Category
😹
FunTranscript
00:00แดดร้อนเหมือนไฟเผา ลุงทอมลากเท้าเข้าหมู่บ้าน เสื้อผ้าขาดจนเห็นเนื้อ
00:12ไม่มีใครมองหน้า มีแต่สายตาระแวง กับเสียงกระซิบตามหลัง
00:18ขอท่านอีกแล้วเหรอ อย่าให้เข้าใกล้บ้านนะ เดี๋ยวของจะหาย
00:24ลุงทอมไม่พูดอะไร ยิ้มจางๆแล้วเดินเลี้ยงออกมา หัวใจด้านจนชิน
00:31เขามองหาที่พัก ที่ไม่ต้องโดนตะโกนไล่ ไม่ต้องนอนใต้ต้นไม้ข้างถนน
00:38แล้วเขาก็เจอวัดเก่าๆปลายหมู่บ้าน เงียบสงบมีต้นโพว์ใหญ่ กับสาลาร้างหลังหนึ่ง
00:45ใต้สาลานั่นมีหมาตัวผอมผอมนอนขดอยู่ ขนพันกันเป็นก้อน
00:52มันเงยหน้ามามองลุงทอม ตาแดงๆเหมือนเจอสัตรู แต่ก็ไม่มีแรงจะเห่า
00:59ลุงทอมยิ้มให้มัน แล้วนั่งลงห่างๆ ไม่เข้าไปใกล้
01:04สองตัวตนที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ นั่งห่างกันไม่กี่เมตร แต่ห่างจากโลกเป็นหมาย
01:11เสียงท้องร้องดังแข่งกัน
01:14ทั้งของคนทั้งของหมา
01:15จนต่างคนต่างเหลี่ยวมองกัน
01:18ลุงทอมหยิบข้าวบูดในถุงเก่า
01:21ค่อยค่อยเทใส่ฝ่ามือแล้วยื่นออกไป
01:25ไอ้ดำลังเลมันมองลุงทอมแล้วก็มองข้าว
01:30สุดท้ายมันค่อยค่อยขยับมาใกล้
01:33ดมดมแล้วข้าไปกินเงียบเงียบ
01:35ลุงทอมมองแล้วหัวร้อเบาๆ
01:38ก็กินกันไปแบบนี้ละ
01:40ไม่มีใครห้ามนี่หว่า
01:42จากที่นั่งห ka งกัน
01:45เริ่มขยับไกล้เข้ามา นิด ๆ
01:47โดยไม่มีใครพูดอะไร
01:49แดดเริ่ม อ่อนลง
01:51ลมเย็น-هนพัดเข้ามา
01:53กับความรู้สึก เปล alekкой-prek
01:55ในใจลุงทอง
01:56เค๋าลูปหัวไอ้ดัมเบา ๆ
01:59ไม่คิดว่าหมาจะยอม
02:01แต่มันก็ไม่ขุ ไม่ถอย
02:03คืนนั้นลุงทอมนอนใต้สาลา เอากระสอบเก่าเก่าปูพื้น ไอดำนอนข้างๆแบบไม่ห่าง
02:12เสียงจิ่งหรีดร้อง ลมพัดใบโภร่วงกล่าวๆ แต่ในใจเขากลับรู้สึกสงบ
02:19ไม่รู้เพราะมีที่สุขหัวนอน หรือมีใครสักตัวอยู่ข้างๆ ที่ไม่รังเกียดเขาเหมือนคนอื่น
02:27คืนนั้นทั้งควรทั้งหมา นอนหลับสนิดครั้งแรกในรอบหลายเดือน เหมือนบ้านที่ไม่มีประตูแต่ปลอดภัย
02:35ครึ่งนี้จะเป็นยังไง ไม่รู้หรอกแต่คืนนี้ สบายใจแปลกๆ
02:42ช้าวตรู่วันใหม่ ลุงทอมลืมตาขึ้น เพราะมเสียงไก่ขันจากท้ายวัด
02:48ไอ้ดำนอนขดข้างข้าง หายใจแรงเป็นจังหวะ เหมือนหลับสนิตดี
02:54ลุงทอมยิ้มบางบาง ก่อนจะลุกไปล้างหน้า ที่องค์หลังสาลา
03:00เขามองรอบรอบวัด เนียบเหงาเหมือนเดิม มีแต่เสียงใบไม้ไหว
03:06ลุงทอมหยิบถุงเก่าใบเดิม เดินออกไปที่ตลาดเช้า วังหาของเหลือเหลือกลับมา
03:13ระหว่างทางมีคนมอง
03:15บ้างก็มองเฉยๆ
03:17บ้างก็เบบปากใส่
03:19แต่ลุงทอมไม่สนใจ
03:21เขาคิดแค่ว่าวันนี้
03:23ต้องมีข้าวให้ตัวเอง
03:24แล้วก็ไอ้ดำ
03:25พอถึงตลาด
03:27ลุงทอมเดินวนหาตามร้านข้าวแก่ง
03:30หวังขอเสร็จข้าวที่เขาจะทิ้ง
03:33บางร้านยอมให้
