Category
📚
LearningTranscript
00:00ต้องเป็นเด็กผู้ชายตัว ผอมผิวคล้ำแดด
00:09น่าเงียบเงียบไม่ค่อยพูดกับใคร
00:12เขาอยู่กับพ่อสองคน ในบ้านไม้หลังเก่า
00:16ปลายหมู่บ้านที่ติดกับทุ่งนา
00:19แม่เสียไปตั้งแต่ต้องยังเล็ก
00:21ส่วนพ่อก็กลายเป็นคนเก็บตัว ไม่สุ่งสิงกับใครนัก
00:25บ้านเขามีควายอยู่ตัวหนึ่ง ชื่อเจ้าถุย
00:29ตัวใหญ่ ขนสีดำมันเงา เขาคงสวยเหมือนรูปว่าด
00:33เจ้าถุยไม่ใช่แค่ควายสำหรับบ้านนี้
00:37มันคือเพื่อน คือแรงงาน
00:39คือความทรงจำของทั้งพ่อและลูก
00:42ต้องติดมันมาก วันไหนไม่มีเรียนก็จะลงนาไปกับมันทุกที
00:47เขาเคยบอกเพื่อนที่โรงเรียนว่า
00:50พูดกับเจ้าทุยรู้เรื่องกว่าคนอีก
00:53หลังเลือกเรียน โต้งมักจะถอดรองเท้าไว้บนตะหลิ่ง
00:58แล้วเดิลเท้าเปล่าฝ่าดินโคโรนไปหาเจ้าทุย ที่ยืนเท하ย้าอยู่กลาง給 Cobb
01:03เขาจะรูปหัวมันเบาๆ พูดอะไรเบาๆ เหมือนบนให้มันฟัง
01:09เจ้าทุยก็จะเอาหัวมาถูตัวโต้งเหมือนตอบกลับ
01:14อาบน้ำ กินข้าวเสสต六์ ต้งจะนั่งหน้าบ้าน จ้องไปทางข้อข �าย เหมือนเช็กว่าเจ้าถุยนอนยัง
01:22บางคืนมีเสี่ยงเจ้าถุยร้องเบาบ่า ๆ
01:25ต้งก็จะลุกไปดู เอาย่าให้เพิ่ม หรือเกาหูมันเบาบ่า ๆ
01:30เขาทำแบบนี้ทุกวันจนเหมือนเป็นกิจวัติที่ขาดไม่ได้
01:35ชาวบ้านบางคนเคยพูดว่า
01:38ต้องมันไม่ค่อยยุ่งกับคนหรอก แต่มันรักควายยิ่งกว่าใครสะอีก
01:43และคำนี้ก็ไม่เกินจริงเลย เพราะเจ้าถุยเป็นเหมือนครึ่งชีวิตของต้อง
01:49แม้แต่พ่อของต้องเองยังเคยพูดกับเพื่อนบ้านว่า
01:54ถ้าบ้านนี้ขาดเจ้าถุย ต้องมันคงขาดใจตาย
01:58แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า fellow ตาเงียบเงียบของต้องกับข้ายเงียบเงียบตัวนั้น
02:05กําลังพาเรื่องบางอย่างที่ใหญ่กว่าทุ่งหน้าไกล่บ้านเข้ามาใกล้ทุกที
02:11และมันจะเปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดการ
02:15พอของต้องเริ่มหายหน้าไปบ่อยขึ้น
02:18แรกๆ ก็บอกว่าจะไปหางานในตลาดอ้ STRCK กลับเย็นไหน
02:24แต่หลังๆเริ่มไม่โถมา ไม่ทิ้งจดหมาย ไม่ฝากใครบอกข่าว
02:29ต้องถามเจ้าบ้านก็ไม่มีใครรู้ เหมือนพ่อหายไปในอากาศ
02:34ต้องพยายามรอทุกเย็น นั่งมองถนนลูกครั้งหน้าบ้าน
02:39แต่ก็ไม่มีเสียงụ์มόตรใสด์คันเก่าของพ่อล่านมาเลยสักวัน
