- 5/20/2025
Category
📚
LearningTranscript
00:00ลวงพี่กร บวดเมื่อหน้าร้อนปีที่แล้ว ตอนนั้นยังไม่มีใครรู้จักชื่อ
00:12แกเป็นคนบ้านไทยหมู่บ้าน ลูกชาวสวนที่อยู่กับแม่สองคน พ่อเสียไปนานแล้ว
00:19บวดเพราะแม่อยากให้ทำบุญใหญ่ บวดไม่นานนัก ก็เริ่มมีคนแวะมาทำบุญ
00:26ตอนแรกๆ ลวงพี่พูดน้อย ทำอะไรเงียบๆ ไม่วุ่นวาย แต่พออยู่ไปนานขึ้น เริ่มมีคำเทศบ้าง เริ่มออกเสียงดังบ้าง
00:37เสียงทุ้มๆ กับหน้าตาใจดีของท่าน ทำให้คนฟังเพลิน เหมือนฟังยาตผู้ใหญ่เล่าเรื่อง
00:45แกมักพูดเรื่องความพอเพียง การรู้จักพอใจ และไม่หลงทาง
00:52แต่พอเดินกลับกุติ มือก็ควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อเหลืองๆ นั้นทันที
00:58มือถือเครื่องนั้น ยาตยมถวายให้หลังบวดไม่นาน บอกว่าเอาไว้โปสธรรมะ
01:05แต่อีกด้านหนึ่ง มือถือเครื่องนั้นเอง ที่พาแกเข้าไปสู่โลกอีกใบ
01:11โลกที่ไม่มีเสียงสวด ไม่มีบทแผ่มเมตตา มีแต่เสียงแจ้งเตือนกับยอดเงินขึ้นๆ ลงๆ
01:19ตอนเริ่มแรก แกลองเล่นสล็อตออนไลน์ จากเว็บโผล่ขึ้นมาในเฟสบุ๊ค
01:25มันมีภาพกงล้อหมุนๆ กับเสียงดังกรุ้งกริ้ง เหมือนเครื่องเล่นตามงานวัด
01:32แกเล่นแค่สิบบาท แต่ได้กลับมาร้อยหนึ่ง แกยิ้มมุมปากแล้วพูดเบาๆว่าบุญมาแน่
01:40จากสิบเป็นร้อย จากร้อยเป็นพัน มันเร็วมากจนแกตั้งตัวไม่ทัน
01:46พอได้เงินเยอะหน่อย แกก็เอาไปถวายวัด ซื้อของใช้ให้พระลูกวัดด้วยซ้ำ
01:53ยาตยมเห็นอย่างนั้น ก็ยิ่งรักแกเข้าไปใหญ่ บอกกันปากต่อปากว่า
01:59หลวงพี่กรใจบุญ ทุกเช้ามีคนมาต่อแถวถวายของ เอาซองมาถวายไม่ขาดสาย
02:07เด็กๆก็ชอบหลวงพี่ เพราะแกให้ขนมตลอด มีรอยยิ้มให้ทุกคน
02:14แต่ไม่มีใครรู้ว่า ทุกคืนหลังปิดกุติ แสงจากมือถือยังสว่างอยู่ใต้ผ้าห่ม
02:21ไม่มีบทสวด ไม่มีหนังสือธรรมะ มีแต่เกมไพ้กับรูเล็ดหมุนติ้วๆ
02:28บางคืนแกนั่งลุ้น เหนื่อแตกเต็มหลัง แม้จะนั่งพัดลมอยู่ก็ตาม
02:34พอเสียเงินเยอะ แกก็เงียบไม่พูดอะไร หลับไปทั้งที่ใจยังร้อนๆอยู่
02:40แต่พอได้เงินอีก แกก็ลุกขึ้นมาโปสธรรมะเช้าๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
02:47มีคนกดไลค์เป็นร้อย แชร์กันเหมือนธรรมะเปลี่ยนชีวิต
02:51ไม่มีใครเอ็ดใจเลยว่า พระหนุ่มที่ดูนิ่งๆคนนี้ กำลังเล่นพนันอยู่หลังฉาก
02:59ที่ตลกคือ หลวงพี่เองก็ยังไม่รู้ ว่าตัวเองกำลังติดเว็บเข้าเต็มๆ
03:06ในใจคิดแค่ว่า แค่ลองเล่นๆ เดี๋ยวหยุดก็ได้
03:11แต่เดี๋ยวของแก มันไม่เคยมาถึงเลย
03:16หลังบินธบาทเช้า หลวงพี่กรจะกลับมากินข้าว แล้วเข้ากุติทันที
03:23บางวันไม่ได้ออกมาเลย อยู่จนเย็นคอยโปรมายืนหลานวัด
03:27บางวันก็นั่งเนียบใต้ต้นโผล
03:30ชาวบ้านคิดว่าแกชอบสงบ
03:33บางก็ว่าแกปฏิบัติทำเคร่ง ไม่มีใครสงสัยอะไร
03:38แต่ในกุติเล็ก ๆ นั้น ไม่ได้มีเสียงสวดมน
03:42ไม่มีเสียงเปิดธรรมจากหวิทยุ
03:45มีแต่เสียงติ้ง ๆ ดังเบา ๆ จากธอรรษัพท์ เครืองเดิม
03:50ที่แกซ่อนเอาไว้ต่ายหมอน
03:52แอปภนัดที่โลดไว ยังอยู่ครบทุกแอป
03:56เล่นสลับกันทั้งวันๆ
03:58แกเริ่มไม่ได้แค่เล่นสลอทแต่ขยับไปเล่นแบบที่ได้เงินไว้คืนได้เสียกันในไม่กี่นาที
04:06บอลก็แทง ไพก็เล่น แทมมีเกมหมุน วงล้อ ที่เสียงเหมือนเครื่องจับฉลากงานวัตด
04:13พอเล่นได้แกก็ยิ้ม กดถอนเงินเข้าบัญชี ที่เปิดไว้เงียบ เงียบชื่อคนรู้จับ
04:20เงินออกมาทีละร้อย บางวันก็หลายพัน หลวงพี่เอาไปซื้อของถวายวัดด้วย
04:27ซื้อไม้กวาด ซื้อหลอดไฟ ซื้อข้าวของให้พระลูกวัดจนล้นห้องเก็บของ
04:33ยาตยมเห็นแบบนั้น ยิ่งสัทธาเข้าไปใหญ่ บอกต่อกันว่า
04:38หลวงพี่ท่านทำบุญเก่ง คนเริ่มมากราบมากขึ้น ซองเงินมากขึ้น ถวายข้าวของแทบทุกวัน