03:35บางร้านก็ไล่เหมือนหมูเหมือนหมา
03:37แต่ลุงทอมก็ยังยิ้ม
03:40ได้เข้าก้นบาทเก่าๆมาหน่อย
03:42มีเศ็ตผักบูดกับปลาทอดแห้งๆ
03:46ใส่ถุงพระสติกเก่าๆหิวกลับมา
03:48พอกลับถึงสารา ไอดำได้กลิ่นข้าว
03:53มันรีบกระดิกหางมาหาลุ่งทอมทันที
03:56ลุ่งทอมหัวร้อเบาๆ นั่งลงใต้สารา
04:00แล้วเทเข้าออกมาแบ่งกัน
04:02เขาหยิบเศษปลาแห้ง
04:04เอามือหักเป็นชิ้นเล็กๆแล้ววางไว้ข้างตัว
04:08ไอ้ดำมองก่อนแล้วค่อยๆเดินมากินอย่างระวัง
04:13กินไปหือกก็แกว่งไป
04:15เหมือนได้กินของวิเศษที่สุดในโลก
04:19ลุงทอมดูมันกินแล้วก็หยิบค่าวบูดขึ้นมากินเอง
04:23ไม่บวนสักคำ
04:25ค่าวแข้งๆ เขมๆ
04:27แต่พอได้แบ่งกัน กินกับไ ψดำ
04:30มันก็ไม่เลวร้ายขนาดนั้น
04:33เหมือนทุกคำที่เคี้ยว
04:34มีความสุขซ่อนอยู่ข้างใน
04:37แบบที่ไม่ได้รู้สึกมานานแล้ว
04:39หลังจากอิ่มกันทั้งคนทั้งหมา
04:42ลุงทอมนั่งพิงสาวสาลา
04:45หลับตารับลมเย็นๆ
04:47ไอ้ดำขยับตัวมาใกล้ๆ
04:49เอาหัวพิงขาลุงทอม
04:52แล้วนอนหายใจแรงๆ
04:54ลุงทอมเอามือรูปหัวมันเบาๆ
04:57ไม่ได้คิดอะไรแค่รู้สึกว่ามันดีแปลกๆ
05:01ไม่มีใครรู้รอบว่าคนกับหมาที่ไม่มีใครเอา
05:05จะกลายเป็นเพื่อนแท้กันได้
05:07ไม่มีใครรู้รอบว่าแค่ของเหลือเหลือ
05:11ก็ทำให้คนสองตัวมีความสุขได้ขนาดนี้
05:15แต่สำหรับลุงทอมกับไอ้ดำ
05:18มันคือมือที่อร่อยที่สุดตั้งแต่จำความได้
05:22แดดช่วงสายเริ่มร้อน ลุงทอมเอาผ้าข่าวม้าผืนเดียว ผ้าดป่าเดินออกจากวัด
05:30วันนี้เขาไม่ได้จะไปขอข้าว แต่อยากลองเก็บขวดพลาสติกกับเหล็กเก่าๆขาย
05:37ในใจคิดแค่ว่า ถ้ามีเงินติดมือสักหน่อย จะได้ไม่ต้องกินข้าวบูดทุกวัน
05:44ไอ้ดำเดินตามไม่ห่าง บางทีก็วิ่งไปข้างหน้า คอยหันกลับมามอง เหมือนมันห่วงลุงทอม ไม่รู้ว่าห่วงอะไร แต่ก็ไม่ยอมปล่อยให้เดินคนเดียว
05:57พอเจอขวดตกข้างถนน ลุงทอมก้มเก็บใส่กระสอบเก่า ไอ้ดำก็นั่งรอเงียบเงียบ
06:05เดินไปเรื่อยเรื่อยจนถึงท้ายหมู่บ้าน ลุงทอมเจอกองเสร็จเหล็กเก่าข้างโกดังร้าง
06:11เขาลองเดินเข้าไปหยิบเหล็กเส้นเล็กๆ แต่ยังไม่ทันได้จับดีๆ เสียงตะโกนก็ดังขึ้น
06:19เฮ้ย ของเขาเว้ย อย่ามาแอบขโมย ใช้ไว้กลางคนถือไม้เดินมาเร็วๆ
06:27ลุงทอมรีบถอยออกมา ยกมือไว้ทั้งที่เหนื่อท่วมตัว ขอโทษครับไม่รู้ว่าเขาห่วง
06:35ชายคนนั้นยังไม่หยุดดา แล้วให้ลุงไปให้พ้น ไอดำเห่าเสียงดังอยู่ข้างๆ
06:43ลุงทอมไม่ตอบโต้ เขาแค่ดึงไอดำให้ถอย แล้วเดินออกมาช้าๆ
06:49หัวใจมันเจ็บแปละบ belong ไม่ใช่เพราะโดนด่า แต่เพราะรู้สึกเหมือนไม่มีค่าอีกแล้ว
06:56ระหว่างเดินกลับวัด ไอท dud มเดินชิดขาลุงตลอด บางทีก็เลี้ยมือเบาเบาเหมือนปรอบใจ
07:03ลุงทอมหยุดเดินแล้วมองมันขอบใจน้ำมึง น้ำเสียงเขาซันๆแบบไม่รู้ตัว