02:44เด็กชายไวสิบสามต้องกลายเป็นผู้ใหญ่โดยที่ยังไม่พร้อม
02:49เขาแบ่งเวลาระหว่างโรงเรียน กับดูแลบ้านและเจ้าถุย
02:54เช้าขึ้นมาก็รีบหุ่งข้าว ทำกับข้าวง่ายๆ จากไข่หรือผักในส่วน
03:00กินเสร็จก็ต้องรีบให้อาหารเจ้าถุย เก็บมูลเติมน้ำ
03:04จากนั้นค่อยวิ่งไปโรงเรียน หอบหนังสือด้วยมือหนึ่ง ข้าวกล่องอีกมือหนึ่ง
03:10ต้องไม่เคยบน เพราะเขารู้ว่าไม่มีใครให้บนใส
03:15หลังเลิกเรียน เขาจะถอดชุดนักเรียนแล้วคว้าจอบคว้าเสียม
03:21ลงนาไปกับเจ้าถุยเหมือนเดิม แม้จะเหนื่อยจนขาแทบลาก
03:26บางวันฝนตก เสื้อผ้าเปียกจนแนบตัว ดินติดหน้า มือพอง
03:31แต่เจ้าถุยก็ยังเดินข้างๆ ไม่เคยห่างเขาเลยแม้แต่ก้าวเดียว
03:37คนในหมู่บ้านเริ่มสังเกตว่าต้องโตขึ้นเร็วผิดปกติ
03:42เด็กคนนั้นไม่สน ไม่หัวร้อ ไม่ร้องให้ให้ใครเห็นอีกเลย
03:47เขาไม่เคยพูดถึงพ่อ ไม่ถามหา ไม่บนเสียใจ
03:52แค่ทำทุกวันให้ผ่านไป
03:54พร้อมควายคู่ใจที่ยังคงพักดีเหมือนเดิม
03:58คืนไหนเหนื่อยมาก ต้องก็จะนอนหลับข้างๆ ข้อควาย
04:02มีเพียงแสงจากตะเกียงเจ้าพายุ กับเสียงหายใจของเจ้าถุยข้างๆ หู
04:09โลกของต้องมันเล็กลงทุกวัน เหลือแค่ควายหนึ่งตัวกับคำถามที่ไม่มีใครตอบว่า
04:16พ่อหายไปไหน แล้วจะกลับมาไหม
04:20แต่เขาก็เลือกจะไม่ถามอีก เพราะในใจลึกๆ เขาเริ่มรู้คำตอบแล้ว
04:26คำตอบที่เขาไม่อยากยอมรับ
04:29และเจ้าถุย ก็เหมือนจะรู้เหมือนกัน
04:34หรือดูฝนปีนั้นฝนตกน้อยกว่าทุกปี
04:38ข้าวในนาเริ่มเหี่ยว ดินแห้งจนแตกระแหง
04:42บางแปลงกลายเป็นดินแข็ง ลากจอบลงยังไม่ลึก
04:46น้ำในคลองก็ลด เหลือแตกโครนกับปลาตัวเล็กๆ
04:50ต้องพยายามประคองนาของพ่อไว้ให้ดีที่สุด
04:54ไถบ้าง คราดบ้าง ถ้าเหนื่อยก็พักตายต้นมาม่วงข้างคันน่า
04:59เจ้าถุยก็ทำหน้าที่ของมันเหมือนเดิม ไม่บ่น ไม่หยุด
05:04แต่เขารู้ว่ามันก็เหนื่อยเหมือนกัน
05:07มันเริ่มหายใจแรงเวลาลากไถ
05:10ในหมู่บ้านเริ่มมีเสียงบ่นเรื่องข้าวไม่พอขาย
05:14ของแพง ค่าเทิมลูกก็กล้ายจะถึง นี้เก่าก็ยังค้าง
05:19พอมีคนหนึ่งตัดสินใจขายควาย คนอื่นก็เริ่มลังเลตาม
05:24ควายก็เหมือนของใช้ ขายไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน
05:28มีรถกระบะคันหนึ่งขับเข้าหมู่บ้านทุกบ่ายวันสุข
05:33มีผู้ชายใส่เสื้อแขนยาว หมวกใบใหญ่ มือถือสมุตจดเล่มหนึ่ง
05:38เขาบอกว่ามารับซื้อควายถึงหน้าบ้าน จ่ายเงินสดไม่มีหัก
05:43บางคนลังเล แต่สุดท้ายก็ยอมเพราะเงินก้อนนั้นมันล่อใจ
05:49ต้องเห็นควายเพื่อนบ้านถูกลากขึ้นรถทีละตัว
05:53บางตัวร้องเสียงหลง บางตัวยืนเฉยๆเหมือนไม่เข้าใจว่าจะไปไหน
05:59เจ้าถุยยืนมองจากข้อไม่ส่งเสียง แต่สายตามันไม่เหมือนเดิม
06:04ต้องรูปหัวมันเบาๆแล้วพูดว่า ไม่ขายรอก อยู่กับกูไปเธอนะ
06:11แต่เขาก็เริ่มรู้สึกกลัวอยู่ลึก ๆ เพราะที่บ้านไม่มีข้าวสารเหลือแล้ว เงินก็ไม่มีสักบาท
06:19แล้ววันหนึ่ง มีผู้ชายในรถกระบะคันนั้นมาหยุดหน้าบ้านต้อง
06:25ยิ้มให้แล้วพูดกับต้องว่า คว่ายตัวนี้ สนใจขายไม้หนู
06:31ต้องยังไม่ทันตอบ ผู้ชายคนนั้นก็ยื่นซองเงินให้ดู
06:36เงินหนาหนาปึกหนึ่ง แค่เห็นก็รู้ว่าพอใช้นี่ได้หมด
06:40หัวใจต้งเต้นแรง มือเขากำสายเช้าถุยแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
06:46เขามองหน้าควายคู่ใจ แล้วพูดเบาๆว่า
06:50อย่ามองแบบนั้นสิ กูยังไม่ได้ตอบเลย
06:54แต่คำตอบในใจก็เริ่มสันไหว
06:57เพราะความจนมันกำลังทำให้ความรักของเขา
07:01ถูกตั้งราคา
07:04ฝนเริ่มตกตั้งแต่หัวคำ ฝ้าคลึมทั้งวัน ลมพัดแรงจนต้นกล้วยหัก
07:10ต้องเอาเสื้อผ้าเข้าบ้าน รีบวิ่งไปปิดหน้าต่างที่โยกไปโยกมา
07:15เจ้าถุยยังอยู่ในข้อก ยืนเฉยๆ ไม่ส่งเสียง
07:19แต่มันเงยหน้ามองฝ้าตลอดเวลา
07:22สายฝนเริ่มซัดลงมาหนักขึ้นเรื่อยๆ ฝ้าผ่าดังจนบ้านเสเทือน
07:28คืนนั้นน้ำฝนเริ่มไหลลงจากดอย ซึมเข้าทุ่งไหลแรงเข้าหมู่บ้าน
07:34น้ำเริ่มเออลนหน้าบ้านต้ง ไหลเข้าใต้ถุน ท่วมขาถึงเข่าในไม่กี่นาที
07:40ต้องวิ่งลุยน้ำไปหาเจ้าถุย พยายามจะพามันออกจากข้อบ แต่เจ้าถุยไม่ยอมไป มันยืนขวางอยู่กลางข้อบ เหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง
07:52ต้องลื่นล้มกลางน้ำ เสียหลักกระแทกพื้น ตัวเปียกทั้งตัว เขาพยายามลุกขึ้น ดึงเชือกเจ้าถุย แต่มันยังไม่ขยับ
08:02เสียงฟ้าร้อง เสียงฝนทะลม กับเสียงร้องของเจ้าทุยที่เริ่มแปลกไป
08:09มันร้องยาวๆ ดังกว่าปกติ เหมือนพยายามส่งเสียงให้ใครได้ยิน