04:47มีอยู่วันหนึ่ง เสดถีในตลาดมาถวายพัดลมใหม่สี่ตัว บอกว่าฝันเห็นหลวงพี่ยิ้มในฝัน
04:56คนแถวนั้นฮือหา บอกว่าวัดนี้ไม่ธรรมดา มีพระปฏิบัติดี
05:02บางคนเชื่อว่าแกมียาน เพราะพูดอะไรไม่เคยผิด ขนาดเลขทะเบียนรถยังตรง
05:10แต่หลวงพี่กรไม่ได้สนใจเรื่องนั้น แกสนใจแค่ยอดเงินในอัพพนัน กับเวลาแข่งบอลคืนนี้
05:18แกนั่งมองจอโทรศัพท์ ลูบนิ้วไปมาเหมือนกำลังนั่งลูบลูกแก้ว
05:24บางวันเล่นได้เยอะ แกก็ออกมายิ้มหน้าบาน บินทบาทก็ยิ้มทักทุกบ้าน
05:31แต่ถ้าวันไหนเล่นเสีย แกก็เงียบ ไม่มองหน้าใคร ไม่พูดกับใครเลยทั้งวัน
05:38มีอยู่ช่วงหนึ่ง เด็กวัดแอบเห็นแกถอนหายใจแรงๆแล้วคยี้หน้า
05:44ตอนนั้นเงินในบัญชีอาจจะติดลบแล้วก็ได้ แต่ไม่มีใครรู้
05:50โทรศัพท์เริ่มกลายเป็นของคลังสำหรับแก ขาดไม่ได้แม้แต่วันเดียว
05:56บางคืนตื่นมากลางดึก ยังต้องกดเข้าไปเช็กยอด หรือไม่ก็รอรอบใหม่เปิด
06:03ยาดยมบางคนเคยถามว่า ท่านพักผ่อนพอบ้างไหม แกก็ตอบยิ้มๆว่า ไม่ต้องห่วงหรอกยม
06:11แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า ตอนพูดหน้า มือซ้ายแกกำมือถือแน่นเหมือนกำลูกประคำ
06:18สีนข้อห้าอาจจะยังไม่ขาด แต่ความรู้สึกผิดเริ่มสกิจใจแกบ้างแล้ว
06:25แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่า ยังไม่ได้เอาเงินวัดไปเล่น ยังไม่ผิดอะไรมาก
06:31ยิ่งเล่นได้ยิ่งรู้สึกว่า พระก็ทำบุญด้วยเงินพนันได้เหมือนกันแหละ นั่นคือคำปลอบใจในใจของแก
06:40ทุกอย่างมันยังดูปกติ เพราะแกยังยิ้มได้ วัดยังได้ของ และคนยังสัทธา
06:49บ่ายวันนั้นฝนตกหนัก คนในวัดหลบอยู่ใต้หลังคาสาร่า รวมทั้งหลวงพี่กร
06:56ท่านนั่งเงียบมองฝนไหลเป็นสาย มือถือวางบนตะ สายตาจ้องอยู่ที่หน้าจอ
07:03เป็นรอบพิเศษของเกมหมุนลุ้นเงิน ท่านลงเงินไปเกือบหมดบัญชีแล้ว
07:09ยอดเงินเหลือหลักร้อย ถ้ารอบนี้แพ้ ท่านไม่มีเงินเติมเว็บอีก
07:15ฝนตกหนักแค่ไหนก็ไม่เท่าใจที่เต้นแรง มือจับมือถือจนเหงื่อซึ่ม
07:21พอเกมจบหน้าจอขึ้นว่าคุณแพ้ ท่านถอนหายใจยาวแล้วเหงื่อยหน้ามองฝา
07:28คืนนั้นท่านเปิดลิ้นชักโตกุติ หยิบซองเงินจากตู้เก็บของถวาย
07:35เงินในซองเป็นเงินทำบุญกระถิน ยาตยมใสมาจากใจบางคนให้ทั้งเดือนละร้อย
07:42ท่านมองเงินแล้วนิ่งไปนานแล้วก็พูดเบาๆว่า เดี๋ยวใสคืนก็ได้
07:48ท่านโอนเข้าบัญชีตัวเองทันที ใช้ชื่อบัญชีคนรู้จักที่ไว้ใจแค่ไม่ให้ยมสงสัย
07:56เงินถูกโอนไปยังเว็บพนันในเวลาไม่ถึง 2 นาที เหมือนน้ำซึ่มดินแห้ง
08:03ไม่มีเสียงไม่มีใครรู้ แต่ใจท่านเริ่มรู้สึกแปลกๆข้างใน
08:09เช้าวันต่อมา ท่านออกบินธบาดตามปกติ แต่หน้าดูเหนื่อยเหมือนคนอดนอน
08:17ข้าวปลาอาหารยังได้เยอะเหมือนเดิม ชาวบ้านยังยกมือไวเหมือนเดิม
08:23แต่มีบางคนสังเกตว่า ท่านไม่ค่อยยิ้มไม่ค่อยพูดเหมือนก่อน
08:29ตอนค่ำเด็กวัดคนหนึ่งเดินไปที่กุติจะเอาทูปไปให้ท่าน
08:35พอเดินเข้าไกลได้ยินเสียงท่านคุยกับตัวเองเบาๆ คล้ายคนเครียด
08:41ขอรอบหน้าเธออย่าให้เสียอีกเลยนั่น คือประโยคที่หลุดจากปากท่าน
08:46เด็กวัดทำเป็นไม่ได้ยิน วางทูปไว้หน้าปรัตูแล้วรีบเดินกลับ
08:52แต่น้ำเสียงของหลวงพี่ยังติดหูอยู่ แม้จะไม่ได้เข้าใจว่าหมายถึงอะไร
08:59คืนนั้นเอง ท่านเล่นอีก หวังจะได้คืนเงินที่ยืมจากซองกะถิน
09:05แต่เหมือนโชคไม่เข้าข้าง เงินหายไปเรื่อยๆ จนหน้าจอขึ้นว่ายอดคงเหลือ สูญ
09:12ท่านวางมือถือไว้ข้างตัว แล้วเอาผ้าห่มคลุ่มหัวเงียบๆ เหมือนอยากหลบโลบ
09:18รุ่งเช้า ท่านเดินออกจากกุติช้ากว่าปกติ เดินผ่านเด็กวัดโดยไม่พูดอะไร
09:25ถึงจะยังมีคนยกมือว่าย ท่านก็แค่พยักหน้าเบาๆแล้วเดินไปที่สาร่า
09:32ข้างในใจท่านไม่สงบเหมือนวันก่อน เพราะรู้ว่าเงินในซองมันไม่ได้อยู่ครบแล้ว
