Category
📚
LearningTranscript
00:00ดือนเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ธรรมดาจนบางคนบอกว่าไม่น่ามอง
00:13หน้าตาเธอไม่ได้โดดเด่น ผิวคล้ำๆ ผ่อมๆ ผมแห้งๆ
00:18แต่คนในหมู่บ้านรู้จักเธอ เพราะเธอไม่เคยพูดจาเสียงดัง ไม่เคยมีเรื่องกับใคร
00:26ขยันเหมือนมดงาน อยู่บ้านช่วยแม่ทำกับข้าว เย็บผ้าทำไรทุกอย่าง
00:32แม่ของดือนเริ่มกังวล เพราะลูกสาวเริ่มอายุเข้าเลข 3
00:38ไม่มีหนุ่มคนไหนมาสู่ขอ แม้แต่คนที่เคยเมามาเดินผ่านหน้าบ้าน ยังไม่หันมอง
00:45แต่ดือนก็ไม่ทุกใจ เธอใช้ชีวิตเรียบๆ มีความสุขกับการปลูกผักและเลี้ยงไก่
00:52เธอเคยพูดเล่นกับแม่ว่า ไม่แต่งก็ได้แม่ อยู่กับแม่แบบนี้ก็ดีจะตาย
00:59แม่ฟังแล้วยิ้ม แต่ลึกๆก็ยังห่วง
01:03เพราะสมัยนั้นผู้หญิงไม่แต่งงาน มักถูกมองว่าแปลก
01:08จนวันหนึ่งแม่ของดือนเจอกับแม่ของชายในตลาด คุยกันแบบแม่ๆ
01:15แม่ชายเล่าว่าลูกชายเพิ่งตกงาน กลับมาอยู่บ้านเฉยๆไม่ยอมทำอะไรเลย
01:22แม่ดือนฟังแล้วตาเป็นประกาย คิดในใจว่าถ้าได้มาเป็นผัวดือน อย่างน้อยก็มีคนพาไปหาหมอบ้าง
01:31พอกลับบ้านก็พูดกับดือนตรงๆ แบบไม่อ้อมขอม
01:36ดือนแม่อยากให้แต่งงานกับลูกชายใหญ่แต่ง เขาเพิ่งกลับมาจากในเมือง
01:43ดือนนั่งเนียบไปพักใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆแล้วพูดว่า ถ้าแม่สบายใจดือนก็โอเค
01:51เธอไม่ฝันถึงรักโรแมนติกแค่คิดว่าจะได้ทำหน้าที่ของลูกก็พอแล้ว
01:58ฝ่ายชายเองก็ไม่ได้เต็มใจ แต่เพราะไม่มีงานไม่มีเงิน ก็เลยยอมๆไปก่อน
02:05งานแต่งจัดง่าย ๆ หน้าบ้าน มีลำพงเปิดเพลงลูกทุ่ม กับข้าววางบนโต๊ะไม้เก่า ๆ
02:12คนในหมู่บ้านมากันครบ บางคนมากิน บางคนมาซุปซิป บางคนก็แอบหัวเราะเบา ๆ
02:20แม่ง! เมียขี้เลขนาดนี้ มึงจะไหวไม่ใช่? เสียงหนึ่งดังจากมุมโต๊ะเล่า
02:27ชายได้ยินแต่ไม่ตอบ เขาแค่ยกแก้วแล้วเงียบ ๆ
02:31เดือนยิ้มตลอดงาน แม้จะรู้ว่าหลายคนมองเธอแปลก ๆ แต่เธอไม่แคร์
02:38เพราะเชื่อว่าสักวันชายจะเห็นใจเธอ ถ้าเธอทำดีพอ
02:43หลังแต่งงาน เดือนย้ายเข้าไปอยู่บ้านชาย ซึ่งเป็นบ้านไม้เก่า ๆ ที่อยู่คนละซอย
02:50เธอเริ่มต้นวันใหม่ด้วยการหุ่งข้าวล้างจาน ปัดกวาดบ้านทุกมุม
02:56แต่ชายไม่ค่อยอยู่บ้าน กลับดึกหรือไม่ก็หายไปทั้งวัน
03:01เดือนทำกับข้าวไว้ให้ แต่บ่อยครั้งก็ถูกทิ้งไว้จนเย็นแล้วต้องเททิ้ง
03:08เธอไม่เคยบ่นแค่เก็บจานแล้วล้างเงียบ ๆ
03:12แม้ใจจะวิว ๆ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงข้างบ้านหัวเราะกัน แต่เธอก็ยังพยายาม
03:20ทุกเช้าเธอยังยิ้มยกขันน้ำไปให้ชายล้างหน้า แม้เขาจะไม่เคยมองหน้าเธอเลย
03:27จะกินข้าวไหมพี่ เธอถามเบาๆทุกวัน คำตอบส่วนใหญ่คือไม่หิว
03:34เธอยังไม่รู้เลยว่านี่แค่จุดเริ่มต้นของชีวิต ที่ต้องอดทนแบบไม่มีที่สิ้นสุด
03:41ชีวิตแต่งงานของเธอไม่ได้มีคำว่ารักตั้งแต่วันแรก
03:47แต่เดือนยังเชื่อว่าถ้าตั้งใจพอทำดีพอ วันหนึ่งเขาอาจจะใจอ่อน
03:53หรือยังน้อยก็หันมามองเธอบ้างสักแวบเดียวก็ยังดี
04:01หลังแต่งงานผ่านไปไม่ถึงเดือน เดือนก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองอยู่ตัวคนเดียว
04:07บ้านที่ควรจะเป็นของสองคน กลับเย็นชาเหมือนห้องเปล่า
04:13ใช่ตื่นสายไม่พูดไม่จา กินข้าวเสร็จก็ออกจากบ้านทันที
04:19กลับมาก็ดึกบางวันก็ไม่กลับเลย เดือนนั่งรอจนหลับบนเสือทุกคืน
04:26เธอทำหน้าที่ทุกอย่าง ซักผ้ารีดผ้าหงข้าว แต่ไม่มีคำขอบคุณสักคำ
04:33ใช่แทบไม่มองหน้าเธอ แม้แต่ตอนเธอเอาน้ำเย็นๆไปวางข้างมือ
04:39เดือนพยายามหาเรื่องคุย เล่าเรื่องต้นไม้ที่เธอปลูก หรือเรื่องข้างบ้าน
04:45แต่ใช้มักพยักหน้าแค่ครั้งเดียว แล้วลุกไปสูบบุรีเงียบๆที่หลังบ้าน