08:15เวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมง น้ำสูงถึงเอว ต้องเริ่มตัวสันเพราะหนาว
08:21เขาหอบหายใจ มือจับเชือกแน่น ตาเริ่มพระ เพราะฝนสาตรหน้าไม่หยุด
08:28ในขณะที่เริ่มจะหมดแรง เสียงคลตะโกนก็ดังขึ้นจากฝั่งถนน
08:33ต้องอยู่ไหน เจ้าทุยมันร้องไม่หยุดเลย
08:37เป็นเสียงลุงแดงข้างบ้านที่ได้ยินแล้วรีบตามมา
08:41คนในหมู่บ้านหลายคนเริ่มตามมา มีไฟฉาย มีเชือก มีผ้าใบ
08:47พวกเขาช่วยกันล้อมข้อ ผูกเช้าทุย แล้วช่วยกันดึงขึ้นคันน่า
08:53ต้องล้มลงบนขอบนา หอบเหนื่อย มือยังไม่ปล่อยเชือกเลยแม้แต่นิด
08:58เจ้าทุยมุดหัวลงมาแต่หัวต้องเบาๆ เหมือนกำลังถามว่ายังไหวไหม
09:04คืนฝนตกคืนนั้น ต้องกับเจ้าทุยรอดมาได้เพราะเสียงร้องของมัน
09:10มันไม่เคยร้องนานขนาดนั้นมาก่อน แต่มันรู้ว่าถ้ารออยู่เฉยๆทั้งคู่จะจมน้ำ
09:18ทุกคนในหมู่บ้านเริ่มมองเจ้าถุยไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
09:22มันไม่ใช่แค่ควายตัวหนึ่ง
09:25แต่มันคือเพื่อนที่ต้องไว้ใจได้ทั้งชีวิต
09:28แต่เช้าวันต่อมา
09:30ต้องเริ่มมีไข่ตัวร้อนจัดจนลุกไม่ขึ้น
09:35เขาไม่บนแค่กระสิบเบาๆว่า
09:37ฝากดูแลเจ้าถุยให้หน่อย
09:39ในขณะที่ตัวเขานอนสม
09:42เจ้าถุยก็นั่งเฝ้าอยู่ข้างบ้านทั้งวันทั้งคืน
09:46ไม่กินย่า ไม่หลบแดด ไม่แม้แต่จะขยับจากจุดเดิม
09:51และนั่นคือครั้งแรก ที่ควายทั้งหมู่บ้านเคยเฝ้าคน
09:56เฝ้าเหมือนรู้ว่า คนคนนี้คือทั้งหมดที่มันมี
10:02ต้องนอนสมอยู่สามวันเต็มๆ ตัวร้อนจนพูดไม่ออก
10:07ลุงแดงกับป้าแป้แวะมาดูทุกวัน เอาข้าวต้มมาให้เอายาหอมมาฝาก
10:14เจ้าถุยนั่งเฝ้าอยู่ใต้ถุนบ้าน ไม่ไปไหนเลยแม้แต่นิดเดียว
10:19บางครั้งมันยื่นหน้าเข้ามาในห้อง ทำเสียงเบาๆเหมือนถามว่าไหวไหม
10:25วันที่ 4 ต้องเริ่มลุกไหว แต่ยังเดินช้าๆเหมือนคนหมดแรง
10:30เขานั่งมองทุ่งหน้า สี่หน้าหมวนหมวนเหมือนมีอะไรในใจ
10:36ฝนที่ตกหนักก่อนหน้า ทำให้นาข้าวเสียหายเก �uum hela
10:41แปลงเล็ก ๆ ที่เขาเหนื่อยไทย กับเจ้าทุยกลายเป็นดินร้านละ...ที่ไม่มีอะไรง่อ
10:46เย็นวันนั้น มีเสียงรถมอตรไซี้ Burgapps มาหยุด หน้าบ้าน
10:50ผู้ชายคนหนึ่ง ถือเอกสารปึกหนึ่ง
10:54เดินขึ้นเรือนด้วยสีหน้าไม่ยิ้ม ต้องอยู่ไม้ลูก พ่อเคยกู้เงินกับลุงไว้นะ ถึงกำหนดจ่ายแล้ว