07:10พอถึงวัดลุงทอมเหนื่อยจนต้องรักปลักมองกระสอบเปล่าข้างตัวแล้วทอรหายใจยาว
07:18ไม่มีเสียงเห่า ไม่มีทะทีเบือ แค่นนนอยู่ไกลใหม่ไปไหน
07:26ตอนนั้นลุงทอมเริ่มรู้สึกบางอย่าง ไม่ใช่หิวไม่ใช่เศร้า แต่มันคล้ายคล้าย อุ่นใจ
07:33ทั้งชีวิตที่เรร่อนมา ไม่เคยมีใครอยู่ข้างๆแบบนี้
07:38ไม่เคยมีใครตามไปทุกที่โดยไม่ถามอะไร
07:42ไม่เคยมีใครนั่งเงียบเงียบตอนเขาท้อ
07:45ไม่เคยมีใครเลียมือเขา ตอนเขาน้ำตาซึม
07:49แต่ไอ้ดำทําหมดเลย โดยไม่ต้องพูดสักคำ
07:53มันก็เข้าใจเขา
07:55วันนั้นลุงทอมนั่งเงียบเงียบอยู่นาน
07:58มือก็รูปหัวไอ้ดำไปเรื่อยๆ ใจมันเบาขึ้นทีละนิด
08:03เขาคิดในใจว่า ชีวิตที่ไม่มีใคร
08:07อาจไม่ใช่เรื่องหน้าเศ้าขนาดนั้น ถ้ามีใครสักตัวเดินไปด้วยกัน
08:14เช้าตรูหวันใหม่ ลุงทอมนั่งล้างหน้าอยู่หลังสาลา
08:19ไอ้ดำก็นอนเย็ดยาวอยู่ข้างๆ
08:22เสียงพระสวดเบาๆลอยมาตามลม กับกลิ่นทูปจางๆ
08:27ทำให้เช้านี้ดูสงบแปลกๆ
08:30แต่สงบได้ไม่นาน เสียงตะโกนก็ดังขึ้นจากลานวัด
08:35จนลุงทอมสดุ่งเฮือก
08:37ใครขโมยเงินตู้บริจาก เสียงเจ้าอาวาดดังลั่น
08:41คนเริ่มทยอยเดินมามุง
08:44เด็กวัดคนหนึ่งชี้ไปที่สาลา
08:47เมื่อเช้ามีแค่ลุงกับหมาอยู่ตรงนั้นครับหลวงพ่อ
08:51ทุกสายตาหันมาที่ลุงทอมกับไอ้ดำ
08:54บางคนเริ่มสุบสิบบางคนทำหน้าระแวง
08:58ลุงทอมยืนขึ้นช้าๆ
09:01พนมมือไว้หลวงพ่อ
09:03ผมไม่แต่อะไรเลยนะครับ
09:05ไอ้ดำยืนบ้าง
09:07มันเหallaเบาๆเบื่อจะปบป้องลุง
09:09แต่ก็ไม่กล้าเข้ากล้ายใคร
09:12ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น
09:14นอกจากพวกเองเสียง len 두oca
09:15พ่อเรียบๆแต่เย็นยiec
09:18อย่าว่าแต่หมาเลยลวงพ่อ
09:21เสียงยายละเอียดดังขึ้นจากข้างหลัง
09:24ไอ้ดำมันยังไม่เคยยุ่งกับใครเลย
09:27ลุงทอมก็เงียบๆทุกวัน
09:29ไม่เคยวุ้นวายอะไร
09:31ยายพูดต่อด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
09:34แต่ก็ยังมีคนไม่เชื่อ
09:36มันเงียบเพราะมันแอบมากกว่านัสสิ
09:39หนึ่งในชาวบ้านพูดขึ้นมา
09:42ลุงทอมได้แต่นิ่ง
09:43น้ำลายยังไม่กล้ากลืน
09:46ใจมันเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมานอกอก
09:49เขามองไอ้ดำ
09:50แล้วก็พูดเสียงเบาๆว่า
09:53เราไม่ได้ทำใช่ไหมมึง
09:55ไอ้ดำไม่ตอบแน่รอก
09:57แต่มันมองหน้าเขา แล้วนั่งลงข้างๆ แบบเดิมทุกครั้ง
10:02ถ้าลุงไม่ทำ ก็อยู่ให้ตรวจสอบได้นะ
10:06หลวงพ่อผู้เสียงเรียบเรียบ แล้วเดินเข้ากุติ
10:10ลุงทอมนั่งลงเงียบๆ ใต้ต้นโภ ไม่มีใครเข้าใกล้อีกเลย แม้แต่เด็กวัดก็หลบหน้า
10:18ไอดำก็เหมือนกัน คนที่เคยแสบรูปหัวมัน วันนี้ไม่มีใครแม้แต่จะเรียกชื่อมัน
10:25พอตกเย้น ฝ้ามืดลงแบบไม่ให้เตรียมใจ ลุงทรมก็ยังไม่กล้าเดินไปขอเข้าใคร