09:39สัทธาของยาตยมมันกลายเป็นเงินทุนชั่วคราว สำหรับพนันที่ไม่มีวันพอ
09:46และทุกครั้งที่ได้เงินจากเวฟ ท่านจะหักไว้ใช้แล้วเอาบางส่วนใส่ซองกลับ
09:52ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเหมือนเงินไม่เคยขาด
09:57ตอนเย็นวันหนึ่ง ท่านจัดซองเองกับมือ ติดป้ายเขียนว่า ทำบุญสร้างห้องน้ำใหม่
10:05แล้วเอาเงินที่เล่นได้จากเวฟมาใส่ลงไป พร้อมบอกเด็กวัดว่าเดี๋ยวคืนนี้จะนับให้ครบ
10:12ไม่มีใครสงสัย เพราะหลวงพี่กรไม่เคยทำให้ใครผิดหวัง
10:18แต่ในใจก็เริ่มปั่นปวน เพราะรู้ดีว่าเงินพวกนี้มันไม่สะอาดเหมือนตอนแรก
10:25ท่านนั่งอยู่ในกุติคนเดียว มองซองสีขาวพวกนั้นที่กองอยู่ตรงหน้า
10:32ไม่รู้ว่านี่คือบุญ หรือแค่เงินจากปลายนิ้วที่กดไปในเกมหมุนโชค
10:38พระในวัดไม่รู้ เจ้าอาวาทก็ไม่เคยเช็ดบัญชี ทุกคนวางใจให้ท่านดูแลเงินเอง
10:46เหมือนสัทธาคือกรอกกำบัง ที่บางความผิดเอาไว้แนบเนียน
10:52หลังวันเข้าพันศา วัดเริ่มคึกคักขึ้น คนแหกกันมาทำบุญทุกวัน
10:59มีทั้งคนในหมู่บ้าน คนต่างตำบล บางคนขับรถมาจากในเมือง
11:05เพราะได้ยินข่าวว่าหลวงพี่กรให้พอนแม่น ใครมาทำบุญแล้วดีทุกราย
11:12ซองเงินเริ่มเยอะขึ้นของถวายล้นสาร่า เด็กวัดต้องช่วยกันขนทุกวัน
11:19บางวันมีคนนำพัดลมมาให้ถึงสิบตัว น้ำดื่มก็มาเป็นหลังๆ
11:25ชาวบ้านพากันพูดว่าวัดนี้จะเจริญแน่ๆ เพราะได้พระดีอยู่ประจำ
11:32แต่ในกุติหลวงพี่กร บรรยากาศมันไม่เหมือนข้างนอกเลย
11:38แกยังนั่งอยู่หน้าจอมือถือ กดเข้าเว็บเดิมๆ เล่นเกมเดิมๆไม่เคยเปลี่ยน
11:45ยอดเงินวิ่งขึ้นลงเร็วเหมือนลมหายใจ ได้เสียในเวลาแค่ไม่กี่วินาที
11:51บางคืนแกนอนไม่หลับ เพราะใจมันยังค้างอยู่ที่ยอดเสีย
11:57บางวันก็ไม่อยากออกบินทบาท เพราะหน้าไม่พร้อมจะเจอใคร
12:02เด็กวัดเริ่มสงสัย แต่ไม่มีใครกล้าถามตรงๆ
12:07วันหนึ่งมีงานทอดกระถินใหญ่ ยาตยมนับร้อยมารวมกันที่สาร่า
12:13เงินกระถินในวันนั้นได้เกือบแสน ใครๆก็ยิ้มดีใจว่าจะได้สร้างห้องน้ำใหม่
12:20แต่พอพ้นจากวันงานไปสามวัน หลวงพี่กรก็เริ่มหน้าเครียดอีกครั้ง
12:26แกเริ่มถอนเงินก้อนใหญ่จากบัญชีวัด แล้วบอกว่าเอาไปสั่งวัตสดุก่อสร้าง
12:33แต่ไม่มีใบเสด ไม่มีของมาส่ง ไม่มีคนงานเข้ามาทำอะไรทั้งนั้น
12:39เจ้าอาวาทไม่อยู่ช่วงนั้น ไปอบรมที่จังหวัดอื่นหลายวัน
12:45หลวงพี่กรเลยดูแลบัญชีเอง ไม่มีใครมาตรวจสอบ ไม่มีใครซักถาม
12:52แม้แต่เด็กวัดก็ยังไม่กล้าเอ่อ เพราะเห็นแกเงียบผิดปกติ
12:57ช่วงเย็นวันหนึ่ง เด็กวัดเก็บกวาดใต้โต๊ะในกุติ เจอกระดาษใบเล็กๆลนอยู่
13:04เป็นกระดาษจดรหัสกับยอดโอนเงิน พร้อมชื่อเว็บตัวเล็กๆมุมกระดาษ
13:10เด็กคนนั้นไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่ของที่ควรอยู่ในวัด
13:22ใจเต้นแรงเหมือนแอบทำผิด พอถึงค่ำเขานั่งคิดอยู่คนเดียวไม่กล้าบอกใคร
13:29เพราะกลัวคนจะว่าเอา แต่ในใจก็รู้ว่าสิ่งที่เห็นมันไม่ใช่เรื่องธรรมดา
13:37อีกวันต่อมา มียาตยมถามถึงเงินกระถิ่น ว่าเริ่มสร้างห้องน้ำหรือยัง
13:43หลวงพี่กรตอบเสียงเรียบๆ ว่ารอช่างเข้าหน้างานขอเวลาอีกหน่อย
13:49ทุกคนก็พยักษ์น่าเชื่อ เพราะไม่คิดว่าท่านจะโกหก
13:54ตอนนั้นเอง มีข่าวลือแปลกๆ แววเข้าหูชาวบ้านบางคน ว่าหลวงพี่กรอาจจะติดเล่นมือถือ
14:03บางคนบอกเคยเห็นท่านกดกดอยู่ตอนดึก บางคนบอกเห็นท่านยืนนิ่งๆที่หลังสารานานมาก
14:11แต่ไม่มีใครพูดเสียงดัง เพราะเกรงใจและไม่กล้าเชื่อ
14:16เงินในบัญชีวัตรเริ่มหายทีละก้อน โดยไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าไปไหน
14:22ซองเงินบางซองหายไปจากตู้เก็บ โดยไม่มีบันธึกหรือจดไว้
14:28เด็กวัตรบางคนเริ่มมองหน้ากัน แต่ก็ยังเงียบไม่พูดอะไร