04:51บางวันเขาก็หมุดงิดใส่เธอ ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิด
04:57ไม่ต้องมายุ่งเดียวจะกินเอง คือประโยคที่เธอได้ยินบ่อยที่สุด
05:02เดือนยืนมองเขาเงียบๆ น้ำตาคลอแต่ไม่ไหล เธอเคยเจ็บกว่านี้มาแล้ว
05:09ความเจ็บจากคำพูดมันลึกกว่าการโดนตีซะอีก
05:13เธอไม่ได้ต้องการของรู้ หรือคำหวานเหมือนในละคร
05:18เธอแค่อยากได้รอยยิ้มเล็กๆ หรือคำว่าเหนื่อยไหมจากเขาบ้าง
05:24แต่ใช้ไม่เคยพูดแบบนั้น เขาแค่ทำเหมือนเธอเป็นเงาในบ้าน
05:29บางครั้งเธอลองจับมือเขาเบาๆ แต่เขาก็สบัดออกเหมือนรำคาญ
05:36วันหนึ่งใช้เอาเสื้อผ้าใหม่กลับมา กลิ่นน้ำหอมแปลกๆติดเสื้อ
05:42เดือนซักผ้าแล้วก็รู้สึกได้ทันที แต่มือเธอก็ยังคยีต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
05:50เธอไม่ถาม ไม่วอยวาย เพราะไม่รู้จะได้คำตอบแบบไหน
05:56เธอแค่เงียบแล้วหันไปถอนยาที่สวนผักหลังบ้าน ใช้เริ่มกลับบ้านน้อยลง แต่เดือนกลับยิ่งดูแลบ้านมากขึ้น
06:06เพราะเธอไม่อยากให้ใครพูดได้ว่า มีผัวแล้วยังปล่อยบ้านรก
06:12ตอนเย็นเธอหันผักทำกับข้าว วางบนโต๊ะเหมือนเดิมทุกวัน
06:17บางวันชายกลับมาก็แค่เหลือบมอง แล้วบ่นว่าเบื่อข้าวบ้าน
06:23เดือนไม่โกรธ เธอเพียงแค่ตักข้าวเก็บใส่กล่อง แล้วนั่งกินเงียบๆคนเดียว
06:29เธอเริ่มขายผักที่ปลูกไว้ เก็บเงินเล็กๆน้อยๆใส่กล่องใต้เตียง
06:35เธอไม่รู้จะใช้ทำอะไร แต่แค่คิดว่ามีเงินของตัวเองก็อุ่นใจดี
06:42บางวันเธอได้ยินเสียงหัวเราะของชายจากโทรศัพท์ ดังออกมาจากห้องน้ำ
06:48เสียงนั้นไม่ใช่เสียงเธอ ไม่ใช่เสียงของบ้านหลังนี้ มันเป็นเสียงของใครอีกคน
06:55เดือนนั่งฟังเสียงนั้นเงียบๆ ใจเธอไม่ได้โกรธแต่มันชา
07:01เธอแค่หันไปหยิบผ้าขี้ริวแล้วถูกพื้นต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
07:07บางครั้งการเป็นเมีย ก็ไม่ใช่เรื่องของความรักแต่มันเป็นหน้าที่
07:13และเธอก็กำลังเรียนรู้สิ่งนั้น ด้วยหัวใจที่เริ่มด้านชา
07:20ช่วงนั้นชายเริ่มมีงานทำ รับจ้างทั่วไปในตัวอำเภอ
07:25วันไหนโชคดีก็ได้ค่าแรงเพิ่ม
07:28เดือนดีใจคิดว่าผัวคงเริ่มมีจุดหมายในชีวิต
07:32เธอทำกับข้าวรอทุกวัน
07:35แต่ชายกลับมาช้าร่งเรื่อยๆ บางวันก็กลับดึกบางวันก็ไม่กลับเลย
07:41เดือนนั่งเหนื่อมองข้าวเย็นบนโตะแล้วลูกไปเก็บเนียบเหนียบหมื่อเคย
07:47ผ่านไปไม่กี่อาทิตย์ชายเริ่มเปลี่ยนไปแบบเห็นได้ชัด
07:51เสื้อผ้าเริ่มหอมน้ำหอมฉุน แถมยังตัดผมใหม่ ใส่เจลหน้ากระจกทุกเช้า
07:58เดือนเห็นก็ยิ้ม ดีจัง พี่ชายเริ่มดูแลตัวเอง เธอพูดกับแม่ตอนกลับไปเยี่ยมบ้าน
08:06แต่แม่เธอกลับถอนหายใจเบาๆ แล้วมองหน้าลูกสาวเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็เงียบ
08:13วันหนึ่งตอนเย็น ชายกลับมาพร้อมเสียงหัวเราะกับโทรศัพท์ในมือ
08:19เดือนแอบมองผ่านหลังตู้กับข้าว เห็นรูปผู้หญิงในจอ ขาวหุ่นดีหน้าหวาน
08:26เธอไม่รู้ว่าใคร แต่ใจเธอสั่นวูปแบบบอกไม่ถูก
08:31ชายหันมาเจอเธอพอดี รีบกดหน้าจอแล้วพูดเสียงแข็งว่ามองอะไรนักหนา
08:38คืนนั้นเดือนนอนไม่หลับ เธอนั่งดูผ้าในตะกร่า ทั้งที่ซักหมดแล้ว
08:44ในหัวมีแต่คำถาม ใครคือผู้หญิงคนนั้น ทำไมชายต้องซ่อน
08:50แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ถาม เพราะกลัวคำตอบจะเจ็บกว่าที่คิด
08:56เธอเลือกแค่เงียบแล้วหันกลับไปทำแปลงผักในเช้าวันรุ่งขึ้น
09:02หลายวันผ่านไป เดือนเริ่มสังเกตเห็นเสื้อชายมีรอยลิปสติกบางบางที่ปกเสื้อ
09:09กลิ่นหอมหวานที่ไม่ใช่กลิ่นสบู่ที่บ้าน มันติดเสื้อเขาเหมือนกลิ่นใหม่ที่เพิ่งได้มา