10:33เขานั่งอยู่อย่างนั้น ข้าง ข้างมีไอดำเฝ้าอยู่ไม่ห่าง มันก็ไม่กินอะไรเหมือนกัน
10:40คนสองตัวที่ไม่มีใครเชื่อใจ อยู่ด้วยกันในความเงียบ และความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
10:47แต่ในใจลุงทอมยังคิดอยู่อย่างเดียว ต้องมีอะไรผิดแน่ๆ เพราะเขาไม่ได้แต่เงินสักบาทเดียว
10:55คืนนี้คงยาวกว่าทุกคืน ไม่ใช่เพราะหิว แต่เพราะรู้สึกเหมือนโดนผลักออกจากที่ที่พอจะเรียกว่าบ้าน
11:04แต่ลุงทอมไม่เดินหนี ไอ้ดำก็ไม่หนี เพราะพรุ่งนี้ ความจริงต้องปรากฏแน่ๆ
11:13ลุงทอมนั่งเงียบเงียบใต้ต้นโภ ไอ้ดำนอนขดอยู่ข้างๆ สายตายังสันๆเหมือนเคย
11:21ทั้งวันไม่มีใครคุยด้วย ไม่มีใครเอาข้าวมาให้ มีแต่เสียงซุบซิบห่างๆ
11:28แดดร้อนจนเงาไม้สั่นลงเรื่อยๆ แต่ลุงทอมก็ยังไม่ขยับ เหมือนหมดแรงจะลุก
11:35เย็นวันนั้น เสียงรถเข็นก็ก็กแกก ดังใกล้เข้ามาแล้วก็หยุดหน้าสาลา
11:42ยายละเอียดเจ้าของร้านข้าวแก่ง เดินถือถุงข้าวมาให้ ยิ้มบางๆ เหมือนไม่ได้รังเกียด
11:49กินข้าวหน่อยไม้ลุง กับข้าวเหลือจากร้านเมื่อเช้า ยังอุ่นอยู่
11:55ลุงทอมเงยหน้าช้า ๆ มือเขาสั่นนิด ๆ แต่ก็รับถุงข้าวมาด้วยความเกรงใจ
12:02ขอบคุณครับยาย ผมจะคืนบุญให้แน่นอน น้ำเสียงเขาเบาเหมือนกลัวหลุดฝัน
12:09ยายละเอียดไม่ตอบ แค่มองไอ้ดำแล้วหัวเราเบา ๆ หมานี่มันฉลาดดีนะ
12:16ไอ้ดำดมถุงข้าว กระดิกหางเร็ว ๆ แบบดีใจสุด ๆ แต่มันก็ยังรอให้ลุงทอมแบ่งก่อน
12:24ลุงทอมนั่งลงช้า ๆ ฉิกถุงข้าวออกมา กลิ่นหอม ๆ ของผัดผักกับไข่เจียวรอยมา
12:32เขาแบ่งข้าวใส่ใบตองเก่า ๆ ให้ไอ้ดำ ส่วนตัวเองก็กินเงียบเงียบ น้ำตาคลอแบบไม่รู้ตัว
12:40ข้าววันนี้ไม่เหมือนทุกวัน ไม่ใช่แค่ไม่บูด แต่มันเต็มไปด้วยอะไรบางอย่าง
12:47เหมือนความหวัง เหมือนความเชื่อใจที่ยังมีหลงเหลืออยู่ แม้จะเล็กนิดเดียว
12:53ยายละเอียดนั่งดูอยู่ใกล้ ๆ ไม่พูดอะไรมาก แค่นั่งรูปหัวไอ้ดำไปเรื่อย ๆ
13:00ฉันไม่เชื่อรอกว่าลุงจะขโมย เสียงยายเบา ๆ แต่แน่น ๆ คนที่ไม่มีอะไรยังแบ่งหมากินได้
13:09ลุงทอมหยุดเคี้ยวทันที ใจเขารู้สึกแน่น ๆ เหมือนมีใครเข้าใจโดยไม่ต้องอธิบาย
13:17แค่คำพูดไม่กี่คำ ก็เหมือนมีคนดึงเขาขึ้นจากรูมืดมืดที่อยู่มานาน
13:24วันนั้นทั้งวัดยังไม่รู้ว่าเงินหายไปไหน แต่ลุงทอมไม่โดดเดียวอีกแล้ว
13:31มีคนหนึ่งที่เชื่อใจ มีหมาหนึ่งตัวที่ยังไม่ไปไหน แค่นี้ก็เหมือนมีโลกของตัวเองเล็ก ๆ แล้ว
13:39และลุงทอมก็เริ่มคิดในใจ ถ้าเขายังอยู่ต่อไปได้อีกสักหน่อย เขาอยากตอบแทนบ้างเหมือนกัน
13:48สองสามวันผ่านไป เงินตู้บริจักษ์ก็ยังหาไม่เจอ ความสงสัยก็ยังวนอยู่ในวัด
13:55ลุงทอมยังคงนั่งใต้สาลา ไอ้ดำยังนอนข้างๆ คนก็ยังมองด้วยสายตาเดิมๆ
14:04บางคนเริ่มเฉยๆแล้ว แต่บางคนก็ยังไม่วางใจ เหมือนรอให้ลุงสารภาพเอง