14:34พอถึงคืนวันพระหลวงพี่กรนั่งเทศที่สารา พูดเรื่องความสื่อสัตว์กับสีนข้อห้า
14:41น้ำเสียงยังนิ่งเหมือนเดิม แต่สายตาไม่กล้าสบตาใครนานๆ
14:47ไม่มีใครรู้ว่ามือข้างใต้จีวอนนั้น กำลังสั่นนิดๆเหมือนใจคนที่กำลังปิดอะไรไว้
14:56หลวงพี่กรเริ่มเก็บตัวไม่พูดเล่นกับใครเหมือนก่อน ไม่ออกไปหน้าสาราบ่อย
15:03อาหารที่ยาตยมถวาย แกกินแค่พออิ่มแล้วรีบกลับกุติทันที
15:10เด็กวัดบางคนเริ่มแปลกใจ เพราะแต่ก่อนหลวงพี่จะชวนคุยทุกเช้า
15:16ในกุติมือถือยังวางอยู่ตรงเดิม พร้อมเสียงแจ้งเตือนที่ไม่เคยหยุด
15:23ยอดเงินในเว็บพนันขึ้นลงเหมือนลมหายใจคนหมดแรง
15:28บางวันแกเล่นจนลืมกินข้าว บางวันเล่นจนหัวร้อนนั่งนิ่งไม่พูดกับใคร
15:35นี่ในเว็บเริ่มสะสม แกเติมเงินจากบัญชีวัดไปหลายครั้ง
15:40ยอดเริ่มลดจนเกือบหมด ถึงแม้จะได้คืนมาบ้าง
15:44แต่ก็ไม่พอใช้นี่เก่าที่ค้างไว้กับเว็บ
15:48เว็บพวกนี้ไม่ได้ปล่อยผ่านง่าย ๆ
15:51ถ้าเติมผ่านบัญชีใครแล้วไม่จ่าย จะมีคนโทรมาตาม
15:56คำวันหนึ่ง มีคนแปลกหน้าขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาที่วัด
16:00หยุดอยู่หน้ากุติหลวงพี่ก่อน
16:03ชายคนนั้นแต่งตัวธรรมดา แต่สายตาแข็งแข็ง
16:07เหมือนคนมาเอาของที่ยืมไว้
16:10เด็กวัดเดินเข้าไปถาม ชายคนนั้นตอบสั้นๆว่า
16:14มาหาหลวงพี่ก่อน
16:17ตอนแรกเด็กวัดคิดว่าเป็นยาต
16:19เลยเดินไปเรียกให้หลวงพี่เปิดประตูช้าๆ
16:23เห็นหน้าชายคนนั้นแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง
16:27จากนั้นก็เดินออกมาพูดคุยเบาๆ
16:30ไม่มีใครได้ยินว่าเขาคุยอะไรกัน
16:34แต่หลังจากนั้นหลวงพี่ก็น่าสีดลงทันตา
16:38คืนนั้นไฟในกุติเปิดจนดึก
16:41เห็นเง่าแกะเดินวนไปวนมาไม่หยุด
16:44เสียงทอนหายใจดังออกมาหลายรอบ
16:47เหมือนคนที่กำลังหาทางออกจากอะไรบางอย่าง
16:51พอตอนเช้า หลวงพี่ออกมาบินธบาทช้า
16:55มือที่ถือบาทก็สั่นนิดๆ
16:57ไม่มีใครพูดถึงเมื่อคื่น
17:00แต่ทุกคนเริ่มรู้สึกได้ว่า ท่านไม่เหมือนเดิม
17:04หลังฉันเสร็จ ท่านเรียกเด็กวัดให้ช่วยไปหยิบซองเงินในตู้เก็บของ แล้วบอกให้เอามาเรียงไว้บนโต๊ะ บอกว่าจะตรวจสอบยอดก่อนส่งบัญชีให้เจ้าอาวาท
17:17แต่จริง ๆ แล้วท่านหยิบบางซองไปเปิดดู และโอนเงินออกอีกครั้ง เหมือนคนที่ตกหลุมไปแล้ว และพยายามปีนขึ้นด้วยมือเปล่า
17:28เงินที่โอนออกไป แกหวังว่าจะเล่นรอบนี้แล้วได้กลับมาเยอะ ๆ หวังจะปิดหนี้แล้วใส่เงินคืนให้ครบ ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครจับได้
17:40แต่การพนันไม่เคยเมตตา เว็บไม่เคยยอมให้ใครถอนง่าย ๆ รอบนั้นเล่นเสียหมดตัว จนหน้าจอขึ้นว่ายอดคงเหลือ 0
17:52มือที่วางมือถือไว้ กำแนนเหมือนอยากคว้างทิ้ง แต่ก็ทำไม่ได้ ท่านนั่งนิ่งอยู่แบบนั้นเกือบชั่วโมง ใบหน้าเหมือนคนเพิ่งแพ้ทั้งชีวิต
18:04แสงแดดลอดเข้ามาทางหน้าต่าง แต่แววตาแกดูมืดทึบเหมือนอยู่ในคืนยาว ๆ ไม่มีเสียง ไม่มีบทสวด ไม่มีอะไรนอกจากความเงียบกับใจที่ร้อนรุ่ม
18:17ตอนเย็นมียาตยมเข้ามาถามว่า ห้องน้ำที่ว่าจะสร้างเริ่มวันไหน หลวงพี่ตอบเสียงเรียบว่า ยังรอชั่งอยู่ พร้อมกับยิ้มนิด ๆ อย่างฝืนใจ ไม่มีใครกล้าถามต่อ ทุกคนยังเคารพยังเชื่อยังสัทธา แต่ในใจของท่านเริ่มรู้แล้วว่าอะไรบางอย่างมันพังไปแล้ว เงินไม่พอจะคืน นี่ก็ยังอยู่ สัทธ
18:47เวพภนันไม่ได้หลอกใคร คนที่หลอกตัวเองคือหลวงพี่กรเองต่างหาก หลวงพี่ที่เคยเทศเรื่องสติทุกวัน วันนี้กลับไม่มีแม้แต่สติเพื่อลุกขึ้นจากตรงนั้น
19:03ช่วงหลังๆ หลวงพี่กรเริ่มหลบหน้าชาวบ้าน ไม่ออกไปไหนเกินจำเป็น เจ้าอาวาทกลับมาจากอบรม ก็ยังไม่ทันได้ถามอะไร เพราะวุ่นกับงานเอกสาร