11:02เสียงเขานิ่งๆ แต่ฟังแล้วเหมือนค้อนหนักๆทุบลงที่อกต้อง
11:07ต้องยืนนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะพยักษ์หน้าเบาๆ แล้วนั่งลงบนเสือ
11:13ลุงคนนั้นวางกระดาดลง ชีตรงตัวเลขแล้วพูดว่า
11:18พ่อกู้ไปสามพัน ดอกทบต้นหลายปีแล้ว ตอนนี้มันเหมือนนิด ๆ
11:24ต้องกลื่นน้ำลายลงคอ ทั้งที่ไม่มีอะไรจะกลืน
11:29เงินไม่มี เข้าก็ไม่มีแล้วจะจ่ายยังไงลูก
11:33เสียงรุงพูดเรื่อยๆเหมือนจะใจดี แต่ใจต้องเริ่มเต้นไม่เป็น Jingлушa
11:39รุงไม่อยากเร่งหรอกแต่เห็นว่ามีไ Corih ตัวโตอยู่หลังบ้าน
11:44แค่ประโยคนั้น ต้งก็หันไปมองเจ้าทุยทันที ที่กำลังเขียวย่าเงียบเงียบอยู่ในข้อ
11:51ถ้าขายตัวนั้น เงินล้างนี้ยังเหลืออีกนะลูก
11:55เสียงลุงเบาลง แต่เหมือนกดหัวใจให้จมลึกลงกว่าเดิม
12:00ต้งไม่พูดอะไร แค่นั่งเงียบอยู่นาน ก่อนจะพูดแผลๆว่า
12:06ผมขอคิดก่อนนะครับ
12:08คืนนั้นต้องนอนไม่หลับ แค่หลับตาก็เห็นหน้าพ่อ
12:12กับเจ้าถุยยืนข้างกันในความฝัน
12:15ในมือเขามีเชือกเส้นเดียว แต่ดึงไว้คนละทาง
12:20เจ้าถุยมองเขานิ่งๆ ไม่ร้อง ไม่ขัดขืน
12:24เหมือนจะบอกว่า ถ้าจำเป็น ก็เอาไปเธอ
12:28แต่น้ำตาต้องมันไหลออกมาเอง
12:31โดยไม่ต้องมีใครถามว่าเขารู้สึกยังไง
12:35รุ่งเช้า เขาตื่นมาก่อนฟ้าเปิด
12:38เดินไปหาเจ้าถุย รูปหัวมันเบาๆแล้วพูดว่า
12:42ขอโทษนะ กูไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆว่า
12:47แต่ทันทีที่เขาพูดจบ เจ้าถุยก็เดินนี้ออกจากมือเขา
12:52ไปยืนเงียบๆหลังข้อ
12:54เหมือนมันเข้าใจ แต่ไม่เห็นด้วย
12:58และนั่นคือครั้งแรกที่เจ้าถุยไม่ยอมให้ต้งรูปหัวเลยแม้แต่นิด
13:03เหมือนมันรู้ว่า วันตัดสินใจกำลังใกล้เข้ามาแล้วจริงๆ
13:09เช้าวันนั้นฟ้ายังคลึ้มอยู่ ลมพัดมาแรงผิดปกติ
13:14ต้องตื่นแต่เช้า ล้างหน้าเงียบๆ ไม่พูดกับใครทางบ้าน
13:19เขาเดินไปหาเจ้าถุย เปิดคอกช้าๆ เหมือนคนไม่อยากให้เช้าเกิดขึ้นจริง
13:26เจ้าถุยมองขาวนิ่งๆ ไม่เดินเข้าใกล้เหมือนทุกวัน
13:30ต้องยื่นมือไปรูปหัวมัน แต่มันเบียงตัวหลบเบาๆ
13:35เขาฝืนยิ้ม เหมือนจะบอกว่าอย่ากโกรดเลยนะ
13:39แล้วก็ผุกเชือกที่ขอเจ้าถุย หมัดแน่น แต่ไม่แน่นเกินไป
13:44มันไม่ขัดขื่น ไม่ดิ้น ไม่ร้องสักนิดเดียว