14:11แต่มีเด็กวัดคนหนึ่ง ชื่อต้อง เริ่มทำตัวแปลกๆ
14:16เมื่อก่อนไวเหมือนลิง เดียวนี้เงียบผิดปกติ ไม่ค่อยพูดกับใคร
14:22บางวันหายไปตอนเย็น กลับมาอีกทีดึกๆ แถมยังถือถุงอะไรก็ไม่รู้
14:28ยายละเอียดสังเกตอยู่หลายวัน จนวันหนึ่งเธอแอบเดินตามเด็กคนนั้น
14:34ไปถึงหลังโรงเรียนร้าง เธอเห็นต้องยื่นถุงให้ผู้ชายแปลกหน้า
14:40แล้วรับเงินกลับมาใส่กระเป๋า ยายไม่ได้ตะโกھล ไม่ได้ด่า
14:46แค่เดินกลับมานั่งคิด เงียบๆ อยู่หน้าร้าน
14:50เย็นวันนั้นเธอเอาข้า Gegłąามาให้ลุงทอมตามเดือม
14:54แต่คราวนี้มาพร้อมกับคำถาม
14:57ลุงท่อม วันก่อนเงินหายลุงอยู่ไหนลุงท่อบทันที
15:02ผมนั่งอยู่นี่ทั้งวันครับ
15:04แล้วต้งหละลุงเห็นไหม ลุงคิดอยู่พักหนึ่งก่อนพยักษณ่า หายไปช่วงบ่ายครับ
15:11ยายพยักษณ่าช้าๆ ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่สายตาเริ่มจริงจังขึ้นเรื่อยๆ
15:18วันรุงขึ้นเธอไปหาหลวงพ่อ เล่าให้ฟังทุกอย่างที่เห็น พร้อมทั้งพาต้งมาด้วย
15:25ต้งเงียบอยู่นาน สุดท้ายก็ยอมพูด เสียงเบากว่าแมวหายใจ
15:31ผมขอโทษครับหลวงพ่อ ผมแค่เอาไปซื้อรองเท้ากับโทรศัพทุกคนในวัดอึงไปหมด ลุงทอมหันไปมองไอ้ดำ แล้วก็หลับตาแน่น
15:43ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะโล่งใจ อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องแบกคำคระหาต่อไปอีกแล้ว
15:50แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก หลวงพ่อถามเสียงเรียบ ต้องน้ำตาคลอ
15:56ผมกลัวครับ กลัวจะโดนไล่ออก ผมไม่มีที่ไป
16:01ยายละเอียดเดินเข้าไปรูปหัวต้องเบาๆ คนเราผิดได้ลูก แต่อย่าผิดซ้ำก็พอ
16:08หลวงพ่อถอนหายใจยาวๆ แล้วหันไปหาลุงทอม ขอโทษดด้วยนยม
16:15ลุงทอมยกมือไว้ช้าๆ น้ำตาซึมไม่รู้ตัว ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจดี
16:22ไอ้ดำเห่าเบาๆ เหมือนรู้เรื่อง แล้วก็มานั่งเฝ้าลุงเหมือนเดิม
16:27ตาใส่แจวไม่เปลี่ยน
16:29คืนนั้นลุงทอมนอนหลับสนิท ไม่ต้องกลัวใครมองแปลกๆอีก
16:34ไม่ต้องคอยหลบสายตา
16:37ความจริงบางทีมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่มันคืออิสระทางใจที่ลุงตามหามานาน
16:44และจากวันนี้ไป เขาจะไม่เป็นแค่เงาในวัดอีกแล้ว แต่จะเริ่มหาที่ของตัวเองบ้าง
16:53หลังเรื่องเงินวัดผ่านไป ลุงทอมก็ยังอยู่ที่เดิม แต่ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป
17:00คนเริ่มทักถ่ายมากขึ้น บางคนเอาเข้ามาให้ บางคนแค่พยักน่าให้เบาๆ
17:07ลุงทอมไม่ได้เรียกร้องอะไร แค่รู้สึกอุ่นในใจ เหมือนกลับมาเป็นคนอีกครั้ง
17:14แต่เขาไม่อยากขอไปวันวัน ไม่อยากให้คนสงสารตลอดเวลา
17:20เขาเดินไปหาหลวงพ่อที่กุติ พนมมือช้าๆ แล้วพูดเสียงนิ่งๆ