19:17ทุกอย่างในวัดเหมือนเดิม แต่ในความเงียบมีอะไรบางอย่างกำลังก่อตัว เงินทำบุญหลายซองเริ่มมีคนพูดว่าไม่น่าจะครบตามยอด บางคนแอบนับซองตอนถวายแล้วรู้สึกว่าตอนรายงานยอดมันหายไปบ้าง
19:36ไม่มีใครพูดตรง ๆ เพราะไม่กล้า แต่เริ่มมีคนสงสัยในใจ เด็กวัดคนเดิม ที่เคยเจอรหัสเวทพนันในกระดาษ ยังเก็บเรื่องนั้นเงียบ แต่เขาเริ่มสังเกตหลวงพี่มากขึ้น และเริ่มเห็นบางอย่างที่ไม่เคยเห็น
19:55หลวงพี่ชอบนั่งเล่นมือถือใต้ต้นไม้เงียบ ๆ มือไม่เคยห่างจากจอแม้แต่นาทีเดียว เย็นวันหนึ่ง ฝนตกปรอย ๆ ตลอดบาย เด็กวัดเดินเข้าไปเก็บของในกุติเก่า ข้างในมีตู้ไม้เก่า ๆ วางอยู่ริมผนัง เขาก้มเก็บขยะใต้ตู้แล้วก็เจอบางอย่าง
20:16เป็นซองสีขาวเก่า ๆ มีชื่อยาทยมเขียนด้วยปากกาน้ำเงิน ด้านในไม่มีเงิน เขาเปิดดูอีกสองซองที่ซุกอยู่ติดกัน ก็ว่างเปล่าเหมือนกัน ข้างในมีแค่กระดาษที่พับทับกันไว้ เขียนตัวเลขกับชื่อเว็บที่เขาเคยเห็นมาก่อน
20:36เด็กคนนั้นเงียบไปนาน มือจับซองแน่น ใจเต้นแรงแต่ยังไม่กล้าพูด เขาหยิบซองพวกนั้นใส่กระเป๋า แล้วเดินไปหาเจ้าอาวาทในตอนหัวค่ำ ในใจรู้ว่าเรื่องนี้ใหญ่ แต่ก็รู้ว่าถ้าเก็บไว้คนเดียวจะยิ่งหนักกว่าเดิม
20:55เจ้าอาวาทเปิดซองออกมาดูทีละใบ สีหน้าเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ พอเห็นชื่อเว็บพนัน ท่านก็เงียบลงทันทีแล้วพยักหน้าเบาๆ
21:07คืนนั้นไม่มีใครในวัดรู้ว่าเจ้าอาวาทคุยอะไรกับเด็กวัด ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องพวกนี้ถูกเก็บเงียบไว้ หรือกำลังจะถูกเปิดออก
21:20แต่เช้าวันต่อมาเจ้าอาวาทประกาศว่าจะขอตรวจบัญชีวัดด้วยตัวเอง หลวงพี่กรนั่งอยู่ข้างๆ มือวางบนหน้าตัก สีหน้าดูนิ่งแต่ตาไม่กล้าสบใคร
21:33เมื่อเจ้าอาวาทพูดถึงยอดเงินกระถิ่น หลายคนเริ่มหันมามองหลวงพี่พร้อมกัน ไม่มีคำตอบไม่มีคำแก้ตัว มีแค่ความเงียบที่กดลงมาหนักเหมือนหินทับอก
21:47เด็กวัดคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเบาๆ ว่าเขาเห็นหลวงพี่ถอนเงินจากบัญชีวัดบ่อยๆ แต่ไม่ได้เห็นว่านำไปทำอะไร เพราะไม่มีของมาส่งไม่มีช่างเข้ามาเลย หลวงพี่กรยังไม่พูด แค่พยักหน้าเบาๆ เหมือนคนยอมรับทั้งที่ไม่อยากยอม
22:07เจ้าอาวาทหยิบซองที่เจอ วางลงตรงหน้าแก แล้วถามสั้นๆ ว่า อธิบายได้ไหม? แกไม่ตอบ แค่หลบตาแล้วพูดเสียงเบาว่า ผมผิดเองครับ ไม่มีเสียงด่าหรือวอยวาย มีแต่สายตาของทุกคนที่จ้องมาด้วยความผิดหวัง
22:27คนที่เคยสัทธา คนที่เคยยกมือว่าย ตอนนี้นั่งเงียบไม่รู้จะพูดอะไร ซองเงินที่เคยใส่ด้วยใจ กลายเป็นหลักฐานที่ตอกย้ำความจริง เจ้าอาวาทไม่พูดอะไรอีก แค่ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากสาร่า เหลือเพียงหลวงพี่กรที่นั่งอยู่ตรงนั้น กับซองสีขาวว่างเปล่าเต็มโตะ ไม่มีใครร้องไม่มีใครต่อว่า แต่นั่นแห
22:57จนหน้ากลัวกว่าเสียงด่าเป็นร้อยเท่า
23:01หลังจากเจ้าอาวาทเรียกประชุม ทั้งวัดก็ตกอยู่ในความเงียบหลายวัน
23:08ไม่มีเสียงหัวเราะจากเด็กวัด ไม่มีใครพูดถึงเรื่องสร้างห้องน้ำอีกต่อไป
23:14แม้แต่ยาตยมก็เริ่มลดลง คนที่เคยมากันทุกวัน เริ่มหายหน้าไปทีละคน
23:21หลวงพี่กรยังอยู่ในวัด แต่ไม่ออกจากกุติเลย อยู่เงียบเงียบเหมือนคนหลบหน้า
23:28ข้าวก็ให้เด็กวัดเอาไปวางหน้าประตู พอเด็กเดินพ้นก็เปิดประตูมาหยิบ
23:34สีหน้าแกดูสมลงทุกวัน ตาแดงแดงเหมือนคนนอนไม่หลับมาหลายคืน
23:41มีข่าวลือกระจายออกไปในหมู่บ้าน บางคนพูดว่าท่านโกงเงินวัด
23:47บางคนบอกว่าเล่นพนันในกุติ บางคนยังไม่เชื่อบอกว่าท่านไม่น่าทำแบบนั้น
23:55แต่พอมีส้องว่างกับหลักฐานชัด เสียงแก้ตัวก็เริ่มเบาลงเรื่อย ๆ
24:01เย็นวันนั้น เจ้าอาวาจเรียกประชุมกลางสะล่าอีกครั้ง คนมากันแน่นเหมือนวันงานวัด
24:08เด็กวัดนั่งเรียงกันข้างหน้า ชาวบ้านนั่งข้างหลังเงียบๆ ไม่มีเสียงคุย