09:16เธอไม่ได้วอยวาย แค่เดินเอาเสื้อไปซักเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เธอน้ำตาหลายขนาดขยี่
09:24เธอไม่รู้ว่าเจ็บเพราะลิปสติก หรือเจ็บเพราะต้องทำเหมือนไม่เห็น
09:29ชื่อของผู้หญิงคนนั้นคือแอน เดินรู้จากเสียงโทรศัพท์ที่ชายลืมล๊อค
09:36แอนทำงานขายของ มาขายเครื่องสำอางที่แคมก่อสร้าง ที่ชายทำงานอยู่
09:43พูดเพราะหัวเราะเก่ง รูปร่างดีจนนางงามยังอาย
09:48เธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา และยิ่งไม่ใช่ผู้หญิงอย่างเดือน
09:53เดือนนั่งมองตัวเองในกระจก เห็นผิวดำคล้ำผมยุ่งยุ่งกับเสื้อยืดสีสีบ
10:00เธอเคยไม่แค้เรื่องหน้าตา แต่วันนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองน่าสงสาร
10:07เธอไม่โทษแอน ไม่โทษชาย เธอแค่รู้ว่าเธอสู้ไม่ได้
10:13แต่สิ่งที่เธอเลือกทำไม่ใช่การร้องให้ แต่เป็นการเริ่มขายผักจริงจัง
10:20เธอเริ่มตื่นตีห้า ปลูกผักหลายชนิดในส่วนเล็กๆหลังบ้าน
10:26เอาผักไปขายที่ตลาดเช้า ตั้งโต๊ะเล็กๆข้างทาง ท่ามกลางพ่อค้าแม่ค้าคนอื่น
10:33คนแถวนั้นเริ่มจำเธอได้ ว่าเป็นแม่บ้านผัวไม่รักแต่ผักดี
10:39เดือนยิ้มรับทุกคำพูด เธอไม่ได้โกรธใคร เพราะอย่างน้อยผักของเธอก็ยังงอก
10:47ใช่ไม่รู้ว่าเมียเขากำลังเติบโต ท่ามกลางความเงียบและความเจ็บ
10:53เขายังหัวเราะกับโทรศัพท์ ยังแวะส่งแอนกลับบ้าน ยังไม่กลับบ้านทุกวัน
10:59แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่รู้เลยว่า หญิงสาวที่เขามือนกำลังกลายเป็นคนที่เข้มแข็งขึ้นทุกวัน
11:09เช้าวันนั้นเดือนตื่นตีห้ามเหมือนเดิม ล้างหน้าหงข้าวแล้วเดินไปดูแปลงผักหลังบ้าน
11:17ผักบุ้งเขียวจัดผักชี้ขึ้นแถว เธอยิ้มบางบางเหมือนได้เติมกำลังใจให้ตัวเอง
11:24เธอเด็ดผักใส่ตะกล้า สะพายออกไปตั้งแผงหน้าร้านขายข้าวแกงที่ข้างถนน
11:31วางผักเรียงเป็นระเบียบ พร้อมเขียนป้ายว่า ผักบ้านบ้านสดทุกเช้า
11:37คนเริ่มจำหน้าเธอได้ เริ่มเรียกชื่อเธอเวลาผ่านมา เริ่มมีลูกค้าประจำ
11:44บางคนชมว่าเธอใจดี แถมผักให้นิดนิดหน่อยหน่อยทุกวัน จนคนเริ่มพูดถึง
11:52แต่ในขณะที่โลกของเดือนค่อยๆสดใส โลกในบ้านของเธอยังคงมืดเหมือนเดิม
11:59ชายังกลับบ้านน้อยลง กลับมาก็เงียบ ไม่พูดไม่ถามไม่มองหน้าเธอ
12:05เขากินข้าวที่เธอทำ แบบเหมือนไม่ได้รู้ว่าใครทำ
12:10เดือนนั่งมองจานว่างเปล่า แล้วล้างจานเงียบๆเหมือนทุกคืน
12:15คืนนั้นเธอลุกมาเข้าห้องน้ำ แล้วได้ยินเสียงหัวร้อเบาๆจากในห้องชาย
12:21เสียงผู้หญิงพูดในสาย หัวร้อแล้วเรียกชื่อชายซ้ำๆ เดือนยืนนิ่งหน้าประตู
12:28เธอไม่คอไม่ถามไม่ด่า แค่เดินกลับห้องเบาๆ น้ำตาค่อยๆไหลขนาดเดิน
12:35เธอไม่ได้ร้องให้เพราะเสียใจ แต่เพราะรู้ว่าเขาไม่เคยคิดว่าเธอรู้สึกอะไร
12:42เช้าวันต่อมาเธอก็ยังลุกมาปลูกผักเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
12:48แต่คนรอบตัวเริ่มสังเกตว่าเดือนผ่อมลง ตาโหลง แต่ยังยิ้มเหมือนเดิม
12:56ยายเจ้าของร้านขายกับข้าวพูดว่า หนูเดือนนี้นะ ขยันจนผัวไม่เห็นหัว
13:03แม่ค้าข้างๆแสวว่า สวยไม่สวยไม่เกี่ยวหรอก คนดีมันต้องเห็นจากใจ
13:10เดือนยิ้มแบบไม่พูดอะไร แค่ยกถุงผักให้แถมเหมือนทุกที
13:15แต่ในใจเธอ มันเริ่มรู้สึกบางอย่าง คล้ายๆคำว่า พอแล้วก็ได้
13:22คืนนั้นชายกลับบ้านเร็วผิดปกติ เปิดโทรศัพท์เสียงดังแล้วหัวร้อลั่นบ้าน
13:29เดือนเดินถือจานข้าวมาให้ เสียงในโทรศัพท์ดังจนเธอได้ยินชัด
13:35พี่ชายดูนี่สิ แอนลองทาลิปสีแดงแล้ว ตามด้วยเสียงหัวร้อหวานๆ
13:41ชายยิ้มกว้างเหมือนไม่รู้ว่าเมียตัวเองยืนอยู่ตรงหน้า
13:46เดือนค่อยๆวางจานข้าวลงบนโต๊ะแล้วยืนมองเขาแบบนิ่งๆ
13:52ชายหันมามองนิดเดียวแล้วพูดว่า อะไรอีกล่ะ ก่อนจะหันกลับไปคุยต่อ