17:26ผมอยากทำงานครับหลวงพ่อ งานอะไรก็ได้ แค่ให้ผมได้ช่วยบ้าง
17:32หลวงพ่อยิ้มอ่อนๆ มองหน้าเขานานสองนาน แล้วพยักษณ่าเบาๆ
17:38มีงานให้ทำแน่โยม แต่ต้องขยันจริงๆนะ ได้ครับหลวงพ่อ
17:45ผมไม่เคยกลัวเหนื่อย ผมกลัวแค่ไม่มีค่า วันรุ่มขึ้นลุงทอมเริ่มงาน
17:51เริ่มจากงานเล็กๆ อย่างกวาดใบไม้ ตักน้ำรถต้นโพ แดดยังร้อนเหมือนเดิม
17:58แต่เงื่อวันนี้ไม่เหนียวใจเหมือนก่อน เขากวาดไปเรื่อยๆ
18:03เรื่อย ไอดำก็นอนรอยอยู่ไม่ไกล บางทีก็เดินตามมาเล่นด้วย
18:09พอตอนสาย หลวงพ่อให้ช่วยขุดหลุมปลุกต้นไม้ ข้างสาราที่พังไปครึ่งหลัง
18:16รุงทอมใช้จอบเก่าขุดดิน มือพองแต่ใจไม่ถอย รู้สึกดีที่ได้ทำอะไรสักอย่าง
18:23เด็กวัตรที่เคยมองเขาแปลกๆ ตอนนี้เริ่มเข้ามาคุยด้วย แม้จะยังไม่เต็มใจนัก
18:30ลุงครับเดี๋ยวผมช่วยยกดิน เสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลัง ตรงนั่นเอง
18:37ลุงทอมหยุดขุดแล้วหันไปยิ้ม พยักษ์หน้าเบาๆแล้วส่งจอบให้
18:43ไม่มีใครพูดถึงเรื่องในอดิต แค่ช่วยกันขุดช่วยกันยก เหมือนเป็นทีมเล็กๆทีมหนึ่ง
18:50เย็นวันนั้นลุงทอมนั่งพักใต้ต้นโผ มือเต็มไปด้วยดิน แต่ใจเบauกว่าทุกวัน
18:58ไอดำมานอนหนุนเท้าเหมือนเดิม หางมันกระดิกตลอดเวลา เหมือนจะบอกว่าดีแล้วเน้าวันนี้
19:06ลุงทอมรูปหัวมันเบาๆแล้วพูดว่า พรุ่งนี้เราขุดต่ออีกหน่อยนะไอดำ อยากให้ตรงนี้มีต้นไม้เยอะ
19:15คนบางคนอาจไม่มีอะไรติดตัว แต่ยังมีศักษี ถ้าเขาได้มีโอกาสลุกขึ้นยืน
19:23ลุงทอมไม่ใช่ขอทานอีกต่อไป เขาคือคนดูแลวัด คนที่ทำให้มุมหนึ่งของวัดดูมีชีวิตขึ้นมา
19:32และนี่แค่จุดเริ่มต้น ของคนที่เคยไม่มีอะไร นอกจากหมาหนึ่งตัวกับใจที่ยังสู้อยู่
19:41เช้านั้นเงียบแปลกๆ ลุงทอมเดินไปเรียกไอ้ดำ แต่มันไม่ลุกตามเหมือนทุกวัน
19:48มันนอนนิ่งอยู่ใต้สาลา หายใจช้าๆเหมือนเหนื่อยมาก ตาก็ลืมไม่เต็มที่
19:55ลุงทอมนั่งลงข้างมัน เอามือรูปหัวเบาๆ เป็นอะไรไปว่าไอ้ดำ
20:02ทั้งวันไอ้ดำไม่กินข้าว ไม่เห่าไม่เดิน แค่นอนซึมเหมือนหมดแรงจะขยับ
20:08ลุงทอมนั่งเฝ้าตลอดเวลา ใจมันหิวหิวแบบบอกไม่ถูก กลัวจับใจแต่ไม่กล้าพูด
20:16ตอนเย็นลุงลองยกตัวมันขึ้น ก็รู้เลยว่ามันตัวร้อนจี เหนื่อซึมออกที่จมูกเล็กๆ
20:23ต้องพาไปหาหมอแล้วแบบนี้ ลุงพูดกับตัวเองเบาๆ แต่ในใจกำลังปวดจิต
20:31เค้าไม่มีเงินแม้ แต่จะซื้คร้าว จะไปหาหมอสัตว์ได้ยังไง คำถามวนในหัวไม่หยุด
20:38แต่จะปล่อยไว้แบบนี้ก็ไม่ได้ เขาไม่ใช่แค่เจ้าของหมา เขาเป็นทุกอย่างของอ้ � cass sonra
20:45เย็นนั้นลุงเดินไปหายายละเอียด หมื่อยว้ายแนบหน้า น้ำตาซึมแต่เสียงมั่นคง
20:52มาผมมันไม่สบายครับ ยาย ผมไม่มีเงินเลย YHYM ก่อนได้ไหมครับ
21:01หันไปหยิบกระปุกเล็กๆ บนหิ่ง มีอยู่แค่นี้นะลุง เอาไปก่อนเลยไม่ต้องขึ้นก็ได้