24:15เจ้าอาวาทนั่งกลางสารา แล้วเอ่อยเรียกหลวงพี่กรให้ออกมาข้างหน้า
24:21หลวงพี่เดินช้าๆ มือกำจีวอนแน่น ไม่กล้าสบตาใครทั้งสารา
24:28เสียงเดินเบาๆ แต่ทุกคนได้ยินชัด เพราะในสารามันเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ
24:35พอเดินมาถึงหน้าเจ้าอาวาท แกก็ยืนตัวตรงแต่ไม่พูดอะไร
24:41เจ้าอาวาทไม่ได้พูดแรง แต่พูดด้วยเสียงที่ชัดและหนักแน่น
24:47วันนี้เรามาประชุมเรื่องสัทธา ที่เคยมีและที่กำลังหายไป
24:53ไม่มีใครขัดไม่มีใครพูดแซก ทุกสายตาจับจ้องไปที่หลวงพี่กรคนเดียว
25:00เจ้าอาวาทพูดถึงเงินที่หายไป ซองว่างที่หล่นใต้ตู้ กับชื่อเวฟพนันในกระดาษ
25:08ไม่มีคำว่ากโกรธไม่มีเสียงด่า มีแต่ความจริงที่เรียงออกมาทีละข้อ
25:14หลวงพี่กรยืนฟังเงียบๆ หายใจลึกอยู่หลายครั้ง แล้วพูดว่าผมขอโทษครับ
25:21ไม่มีเสียงตอบ มีแต่เสียงลมเบาๆ ผ่านหลังค่าสาร่า กับความเงียบที่หนักขึ้นทุกวินาที
25:29เจ้าอาวาทถามอีกครั้งว่าต้องการจะสึก หรือให้ดำเนินเรื่องทางสง
25:35หลวงพี่กรเงื่อยหน้าขึ้น น้ำตาคลอบเบา แล้วพูดชาๆว่าผมขอสึกครับ ผมไม่คู่ควรกับภาเหลืองนี้แล้ว
25:45คำพูดนั้นเหมือนตอกลงกลางใจคนทั้งสาร่า บางคนหันหน้าหนี บางคนหลับตานิ่ง
25:53ไม่มีใครยิ้ม ไม่มีใครร้องให้ แต่ในใจแต่ละคนคงเจ็บไม่ต่างกัน
26:00หลวงพี่กรถออกจีวอนออกตรงนั้น เหลือเสื้อก่าวกับกางเกงวอมที่เด็กวัดเอามาให้
26:07แกยืนผ้าเหลืองคืนให้เจ้าอาวา แล้วเดินลงจากสาร่าช้าๆเหมือนคนไม่มีจุดหมาย
26:14ตอนเดินผ่านคนในสาร่า ไม่มีใครกล้าสบตา ไม่มีใครกล้าห้าม
26:21เด็กวัดบางคนลุกขึ้น จะวิ่งไปหาท่าน แต่ก็ชะงักกลางทาง
26:27คนที่เคยให้ข้าว เคยใส่ซอง นั่งก้มหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อสายตา
26:33แค่การเดินของคนคนเดียว มันทำให้สาร่าที่เคยแน่นเต็ม กลายเป็นที่ว่างเปล่าทันที
26:41เมื่อเดินมาถึงบันดายสาร่า หลวงพี่กรหันหลังกลับมามองอีกครั้ง
26:47ไม่มีคำพูดไม่มีรอยยิ้ม มีแค่สายตาหนึ่งคู่ที่เต็มไปด้วยความผิด
26:53แล้วเขาก็หันกลับเดินลงบันดายช้าๆ
26:57มีแต่เสียงรองเท้าแต่ที่ลากเบาๆบนพื้นซีเม่น
27:02และเงาของพระที่เคยมีสัทธาเต็มวัด ค่อยๆหายไปจากสาร่าในเย็นวันนั้น
27:10หลังจากสึกก่อนไม่มีบ้านให้กลับ แม่เสียไปก่อนหน้านั้นหลายปี
27:16ยาดพี่น้องก็ไม่สนิทใคร สุดท้ายต้องเดินออกจากวัดแบบไม่มีจุดหมาย
27:23มีเสื้อก่าวๆหนึ่งตัว กับเงินติดกระเป๋าไม่ถึงร้อยบาท
27:28วันแรกนั่งหลบแดดที่สาร่าริมทาง น้ำดื่มขวดหนึ่งดื่มได้นิดเดียวก็หมด
27:34คืนนั้นฝนตก ต้องนั่งคุดคู่ใต้หลังคาร้านร้าง หลับๆตื่นๆทั้งคืน
27:41เสียงมือถือยังดังเบาๆในกระเป๋า เวทพนันแดงแจ้งเตือนทุกชั่วโมง
27:48ก้อนยังเก็บมือถือไว้ เหมือนค้นเซ็บติดของบางอย่างที่รู้ว่า ไม่ดีแต่ก็เลิกไม่ได้
27:55แม้จะไม่มีเงินเติมแล้ว แต่ก็ยังเปิดแอปเข้าไปดูยอด เหมือนหวังลมๆแหลงๆ
28:02มือกดเข้าเว็บครั้งแล้วครั้งล่าว ทั้งที่รู้ว่าไม่มีเงินจะเล่น
28:08วันต่อมาเขาไปหางานในตลาด ไม่มีใครรับคน ไม่มีที่อยู่ ไม่มีหลักฐานอะไรเลย
28:16สุดท้ายได้แค่งานยกของ วันไหนเขาจ้างก็ได้กิน วันไหนเงียบก็หิวทั้งวัน
28:23ตอนกลางวันใช้แรงทำงาน ตอนกลางคืนก็ซุกตัวนอนข้างร้าน ใช้ถุงพลาสติกห่มตัว
28:31มือถือยังอยู่กับเขาเสมอ แม้บางวันไม่มีเงินซื้อข้าว ก็ยังมีแรงเปิดดูเว็บ
28:38เขาบอกตัวเองว่าแค่เช็คเฉยๆ แต่ใจลึกๆยังอยากได้เงินคืน
28:44เว็บพวกนี้มันไม่เคยเงียบ ต่อให้ไม่เติมเงิน มันก็ส่งข้อความล่อทุกวัน
28:51ฝากวันนี้รับโบนัส ฟรีเครดิตรอบใหม่ ก่อนทุกข้อความเหมือนคนหิวของ
28:58เขาขายเสื้อผ้าก่อบางตัว แลกเงินเล็กๆน้อยๆมาเติมเว็บอีกครั้ง