13:59เธอไม่ตอบ ไม่ร้องไห้ ไม่เดินหนี
14:03เธอแค่มองผู้ชายตรงหน้าแล้วหันกลับไปนั่งกินข้าวคนเดียวเหมือนเดิม
14:09เสียงหัวร้อในบ้านหลังนั้นไม่มีชื่อเธอเลยสักครั้ง
14:14มีแต่ชื่อของผู้หญิงอีกคนที่ชายเต็มใจจะยิ้มให้
14:20และวันนั้นเดือนก็เริ่มเข้าใจชัดขึ้นว่า
14:23ความดีอย่างเดียวไม่ได้ทำให้ใครรักเราได้
14:27แต่เธอก็ยังไม่โกรธเขา เธอแค่เริ่มคิดว่า
14:31บางทีเธอควรหันไปรักตัวเองแทน
14:35กลางคืนวันนั้นเธอเปิดกล่องเงินใต้เตียง
14:38นั่งนับเงียบๆทีละใบ
14:41ในมือมีไม่มากแต่พอจะทำอะไรเล็กๆได้บ้าง
14:46เธอไม่ได้บอกใคร ไม่ขอใคร ไม่รอให้ชายถามว่าเอาเงินมาจากไหน
14:52เธอแค่เริ่มเตรียมทางหนีให้ตัวเองแบบไม่ต้องหนีใครเลย
14:57และนั่นคือครั้งแรกในชีวิตแต่งงาน
15:01ที่เธอไม่รู้สึกเป็นแม่อีกต่อไป
15:03เดินเริ่มตื่นไม่ตรงเวลา จากที่เคยตื่นตีห้า กลายเป็นหกโมงครึ่ง เธอลุกด้วยหัวที่หนักๆ ร่างกายเหมือนไม่มีแรง แต่ก็ยังฝืนทำทุกอย่างเหมือนเดิม
15:19เดินออกไปเด็ดผักทั้งที่แดดยังไม่อ่อน มือสั่นเพราะไข่ขึ้น แต่ปากยังยิ้มให้เพื่อนแผ่งข้างๆ ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อคืนเธอไข่สูงจนตัวร้อน แต่ก็ยังลุกมาเพราะกลัวเสียลูกค้าประจำ
15:36ใช้ไม่อยู่บ้านอีกแล้ว เขาหายไปสองวัน ไม่โทรไม่บอกไม่ทิ้งข้อความ เดือนนั่งกินข้าวต้มคนเดียว มือจับช้อนสั่นเบาๆ แต่ยังพยายามกลืน ข้างบ้านเริ่มสังเกต ป้าช้อยเดินมาทักเบาๆ หนูเดือนไม่สบายเหรอจ๊ะ เธอยิ้มแล้วตอบว่านิดหน่อยจ๊ะป้า เดี๋ยวก็คงดีขึ้น แต่จริงๆแล้วเธอแทบจะล้มลงกั
16:06เป็นเสือเก่าๆ ในห้องเงียบๆ ไม่มีใครเฝ้าไม่มีใครรู้ เธอคมตาหลับทั้งที่ร่างกายปวดระบม เสียงรถวิ่งผ่านหน้าบ้าน คือเพื่อนอย่างเดียวที่อยู่กับเธอ
16:19คืนนั้นเธอฝันถึงแม่ ฝันว่าแม่มานั่งลูบหัวแล้ว พูดว่านูเหนื่อยมากเลยใช่ไหมลูก
16:27ตอนเช้าเธอลุกขึ้นมาด้วยแรงที่เหลืออยู่ ค่อยๆขยับร่างตัวเองไปล้างหน้า มองเงาในกระจกเห็นผู้หญิงที่ทั้งผ่อมทั้งสีด แต่ยังฝืนยิ้มให้ตัวเอง
16:40เธอไม่ได้หวังให้ใครชมว่าเก่ง เธอแค่ไม่อยากรู้สึกว่าแพ้ ไม่อยากเป็นคนที่ถูกทิ้งแล้ว จมอยู่กับคำว่าทำอะไรไม่ได้เลย
16:52ช่วงบ่ายชายกลับมาบ้านหน้าไม่แสดงอะไร เหมือนคนที่แค่แวะมาเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาเห็นเดือนนั่งพิงฝ่า ผ้าขนหนูวางบนหัว มือยังถือมีดหันผักช้าๆ แต่เขาไม่ได้ถามสักคำว่าเป็นอะไร แค่เดินผ่านไปเฉยๆแล้วเปิดโทรศัพท์
17:13เดือนเงยหน้ามองเขา ไม่ได้คาดหวัง ไม่ได้เรียกร้อง แค่เฝ้าดูเขาเดินผ่านแบบไม่มีตัวตน เย็นนั้นชายเดินออกไปอีก โดยไม่บอกว่าไปไหน หรือจะกลับตอนไหน
17:27เดินปิดประตูเบาๆ แล้วเดินกลับไปนั่งที่สวนผักหลังบ้าน ลมพัดเบาๆ ผ่านหน้าเธอ เหมือนจะปลอบใจให้ลุกขึ้นอีกครั้ง เธอพูดกับตัวเองเบาๆ อย่าเพิ่งล้มเดือน เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้น
17:44คืนนั้นเธอนอนกอดกล่องเงินใดเตียง คิดถึงวันที่อยากทำมากกว่าปลูกผัก เธอยากเปิดแผงขายจริงๆ อยากมีร้านเล็กๆเป็นของตัวเอง ไม่ต้องรอให้ชายพาไปไหน ไม่ต้องมีใครมาตัดสินว่าเธอน่าตายังไง ถ้าผักเธอสดลูกค้าเธอก็มา
18:05เธอเริ่มเขียนแผนใส่กระดาษเก่าๆ ทีละข้อทีละบาท ทีละความฝันที่เริ่มกอดตัวขึ้นจากน้ำตา ในขณะที่ชายกำลังหัวร้อยอยู่กับแอนที่ในสักแห่ง เดินกำลังค่อยๆลุกขึ้นจากวันที่แย่ที่สุดในชีวิต เธออาจยังไม่ชนะในตอนนี้ แต่เธอรู้ว่าเธอไม่แพ้อีกแล้ว เพราะหัวใจที่เคยร้าว
18:36หลังจากลมป่วยวันนั้น เดือนก็เริ่มเปลี่ยนวิธีคิด จากที่เคยทำไปวันๆ
18:43เธอเริ่มจัดแผงผักให้ดูดีขึ้น เอาตะกร่าวายมาใส่ผัก เขียนป้ายชื่อผักด้วยไล่มือสวยๆ