21:09น้ำเสียงเรียบๆ แต่เต็มไปด้วยน้ำใจ ลุงทอมยกมือไว้ซ้ำๆ ผมจะหาเงินมาคืนให้แน่นอน
21:17น้ำเสียงเขาสั่นจนพูดแทบไม่รู้เรื่อง ต้องที่ยืนอยู่หลังร้าน รีบวิ่งเอาจักรยานมาจอดหน้าก้าวอี้
21:26ลุงขึ้นรถเลยเดี๋ยวผมปั่นให้ ลุงทอมรีบอุ้มไอดำขึ้นตัก หอด้วยผ้าข่าวมาเก่าๆ
21:34จักรยานพุ่งไปตามถนนลูกรัง ฝุ่นตลบแต่ไม่มีใครสนใจ เพราะใจอยู่ที่ไอ้ดำทั้งหมด
21:42ถึงคลินิกเล็กๆ หน้าตลาด คุณหมอใจดีไม่พูดมาก รีบจับตัวไอ้ดำไปดูแลทันที
21:50มันไข้สูงมากต้องให้น้ำเกลือ โชคดีที่มาเร็ว เสียงคุณหมอพูดขณะเสียบเข็มเล็กๆที่ขาไอ้ดำ
21:58ลุงทอมยืนนิ่งน้ำตาไหลเงียบๆ มือจับขอบเตียงแน่น หัวใจรัวเหมือนกลอง
22:05ไอ้ดำยังลืมตาอยู่ มันไม่เห่าไม่ดิ้น แต่กระดิกหางเบาๆ เหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร
22:13ลุงทอมนั่งเฝ้าข้างเตียงทั้งคืน ตรงก็ไม่กลับบ้าน ยายละเอียดหอข้าวมาส่งให้ตอนดึก
22:21สามคนหนึ่งหมาอยู่ในห้องแคบแคบ แต่หัวใจแน่นไปด้วยความห่วงใหญ่
22:27เช้ามืดวันถัดมา ไอ้ดำหายใจดีขึ้น ขยับตัวนิดๆ แล้วมองหน้าลุงทอมชัดๆ
22:35ขอบใจน้ำมึง ขอบใจที่ยังไม่ไปไหนลุงทอมพูดเบาๆ แต่เต็มไปด้วยรัก
22:42บางครั้งเรารอดชีวิตมาได้ ไม่ใช่เพราะเรามีเงินหรือแรง แต่เพราะเรามีกันและกัน
22:50แล้ววันนี้ไอ้ดำก็ยังอยู่ตรงนี้ พร้อมจะกลับวัดไปด้วยกันอีกครั้ง
22:57เช้าวันใหม่ลมเย็นกำลังดี ลุงทอมเขιนรถเข็นเก자가ๆ กลับวัด
23:03ไอ้ดำเดินตามอยู่ข้างๆ มันยังเดินช้าอยู่หน่อยๆ
23:08แต่ตาก็กลับมาใสห์เหมือนเดิมแล้ว หางกระดิzhทุกครั้งที่รุงเรียกชื่อ
23:14หายดีแล้วใช่ไหมมึง ลุงพูดพลางรูปหัวมันเบาๆ ใจเบาเหมือนได้ของสำคัญคืนมา
23:22พอถึงวัด เด็กวัดหลายคนเข้ามาทัก ไอ้ดำกลับมาแล้วเหรอ
23:28น้ำเสียงดีใจจนลุงยิ้มตาม ยายละเอียดก็มาถึงพอดี หอบถุงข้าวมาให้เหมือนเดิม
23:36แต่วันนี้ดูรีบรีบยังไงไม่รู้ ลุงวันนี้ช่วยฉันหน่อยได้ไหม
23:42เด็กมันลาออกไปคนหนึ่ง ฉันคนเดียวไม่ไหวแล้ว
23:46ลุงทอมยิ้มแล้วพยักหน้า ผมยินดีเลยยาย ข้าวแกงยายอร่อยอยู่แล้ว
23:52เดี๋ยวผมช่วยตักช่วยล้างก็ได้ ไอ้ดำไม่พูดหรอก
23:57แต่นั่งเฝ้าน่าร้านข้าวแบบนิ่งๆ เหมือนรู้ว่าลุงกำลังเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ
24:03ตั้งแต่สายจนบ่าย ลุงช่วยเช็ดโตร้างถาดยกม่อ เหนื่อท่วมตัวแต่ใจมันอิ่มแปลกๆ
24:11ลูกค้ามาหนาแน่น หลายคนจำลุงได้ บางคนแอบคุยกันเสียงเบาๆแล้วก็ยิ้มให้
24:18ลุงทำร้านดูคึกครักขึ้นนะ ข้าวแก่งมีหมานั่งเฝ้าดูน่ารักดี
24:24คำชมง่ายๆพวกนี้ ทำให้ลุงรู้สึกว่า เขาไม่ได้เป็นแค่คนผ่านทางอีกแล้ว
24:31พอบ่ายคล้อยคนเริ่มซา ยายละเอียดยื่นจานเข้ามาให้ มีแก่งส้มร้อนร้อนกับไข่เจียวหอมหอม