29:04หวังว่ารอบนี้จะได้คืนแล้วเอาไปใช้นี้วัด ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่
29:10แต่ผลคือหมดพายในไม่ถึงชั่วโมง ยอดในเว็บเหลือ 0 เหมือนเดิม
29:16มือถือถูกเขาขวางลงพื้นครั้งแรกในชีวิต จอร้าวตรงมุมเสียงแจ้งเตือนยังไม่หยุด
29:23คืนนั้นเขานั่งอยู่ข้างร้านสะดวกซื้อ น้ำตาคลอแต่ไม่มีแรงจะร้อง
29:29มือกุ้มหัวใจเต้นแรง เหมือนคนที่เพิ่งรู้ว่าโลกไม่เหลือที่ให้ยืน
29:36ไม่มีใครมองเขาไม่มีใครจำได้ว่าเคยเป็นพระที่คนว่ายทั้งหมู่บ้าน
29:42จากพระที่เคยเทศหน้าสาล่า วันนี้กลายเป็นคนยืนตากแดดข้างถนน
29:49ข้าวที่เคยได้ทุกเช้า ตอนนี้ต้องรอเสร็จข้าวจากร้านข้าวแกง
29:55บางวันก็ต้องขอ บางวันก็ต้องอด ถ้ามองไม่เห็นความน่าสงสารในตาเขา
30:02ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรบ้าง ไม่มีใครถามว่าเขาเจ็บแค่ไหน
30:08แต่มีอยู่สิ่งเดียวที่ยังอยู่กับเขา คือมือถือจอแตกที่ยังเปิดเว็บเดิมอยู่ทุกวัน
30:15มันไม่เคยดับ ไม่เคยหยุด ไม่เคยเตือนว่าเขาควรพอ
30:20เหมือนความผิดที่เขาทำ ที่ไม่มีใครลืม แม้แต่ตัวเขาเองก็ลืมไม่ได้
30:27และในทุกคำคืนที่ลมแรงแรงพัดมา เขายังนั่งมองหน้าจ่อเงียบเงียบ
30:34ก่อนกลับมาที่วัดอีกครั้ง หลังจากหายหน้าไปนานนับเดือน
30:40เสื้อผ้าที่ใส่มาเก่าและยับ รองเท้าขาดตรงปลาย เดินลากเท้าเข้ามาเงียบเงียบ
30:47ไม่มีใครทัก ไม่มีใครไล่ แต่ก็ไม่มีใครตอนรับ
30:52เขานั่งลงใต้ต้นโพนาสารา ตรงที่เคยนั่งเทศให้คนฟัง
30:58ตอนนั้นมีร้มมีบาดมีเสียงสาทุ ตอนนี้มีแค่เสียงลมกับขี้ฝุ่นตามพื้น
31:05มือถือในกระเป๋ายังอยู่ แต่แบดหมดแล้ว ไม่มีสายชาติไม่มีปลักให้เสียบ
31:11เขาเงื่อยหน้ามองหลังคาสารา เหมือนคิดอะไรอยู่ในใจแต่ไม่พูด
31:17นั่งอยู่แบบนั้นจนแดดร้อนขึ้นเรื่อยๆ ก็ยังไม่ขยับไปไหน
31:23คนในวัดเดินผ่านไปผ่านมา บางคนแค่ชำเลืองมองแล้วก็เดินต่อ
31:29ไม่มีใครลืมว่าเขาคือใคร แค่ไม่มีใครอยากพูดถึงอีก
31:35แม้แต่เด็กวัดที่เคยวิ่งเล่นรอบๆกุติ ก็เดินเลี้ยงไม่กล้าเข้าไกล
31:41จนกระทั่งเด็กไวรุ่นคนหนึ่งเดินเข้ามา หิวถุงข้าวแกงในมือ
31:47พี่! มากินข้าวก่อนไหมเด็กพูดเสียงเบา แล้ววางถุงไว้ตรงหน้าเขา
31:53ก่อนเหนื่อยหน้าช้าๆ สายตาดูไม่แน่ใจว่าเคยเห็นหน้ามาก่อนหรือไม่
32:00เด็กคนนั้นยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่าผมเคยอยู่ที่นี่ตอนท่านยังเป็นพระ
32:07คำว่าท่านทำให้ก่อนสะอึกนิดๆ สายตาหลุบต่ำไม่กล้าสู้หน้า
32:13เด็กไม่พูดอะไรต่อ แค่นั่งลงข้างๆ เปิดขวดน้ำแล้ววางไว้ให้ด้วย
32:20ก่อนยกมือไว้ช้าๆ เสียงเบาเหมือนลมกระซิบขอบใจนะ
32:25มือที่สั่นนิดๆ หยิบข้าวออกจากถุง เขี้ยวช้าๆเหมือนคนกินครั้งแรกในหลายวัน
32:32เด็กคนนั้นยังนั่งอยู่ข้างๆ ไม่พูดมากไม่ถามอะไร แค่นั่งนิ่งๆเป็นเพื่อน
32:39จนก่อนกินหมดเขาก็พูดเบาๆว่า ตอนนั้นพี่เคยให้ข้าวผมกินทุกเช้า
32:47คำพูดนั้นทำให้ก่อนนิ่งไป เหมือนภาพเก่าๆวิ่งกลับเข้าหัวในพริบตา
32:54ภาพเด็กตัวเล็กๆถือถังน้ำเดินตามหลัง ตอนนั้นเขายังใส่จีวอนอยู่
33:00ตอนนั้นเขายังมีสัทธาเต็มตัว ยังเชื่อว่าตัวเองจะเป็นประที่ดีได้
33:07ตอนนี้เหลือแค่ข้าวหอหนึ่ง กับความรู้สึกละอายเต็มหัวใจ
33:13เขาไม่ได้คิดจะกลับมาเพื่อขอข้าว แค่เดินมาดูให้แน่ใจว่าวัดยังอยู่ดี
33:19แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีใครจำเขาได้ และยังหยิบยื้นข้าวให้โดยไม่รังเกียจ
33:26เด็กคนนั้นลุกขึ้นช้าๆบอกสั้นๆว่า ผมต้องไปช่วยในครัวก่อนแล้วเดินจากไป
33:34ก็นั่งนิ่งอยู่แบบนั้นอีกพัก ก่อนจะหยิบขวดน้ำขึ้นจิบช้าๆ
33:40แสงแดดบ่ายสองผ่านต้นโพลมพัดเบาๆ จนใบไม้ร่วงลงตรงหน้าเขา