18:51เธอไม่อยากเป็นแค่คนขายผักธรรมดา แต่อยากเป็นแม้ค้าที่คนจดจำได้
18:58อยากให้ลูกค้าเห็นว่า แม้หน้าตาไม่สวย แต่ผักของเธอไม่แพ้ใคร
19:05เธอลงทุนซื้อผ้าปูโต๊ะสีเรียบๆ หยิบกระทางเล็กๆ มาวางข้างแผง ทำให้ดูอบอุ่น
19:12ลูกค้าเริ่มแว้มมาทักมากขึ้น บางคนไม่ซื้อก็ยังมาคุย บางคนยิ้มให้แล้วกลับมาใหม่วันถัดไป
19:21แม้ค้าข้างๆเริ่มชวนคุยบ่อยขึ้น เริ่มเอาของมาแลกกัน เริ่มถามถึงวิธีปลูกผัก
19:28เดือนไม่ได้เก่งกว่าคนอื่น แต่เธอมีใจให้ในทุกอย่างที่ทำ
19:34วันนึงมีคนจากสูรส่งเสริมการเกษตร เดินมาดูแผงผักของเดือน
19:40เขาชมว่าเธอปลูกผักสวย แถมมีความรู้เรื่องดินกับปุ่ยแบบละเอียด
19:46เดือนยิ้มแบบไม่รู้จะพูดอะไร แค่พนมมือแล้วพูดว่า
19:51ขอบคุณค่าหนูแค่ปลูกตามที่แม่เคยสอน
19:55หลังจากวันนั้น เพจท้องถิ่นในอำเภอเอาเรื่องของเธอลงรูปพร้อมข้อความว่า
20:01แม่ค้าผักขี้เล่แต่คนแห่มาซื้อทุกวัน
20:06เธอไม่ได้สนใจว่าหัวข่าวจะใช้คำว่าอะไร
20:09แค่ดีใจที่มีคนอุดหนุนเพิ่ม
20:12คนเริ่มขับรถมาหยุดหน้าร้านเธอบ่อยขึ้น
20:16แม้ไม่รู้จักชื่อ แต่จำหน้าเธอได้
20:20ใครบางคนแอบพูดว่า...
20:23นี่แหละผู้หญิงที่สวยจากข้างนี้จริง ๆ
20:26ขณะที่ชีวิตของเดือนเริ่มมีแสง เชียวของชายกลับยังวนอยู่กับเดิม
20:33เขายังทำงานไปวันๆ ใช้เงินฟุ้มเฟยกับแอน พาเป็นกินร้านดีๆซื้อของให้ตลอด
20:40แต่แานเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มบลว่าเหนื่อย เริ่มขอเวลา เริ่มไม่รับโทรศัพท์บ่อยขึ้น
20:47ชัยเริ่มหมุดหงิด เริ่มรู้สึกว่าทำไมแอนถึงไม่เหมือนเดิม ทั้งที่เขาให้ทุกอย่างแล้ว
20:55เขาเริ่มกลับมาบ้านบ่อยขึ้น แต่ไม่ใช่เพราะคิดถึงเมีย แค่อยากหนีความอึดอัด
21:02บ้านที่เคยเงียบ ตอนนี้มีเสียงหัวร้อของลูกค้า มีเสียงคนเรียกชื่อเดือนหน้ารัว
21:09ชัยนั่งมองจากหน้าต่าง เห็นเมียตัวเองยืนยิ้มกับคนแปลกหน้า รอยยิ้มที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
21:18เขารู้สึกแปลกๆ เหมือนคนแปลกหน้าที่อยู่ในบ้านตัวเอง
21:23วันหนึ่งชัยเดินผ่านหน้าร้าน มีคนทักขึ้นว่า เมียเองเก่งนะ ผักขายดีทุกวันเลย
21:31เขายิ้มฝืนฝืนแล้วพยักหน้า แต่ในใจรู้สึกอะไรบางอย่างหลายย้อนกลับมา
21:38เขาเคยมองว่าเธอไม่มีค่า เคยพูดแรงแรงใส โดยไม่แค้ว่าเธอเจ็บไหม
21:44แต่ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้น กลับกลายเป็นที่รักของคนทั้งตลาด
21:50คืนนั้นเดือนกลับบ้านช้ากว่าปกติ
21:54เพราะมีคนมาชวนคุยนาน ขากลับเธอ และซื้อขนมมาฝากแม่ค้าแผ่งข้างๆ
22:01เธอเดินเข้าบ้าน เห็นชายนั่งอยู่เงียบๆที่บันได แววตามเหมือนมีอะไรอยากพูด
22:08แต่เดือนแค่ยิ้มแล้วพูดว่า พี่กินข้าวหรือยัง เดี๋ยวอุ่นให้
22:13แล้วเดินผ่านไปเฉยๆ
22:15รอยยิ้มของเธอวันนั้น ไม่ใช่รอยยิ้มของคนที่รอคำรักอีกต่อไป
22:23หลังจากร้านผักของเดือนเริ่มดังในอำเภอ
22:26คนแถวนั้นก็พูดถึงเธอไม่เว้นแต่ละวัน
22:30ใครผ่านมาก็แวะซื้อ บางคนไม่ได้ซื้อแต่ก็ทัก
22:35บางคนถ่ายรูปไปลงเพจหมู่บ้าน
22:38เดือนยังเป็นคนเดิม พูดน้อยยิ้มง่าย
22:41ไม่เคยลืมขอบคุณลูกค้าทุกคน
22:44แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ
22:47เธอเริ่มมั่นใจในตัวเองมากขึ้นทุกวัน
22:50ใช้นั่งมองเธอจากมุมบ้าน
22:53เห็นเมียที่เคยคิดว่าไร้เสน่ห์
22:56กลายเป็นคนที่มีคนรุ่มล้อม
22:59เขาเริ่มเงียบลง ไม่ออกไปข้างนอกบ่อยเหมือนก่อน
23:02ไม่โทรหาแอนเท่าเดิม
23:05ไม่ใช่เพราะเขาเลิกกับแอน
23:09เพราะแอนเริ่มหายไปเอง
23:12พร้อมคำพูดที่ว่า พี่ไม่ใช่คนที่หนูอยากพึ่ง
23:15คำพูดนั้นเหมือนตบหน้าเบาๆ