24:39ลุงนั่งกินเลยนะวันนี้ทำดีมาก น้ำเสียงจริงใจเหมือนแม่บ้านเอ็นดูคนขยัน
24:46รุงทอมนั่งลงตรงมาหินหน้าร้าน ไอ україดํานั่งข้างๆตาจ้องจาร์แข่าวแบบไม่กระพริบ
24:54เขาตักข้าวแบ่งให้มันคำโตตกินด้วยกันเหنือนเดิม น้ำมึง
25:00เหมือนี้ไม่มีบูตรไม่มีเสข ทั้งคนทั้งหม่านั่งกินข่าวเงียบเงียบ แต่ในใจเสียงดังไปหมด
25:08ทั้งสุขทั้ง Whitram ทั้งขอบคุณ
25:10ข้าวแกงจานนั้นอร่อยที่สุดในชีวิต เพราะมันเต็มไปด้วยน้ำใจของคนรอบข้าง
25:17ลุงทอมนั่งพิงกำแพง แดดอ่อนอ่อนรูปหน้าเบาๆเหมือนให้รางวัน
25:23ไอดำก็เอนหัวลงบนตักเขาแบบสบายใจ
25:27ไม่มีใครคิดว่าแค่ข้าวจานเดียว จะเปลี่ยนความรู้สึกของคนได้ขนาดนี้
25:34แต่สำหรับลุงทอมวันนี้ ข้าวจานนี้คือคำตอบว่า เขายังมีคุณค่าอยู่ในโลกใบนี้
25:42หลังช่วยร้านข้าวแกงได้หลายวัน ลุงทอมก็เริ่มคุ้นมือกับงาน
25:48คนก็เริ่มคุ้นตากับรอยยิ้มของเขา
25:52ไอดำวิ่งเล่นได้เหมือนเดิมแล้ว เด shootings เรียกชื่อมันเสียงดังทุกวัน
25:57บางทีก็มีขนมแอบให้
25:59จากหมาวัดที่เคยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ วันนี้กลายเป็นขวันใจประจําวัดไปเรียบร้อย
26:07เย็นวันหนึ่งหลวงพ่อเรียกให้ลุงขึ้นไปที่กุติ ลุงใจเต้นแปลกแปลก กลัวจะมีอะไรผิดอีก
26:14พอเดินขึ้นไปถึง หลวงพ่อยิ้มให้แบบอ่อนโยน แล้วเชิญให้นั่งลงชาๆ
26:21ยมทอมอยู่ที่นี่มาสักพักแล้ว วัดเราเริ่มดีขึ้นเพราะยมด้วยซ้ำ
26:27ลุงทอมนั่งก้มหน้า มือจับชายเสื้อแน่นๆ ใจมันอุ่นแต่ยังไม่กล้ารับคำชม
26:34หลวงพ่อมีความคิดว่า อยากให้ยมอยู่ที่นี่แบบถาวอน เป็นคนดูแลวัด
26:40ลุงทอมเงยน่าช้าๆ ตาเขาเริ่มสันไหว แต่ใบหน้ายิ้มแบบไม่รู้ตัว
26:48ให้ผมอยู่จริงๆเหรอครับ เสียงเขาเบากว่าลม แต่เต็มไปด้วยความหวัง
26:55อยู่สิโยม ที่นี่ไม่ใช่แค่ที่พักอีกแล้ว มันคือบ้านของโยมได้เหมือนกัน
27:01ลุงทอมน้ำตาซึมทันที ไม่ได้สอื่นไม่ได้พูดอะไร แค่พนมมือแน่นๆตรงอก
27:09ไอ้ดำเหมือนรู้เรื่อง มันกระดิกหางเร็วๆแล้วเห่าหนึ่งที วิ่งวนอยู่รอบๆสาลา
27:16เสียงพระสวดเย็นๆลอยมาอีกครั้ง คราวนี้มันไม่ได้รู้สึกเหงาเลย กลับฟังแล้วอุ่นใจ
27:25ลุงทอมเดินลงจากกุติ แล้วไปนั่งที่ม้าหินหน้าวัด ไอ้ดำนั่งพิงขาเหมือนทุกวัน
27:32เรามีบ้านแล้วนắmมึง ลุงพูดพลางรูปหัวมัน เสียงเผาแต่หนักแน่น
27:39ไม่ต้องเรรอน ไม่ต้องโดนไล่ ไม่ต้องนิสายตาใครอีกแล้ว
27:44ไอ้ดำเงยหน้าขึ้นมา ตาสายเจ๋ยวอย่างเดียวกับวันแรกที่เจอกัน แล้วหาวยาวยาวหนึ่งที
27:52ฝ้าเย็นกำลังดี ลมพัดผ่านต้นโพอย่างแผ่วเบา กลิ่นหอมของดินรอยเข้าจมูก
28:00ในวัดเงียบสงบ แต่หัวใจลุงทอมกับไอ้ดำไม่เงียบอีกต่อไปแล้ว
28:06พรุ่งนี้จะเป็นยังไงก็ชั่ง แต่วันนี้พวกเขาไม่ต้องไปไหนอีกแล้ว
28:22อันนี้พวกเขาไม่เกินรับไอ้ดำไม่เกิด