33:47เขาหยิบใบไม้นั้นขึ้นมาหมุนเล่นในมือ ก่อนจะวางลงข้างตัวอย่างแผลเบา
33:54น้ำตาซึมข้างหางตาไม่ใช่เพราะหิวไม่ใช่เพราะเหนื่อย แต่เพราะใจมันอ่อนลงแล้ว
34:02เหมือนคนที่เคยล้มจนสุดทางแล้วได้ยินคำทักทายจากอดิตว่า ยังมีคนจำได้
34:09และข้าวหอเล็กๆ นั้นไม่ได้ช่วยให้เขาอิ่มแค่ท้อง แต่มันอิ่มถึงในใจ
34:17เช้าตรูวันอาทิตย์ วัดเงียบกว่าปกติ มีแต่เสียงไม้กวาดลากไปตามพื้นปูน
34:24เด็กวัดสองคนช่วยกันจัดสาล่า เช็ดโต๊ะปูผ้าเตรียมของใส่บาทให้พระที่เหลืออยู่
34:31ไม่มีเสียงรอรถยม ไม่มีเสียงหัวร้อจากหน้าวัดเหมือนก่อน
34:37สาล่าหลังใหญ่ที่เคยสร้างค้าง ยังคงไม่มีใครมาแต่ต่อ
34:42เสาวกลมตั้งอยู่เฉยๆ ไม่มีหลังคาไม่มีฟ้า มีแต่รอยตะไคร้เริ่มจับตามคนเสา
34:50เงินกระทินหายไปหมดตั้งแต่ตอนนั้น ไม่มีใครพูดถึงอีกเลย
34:56กรยังคงนั่งอยู่ตรงมุมเดิม ใต้ต้นโภที่เคยเป็นที่ประจำของเขา
35:03เสื้อก่าวยับย้อนหมวกใบเดิมปิดหน้า มือถือพังๆ ยังอยู่ในกระเป๋าด้านข้าง
35:09บางวันเขาก็เงียบทั้งวัน บางวันก็เดินวนรอบสาล่าเหมือนคนคิดอะไรอยู่
35:16ชาวบ้านส่วนใหญ่ไม่พูดถึงเขาอีก เดินผ่านก็เฉยๆ ไม่สนใจ
35:22บางคนก็พาลูกหลานเลี้ยงทาง ไม่อยากให้เด็กๆ ถามว่าเขาเป็นใคร
35:28แต่เด็กบางคนก็ยังจำได้ ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นพระที่คนสัทธาที่สุดในหมู่บ้าน
35:36เช้าวันนั้นมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินมากับพ่อ มือถือกล่องข้าวกับขวดน้ำ
35:43พ่อเดินผ่านตรงสาร่า เด็กถามเสียงใสๆ ว่าพ่อคนนั้นเคยเป็นพระเหรอ
35:50พ่อหันไปมองกรที่นั่งหันหลังอยู่แล้วพยักหน้าเบาๆ
35:55ใช่ลูกเขาเคยเป็นพระ พูดสั้นๆ แล้วเดินต่อไปข้างหน้า
36:01แต่เด็กหยุดอยู่ตรงนั้น ยืนจ้องหลังกรอยู่นานก่อนจะถามอีกคำ
36:07แล้วทำไมเขามานั่งแบบนี้ หละเขาจนเหรอ หรือเขาทำผิด
36:12พ่อไม่ตอบทันที มองไปที่สาวสาร่าที่ยังสร้างไม่เสร็จแล้วหันกลับมาพูดว่า
36:19เขาเคยทำผิดจริงๆ แต่สิ่งที่ลูกควรจำไม่ใช่แค่นั้น
36:25เด็กขมวดคิวแล้วถามเสียงเบาๆว่า แล้วต้องจำอะไรล่ะพ่อ
36:31พ่อหยุดเดินหันกลับไปมองกรอีกครั้งแล้วพูดช้าๆชัดๆว่า
36:37จำไว้ว่าถ้าเราไม่สื่อสัตว์ ไม่ว่าจะอยู่ในชุดไหนคนก็ไม่เชื่ออีก
36:43แล้วถ้าได้โอกาสดีๆมา อย่าเอาไปแลกกับอะไรที่มันลวงเราแบบนี้
36:49เด็กพยักหน้าเบาๆ มือยังถือกล่องข้าวนั่น หันไปมองกรอีกครั้ง
36:55กรยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าได้ยินหรือเปล่า ไม่รู้ว่ารู้สึกอะไร
37:02แต่สิ่งที่พ่อพูด ก็เหมือนพูดให้เขาฟังด้วย เพราะเขานั่งเงียบอยู่นาน
37:08เงียบเหมือนคนที่ยอมรับทุกอย่าง เงียบเหมือนสาราที่ไม่มีเสียงอีกต่อไป
37:15ลมพัดเบาๆผ่านหลังคาสารา ใบไม้ปลิวลงข้างตัวก่อน เขายิบขึ้นมาดูอีกใบ
37:23สีหน้าเรียบๆ แต่แววตามันเศร้าลึก ไม่ใช่เศร้าเพราะหิวหรือเพราะเหนื่อย
37:29แต่มันเป็นความเศร้าที่สะสมมาเรื่อยๆ จากวันที่เขาโกหกทั้งวัด และโกหกตัวเอง
37:37พระรูปใหม่เข้ามาอยู่แทน สาราเริ่มมีคนเข้าไปนั่งบ้าง
37:42แต่ไม่มีใครนั่งก้าวอี้ตัวเดิมที่กรเคยใช้
37:47เหมือนมันยังติดอะไรบางอย่างอยู่ เหมือนสัทธามันยังไม่หายดี
37:52ก่อนไม่ได้พูดอะไรอีกเลย เขานั่งอยู่ที่เดิมทุกวัน ไม่ขอเงินไม่ขอข้าว
37:59แค่ขอนั่งเงียบๆ มองสารา มองวัดที่เคยเป็นเหมือนบ้านหลังหนึ่งของเขา
38:05และทุกคนก็ปล่อยให้เขานั่งแบบนั้น เหมือนก้าวอี้ตัวนั้นมันมีเจ้าของไปแล้ว
38:12เจ้าของที่เคยใส่จีวอนเดินถือบาทรับสัทธา ก่อนจะแลกทุกอย่าง กับนิ้วที่กดหน้าจอ
Recommended
18:20
|
Up next
36:17
29:30
36:11
28:25
47:47
1:24:45
1:59:04
4:37
3:21
37:35
15:17
25:27