23:18ทำให้เขานึกถึงเมียที่อยู่บ้านทุกวัน
23:21รอเขาทุกคืน
23:24เขาย้อนนึกถึงวันที่เดือนป่วย
23:27แต่ยังลุกขึ้นหั่นผัก ยังยิ้มทั้งที่ตาแดง
23:30นึกถึงคืนที่เขาเดินผ่านหน้าเธอ
23:33โดยไม่เคยถามเลยว่าเหนื่อยไหม
23:36เขานึกถึงข้าวเย็นที่วางไว้ทุกวัน
23:39ทั้งที่เขาไม่เคยแตะเลยสักคำ
23:42ตอนนั้นเขาไม่เคยเห็น
23:45แต่ตอนนี้เขากลับจำทุกอย่างได้หมด
23:48วันหนึ่งชายเดินไปตลาด
23:51ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเดือนจากไกลๆ
23:54เขาหยุดมองดูจากอีกฝั่งถนน
23:57เห็นเดือนยืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่ง
24:01เธอยิ้มหัวร้อเบาๆเหมือนมีความสุข
24:04แบบที่ชายไม่เคยเห็นจากเธอมาก่อน
24:07หัวใจเขากระตุกนิดๆ
24:10ไม่ใช่เพราะหึง
24:13แต่เพราะรู้สึกตัวว่ากำลังจะเสียอะไรบางอย่าง
24:16พอกลับบ้านเขาเจอเดือนกำลังนั่งนับเงินในกล่องผ้า
24:19มือเธอจับธนาบัตรเรียงเป็นตั้งๆ
24:22ชายเดินเข้าไปใกล้แล้วพูดเบาๆ
24:25เดือนไหวไหมช่วงนี้
24:28เดือนเหนื่อยหน้ามามองแล้วตอบว่า
24:31ไหวจะขายดีขึ้นทุกวัน
24:34คำตอบนั้นไม่ได้มีความตัดพอ
24:37ไม่มีความดีใจ
24:40มีแค่ความนิ่งที่ทำให้ชายรู้สึกเล็กลง
24:43คืนนั้นชายนอนไม่หลับ
24:46พลิกตัวไปมาบนเสือ
24:49เสียงเดือนไอเบาๆดังจากห้องข้างๆ
24:52ไปที่ประตูห้องเธอ
24:55ยืนอยู่เงียบๆนานเกือบ10นาที
24:58แต่ก็ไม่กล้าขอไม่กล้าเรียกชื่อเธอ
25:01ไม่กล้าแม้แต่จะพูดคำว่าขอโทษ
25:04เขากลับไปนั่งเงียบๆที่ข้างฝ่า
25:07มือจับโทรศัพท์ที่ไม่มีสายเข้าอีกเลยจากแอน
25:10เช้าวันทัดมาเขาตื่นขึ้นก่อนเดือน
25:13เดินออกไปดูสวนผักหลังบ้าน
25:16เห็นผักเขียวเรียงกันสวยงาม
25:19เหมือนชีวิตที่เธอสร้างไว้แบบไม่ต้องพึ่งใคร
25:22เขานั่งลงใกล้ๆต้นผักบุ้งแล้ว
25:25ถอนหายใจเบาๆ
25:28เหมือนคนที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองเคยพลาดมากแค่ไหน
25:31สิ่งที่เขาเคยมองว่าไม่มีค่า
25:34ตอนนี้กลับเป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ข้างเขา
25:37เขายังไม่รู้ว่าจะเริ่มใหม่ยังไง
25:40ยังไม่รู้ว่าเธอจะให้อภัยหรือเปล่า
25:43แต่สิ่งที่เขารู้แน่ๆคือ
25:46เขาไม่อยากเสียเธอไปอีกแล้ว
25:49และนี่เป็นครั้งแรกที่ชาย
25:52อยากเป็นสามีของเดือนจริงๆ
25:55หลังจากวันนั้น
25:58ชายก็เริ่มกลับบ้านบ่อยขึ้น
26:01ทำตัวนิ่งๆไม่พูดมาก
26:04เขาพยายามล้างจานบ้าง
26:07ช่วยรดน้ำผักบ้าง
26:10แม้จะไม่คล้องแต่ก็ตั้งใจ
26:13เดือนเห็นทุกอย่างแต่ไม่ได้พูดอะไร
26:16แค่ยิ้มบางๆแล้วเดินผ่าน
26:19ไม่มีคำว่ายินดี
26:22ไม่มีคำว่ากลับมาเถอะ
26:25มีแต่ความเงียบที่อธิบายทุกอย่างได้ดีที่สุด
26:28ชายเริ่มรู้ว่าแค่ขอโทษไม่พอ
26:31และเดือนไม่ใช่ผู้หญิงคนเดิมอีกแล้ว
26:34เคยรอเคยยอมทุกอย่าง
26:37ตอนนี้เดินนำหน้าเขาไปไกลแล้ว
26:40เขานั่งมองแผงผักที่คนรุ่มซื้อ
26:43มองเธอพูดกับลูกค้าด้วยแววตาอบอุ่น
26:46แววตานั้นไม่ใช่ของคนที่ยังต้องการเขา
26:49แต่มันคือแววตาของคนที่รักตัวเองมากพอแล้ว
26:54วันหนึ่งแอนกลับมา
26:57เดินมาหาชายตอนพักเที่ยงที่ไซงาน
27:00เธอสวมเสื้อสวยๆพูดเสียงหวานเหมือนเดิม
27:03แต่มีอะไรบางอย่างในแววตาเธอที่เปลี่ยนไป
27:07พี่ชายหนูคิดถึง
27:10เสียงเธอนุ่มนวนแต่ห่างเหิน
27:13ชายยังรู้สึกบางอย่างในใจ
27:16แต่ไม่เหมือนก่อน
27:18เหมือนแค่เห็นของเก่าที่เคยเผลอซื้อมา
27:21แอนนั่งลงข้างๆแล้วพูดว่า
27:24พี่มีเงินไหมหนูเดือดร้อนนิดหน่อยช่วงนี้
27:27คำพูดนั้นทำให้ชายนิ่งไป
27:30เขารู้สึกเหมือนโดนตบซ้ำอีกครั้ง
27:33มันไม่ใช่เพราะไม่มีให้
27:36แต่เป็นเพราะเขารู้แล้วว่า
27:39สิ่งที่แอนได้จากเขาไม่เคยเรียกว่ารัก
27:42เขามองหน้าเธอแล้วพูดช้าๆ
27:45ตอนนี้พี่ไม่มีให้ใครแล้ว
27:48พี่ต้องกลับไปเริ่มใหม่กับเมียที่ไม่เคยทิ้งพี่เลย
27:51แอนไม่พูดอะไร
27:54เขารู้สึกขึ้นแล้วเดินออกไปแบบไม่หันหลัง
27:57ชายนั่งเงียบๆคนเดียว
28:00ใจรู้สึกเบาอย่างแปลกๆ
28:03เหมือนตัดบางอย่างออกได้สำเร็จ
28:06เย็นนั้นเขากลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน
28:09นั่งรอเดือนที่หน้าบ้านเงียบๆ
28:12พอเธอกลับมาเขาเดินไปช่วยถือของ
28:15ไม่พูดเยอะแค่ยืนมือออกไปให้เธอถือครึ่งหนึ่ง
28:18เดือนรับของไว้แล้วพูดว่าขอบคุณจ้ะ
28:21น้ำเสียงนิ่งๆไม่ใกล้ไม่ไกล
28:24ทั้งคู่เดินเข้าบ้านโดยไม่มีใครพูดถึงอดิ
28:28ไม่มีใครขุดอะไรขึ้นมาซ้ำ
28:31คืนนั้นชายล้างจานเงียบๆ
28:34เดือนกวาดพื้นเงียบแต่ไม่อึดอัด
28:37เหมือนต่างคนต่างเข้าใจ
28:40ก่อนนอนชายพูดว่าขอบคุณที่ยังให้พี่อยู่ตรงนี้นะเดือน
28:44เดือนเงื่อยหน้ามองเขาแล้วพูดเบาๆ
28:48ว่าขอบคุณเหมือนกันที่ทำให้ฉันเข้มแข็งแบบนี้ได้
28:54เธอไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงประชด
28:57แต่พูดด้วยใจจริงจากผู้หญิงที่ผ่านอะไรมาเยอะ
29:01คำพูดนั้นทำให้ชายยิ้มจางๆ
29:04เหมือนเข้าใจว่าเขาอาจไม่มีวันได้เป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว
29:09แต่เขายังโชคดีที่ยังได้อยู่ตรงนี้
29:13แม้จะเป็นแค่เงาข้างๆคนที่เขาเคยมองไม่เห็นมาก่อน
29:19ข่าวเรื่องแม่ค้าผักใจดี
29:22เริ่มแพ้ไปในกลุ่มชาวบ้าน
29:24จากตลาดเช้าไปถึงโรงเรียน
29:27ครูยังพานักเรียนมาขอสัมภาษณ์
29:30เด็กๆมานั่งจดสูตรน้ำหมักจากเดือน
29:33เพจท้องถิ่นลงรูปเธอบ่อยขึ้น
29:36คนเริ่มรู้จักชื่อจริงของเธอ
29:39ไม่ใช่แค่แม่ค้าหน้าบ้านโน้น
29:42คนแถวนั้นเริ่มเรียกเธอว่าแม่เดือน
29:45ด้วยความเคารพมากกว่าแค่เรียกเล่นๆ
29:49มีแม่บ้านจากหลายหมู่บ้าน
29:51ขีรถมาถามเคล็ดลับปลูกผัก
29:54มีคนตกงานมาขอเรียนรู้
29:56ขอไปช่วยเก็บผักแพ็กผักแลกข้าวแลกน้ำ
30:00เดือนไม่ได้เก็บเงิน
30:02เธอให้ทุกคนมาช่วยกันทำ
30:04แบ่งผักกันคนละกรรมสองกรรม
30:07เธอบอกเสมอว่า
30:09ขอให้ขยันเดียวผักมันตัวเอง
30:11อย่าท้อไปก่อน
30:13ใช่เห็นเมียตัวเองยืนพูดกับชาวบ้าน
30:16สอนแบบใจเย็นไม่อวดไม่วางท่า
30:19เขานั่งมองเงียบเงียบทุกวัน
30:22ไม่มีอะไรให้ช่วยมากนัก
30:24แต่อย่างน้อยก็ช่วยรดน้ำและเฝ้าร้านบ้าง
30:28จากผู้ชายที่เคยใช้แต่คำสั่ง
30:30ตอนนี้เริ่มหัดฟัง
30:32หัดพูดคำว่า
30:34ทำยังไงดีจ๊ะ
30:36เดือนไม่ได้พูดว่าให้อภัย
30:38แต่เธอให้โอกาสเขาเรียนรู้
30:41จากสิ่งที่เขาเคยมองข้าม
30:43วันหนึ่งมีหน่วยงานในอำเภอมาติดต่อ
30:47อยากให้เดือนเป็นวิทยากร
30:49สอนปลูกผักในโรงเรียน
30:51เธอยิ้มเขินเขินแล้วพูดว่า
30:54หนูไม่เก่งขนาดนั้นหรอกค่ะ
30:56ป้าๆแถวนี้เก่งกว่าหนูเยอะ
30:59แต่สุดท้ายเธอก็รับไว้
31:01ไม่ใช่เพราะอยากเด่น
31:03แต่เพราะอยากให้เด็กๆกลับมาปลูกผักอีกครั้ง
31:07เธอบอกว่า
31:08ดินไม่เคยหลอกเรา
31:10ถ้าเราซื้อกับมัน
31:12ในงานวันนั้นเธอพูดต่อหน้าผู้คนมากมาย
31:16ทั้งครูนักเรียนเจ้าหน้าที่และชาวบ้าน
31:19เสียงเธอไม่ดังมาก
31:21แต่ชัดทุกคำ
31:23ไม่มีใครลุก
31:24ไม่มีใครหันหน้านี
31:26เธอเล่าเรื่องชีวิตตัวเอง
31:28ตั้งแต่โดนมองข้าม
31:30จนกลายเป็นคนที่มองเห็นตัวเองชัดที่สุด
31:33ไม่มีน้ำตา
31:34ไม่มีดราม่า
31:36มีแค่รอยยิ้มจากคนที่ผ่านความเจ็บมาแล้วหลายรอบ
31:40หลังจบงานมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ
31:44หน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อย
31:46เธอจับมือเดือนแล้วพูดว่า
31:48หนูอยากเป็นแบบพี่ค่ะ
31:50หนูอยู่กับผัวที่ไม่เคยมองเห็นหัวหนูเลย
31:54เดือนยิ้มให้ไม่พูดอะไรยาว
31:57แค่ลูบมือแล้วพูดว่า
31:59เราต้องเห็นตัวเองก่อนจ๊ะ
32:01แล้วคนอื่นจะเริ่มเห็นเราบ้าง
32:04คำนั้นเหมือนปลอบทั้งหมู่บ้าน
32:06เพราะไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนเดียวที่เจ็บแบบเดียวกับเธอ
32:10ใช่ยืนอยู่ห่างห่างเห็นทุกอย่าง
32:13เห็นคนเข้าหาเมียเขา
32:15เห็นเธอให้พลังกับคนอื่นโดยไม่เหนื่อย
32:19เขาไม่ได้รู้สึกหึง
32:21เขารู้สึกภูมิใจแต่พูดไม่ออก
32:24เพราะรู้ว่าเขาเคยเกือบทำลายผู้หญิงคนนี้ไปทั้งคน
32:29ตอนนี้เขาแค่หวังว่า
32:32เธอจะให้เขายืนอยู่ข้างๆ
32:34ไม่ต้องเป็นเพระเอก
32:36แค่เป็นคนที่พร้อมยืนเงียบๆตรงนี้ก็พอ
32:39และสำหรับเดือน
32:41เธอไม่ได้ต้องการคนมาชื่นชม
32:44เธอแค่ดีใจที่วันนี้
32:47เธอไม่ได้อยู่ในบ้านเงียบๆคนเดียวอีกต่อไปแล้ว
32:53เช้านั้นอากาศเย็นสบาย
32:55ลมพัดผ่านสวนผักเบาๆ
32:57แสงแดดลอดผ่านต้นกล้า
32:59เดือนยืนอยู่กลางแปลงผัก
33:01ยกขันน้ำรดผักช้าๆ
33:03เหมือนรดหัวใจตัวเองด้วย
33:06ทุกวันของเธอเรียบง่าย
33:08แต่เต็มไปด้วยสิ่งที่เธอเลือกแล้ว
33:11ไม่ใช่สิ่งที่ใครยัดเยืดให้
33:14ร้านผักของเธอกลายเป็นจุดนัดพบของคนใจสู้
33:18แม้บ้านคนว่างานเด็กนักเรียน
33:21ทุกคนต่างเข้ามาหาเธอ
33:24บางคนมาขอคำแนะนำ
33:26บางคนแค่มานั่งคุยระบายใจ
33:29ไม่มีใครมองเธอที่หน้าตาอีกแล้ว
33:32เพราะตอนนี้เธอมีบางอย่างที่คนอื่นไม่มี
33:36ชายยังอยู่ในบ้านหลังนั้น
33:38ทำงานบ้างว่างบ้าง
33:40พูดน้อยลงฟังมากขึ้น
33:43เขาไม่พยายามเป็นผัวที่ดีที่สุด
33:46เขาแค่พยายามไม่เป็นคนเดิมที่เคยทำร้ายเธอ
33:50เขาเฝ้ามองเธอจากไกลๆ
33:52ช่วยเธอเล็กๆน้อยๆ
33:54โดยไม่รอให้เธอสั่งหรือเรียก
33:57วันหนึ่งเดือนนั่งเย็บผ้าริมหน้าบ้าน
34:00แม่ค้าข้างตลาดเอาขนมมาฝาก
34:03แม่เดือนขายหมดอีกแล้วนะวันนี้
34:06เสียงทักทายแบบคนคุ้นเคย
34:09เดือนยิ้มอ่อนๆแล้ว
34:11พูดว่าแค่มีคนกินของที่เราทำ
34:14ก็ถือว่ามีค่ามากแล้ว
34:16ไม่มีคำโออวด
34:18ไม่มีคำถ่อมตัว
34:20มีแต่ความพอดีในหัวใจของคนที่เคยเจ็บมาก่อน
34:24ตอนเย็นเดินผ่านบ้านใครก็มักได้ยินคนพูดถึงเธอ
34:29บางก็ชมบางก็เล่าต่อ
34:31บางคนเคยหัวร้อดเธอ
34:33ตอนนี้กลายเป็นลูกค้าประจำ
34:36บางคนเคยเมินก็เดินเข้ามาขอคำปรึกษา
34:40แต่เดือนไม่เคยพูดซ้ำถึงอดีต
34:42ไม่เคยประชดไม่เคยเอาคืน
34:45เพราะเธอรู้แล้วว่า
34:47คนที่เข้าใจตัวเองได้ก่อน
34:49ชนะไปนานแล้ว
34:51วันหนึ่งชายนั่งอยู่หน้าบ้าน
34:54มองเธอจัดพักเตรียมของ
34:56เขาถามเบาๆ
34:58ว่า
34:59เดือนถ้าย้อนเวลากลับไปได้เดือนจะยังแต่งงานกับพี่ไหม
35:04เดือนวางตะกร้าลงช้าๆ
35:06แล้วหันมามองเขานิ่งๆก่อนจะยิ้มแล้วตอบว่า
35:11ถ้าย้อนได้
35:12ฉันก็ยังเลือกเหมือนเดิม
35:14เพราะถ้าไม่มีพี่
35:16ฉันก็คงไม่รู้ว่าฉันเก่งแค่ไหน
35:19คำพูดนั้นไม่ได้หวาน
35:21แต่มันลึกจนชายพูดอะไรไม่ออก
35:24เขาเพียงแค่ยิ้มตอบ
35:26แล้วลุกไปช่วยเธอหิวของข้าวครัวเงียบๆ
35:30ตอนค่ำเดือนนั่งมองสวนพัก
35:32ใต้แสงไฟสีเหลืองอ่อน
35:34ลมเย็นพัดผ่านแก้ม
35:36เสียงเด็กๆ จากข้างบ้านวิ่งเล่น
35:39กลิ่นหอมของข้าวที่เธอหุ่งไว้รอยมาแต่จมูก
35:43เธอหลับตาลงเงียบๆ
35:45หายใจเข้าลึกๆ
35:47แล้วพูดกับตัวเองเบาๆ ว่า
35:49ฉันอาจจะไม่สวย
35:51แต่ชีวิตฉันมั่นงดงามมากแล้ว
35:54และนั่นคือรอยยิ้มของผู้หญิงธรรมดา
35:57ที่ไม่ต้องเอาชนะใครเลย
36:00ก็ชนะทั้งชีวิตได้แล้ว