13:48รถกระบะของคนรับซื้อควายมาเจอดตรงเวลานัด
13:53ผู้ชายคนนั้นยังยิ้มกว้างเหมือนเดิม
13:56เดินมารูปเจ้าถุยอย่างatically ตัวนี้สวยจริงๆ
14:00ชกดีมากเลยนะ ที่ยอมขาย
14:03ต้องไม่ตอบแค่กมหน้าผกเชือกไว้ให้แน่นขึ้นอีกนิด
14:07ทั้งหมู่บ้านเริ่มออกมายืนดู
14:09บางคนเนี้ยบ บางคนถอนหายใจ
14:13ไม่มีใครอยากเห็นต้องขายควาย
14:15แต่ก็ไม่มีใครห้ามอะไรได้
14:18ต้องพาเจ้าถุยเดินไปที่รถชาๆ 90 ละนิด
14:22เหมือนเท้าหนักขึ้นเรื่อยๆ
14:24แต่พอถึงตรงท้ายรถ เจ้าถุยกลับหยุดนิ่งทันที
14:28มันยืนเฉยๆ ไม่ขยับ ไม่ยอมเก้าขึ้นไปบนกระบะ
14:33ผู้ชายคนนั้นเดินมาดัน แต่มันขยับแควร์ครึ่งเก้าก่อนจะยืนขวางไว้อีก
14:40ต้องพยายามพูดกับมันเบาๆ รูปหลังดึงเชือกช้าๆ
14:45แต่มันยังไม่ยอมขยับ แถมเริ่มส่งเสียงร้องเบาๆ อย่างไม่พอใจ
14:50ทันใดนั้นมันก็สบัดหัวแรงๆ เชื่อกหลุดจากมือต้อง
14:56เจ้าถุยวิ่งนี้ออกจากกลุ่มคน ตรงดิ่งไปทางทุ่งนาอย่างรวดเร็ว
15:02คนทั้งหมู่บ้านตกใจ บางคนร้องตะโกน บางคนวิ่งตาม
15:07แต่ต้องกลับยืนนิ่ง น้ำตาเริ่มไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
15:12เจ้าถุยหยุดอยู่กลางทุ่ง
15:15ตายต้นมาม่วงที่ต้องกับมันเคยนั่งพักด้วยกัน
15:19มันยืนหอบเบาๆ มองกลับมาทางต้อง
15:22ดวงตามมันแน่นิ่งแต่มีแววแข็งแรง
15:25ต้องเดินตามไปช้าๆ
15:27มือสันแต่ใจเริ่มนิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ
15:30เขานั่งลงข้างมัน รูปหัวมันเบาๆแล้วพูดว่า
15:35กูเข้าใจแล้ว
15:36ขอโทษนะ
15:38คืนนั้นต้องไม่ได้พูดอะไรอีกเลย
15:41แค่เอาเชือกเจ้าทุยมาพันแขนไว้แน่น
15:44เขารู้แล้วว่ามันไม่ใช่แค่คว่าย
15:47แต่มันคือชีวิต คือเพื่อน คือคำสัญญาที่พ่อเคยทิ้งไว้
15:52ไม่มีราคาค่าตัวไหนจะเทียบได้กับสิ่งที่เจ้าทุยอมเสียงทําเพื่อเขาในวันนี้
15:59และต้องก็รู้แล้วว่า
16:01ถึงจนยังไงก็จะไม่ขายมันอีกเต็ voc ขาด
16:05หลังเหตย์าการวันนั้นต้องกับเจ้าถุยเหมือนพูกกันนั่นกว่าเดิม
16:11ต้องไม่พูดถึงเรื่องขายคว่ายอีกเลย
16:14แม้แต่คำเดียวก็ไม่หลุ retire ออกจากปาก
16:16เขาเริ่มถัยหน้าไหมเก็บเซสฟ้างซ้อมแปลงที่น้ำทวมพรัง
16:22เจ้าถุยก็ทำหังหน้าที่ของมันอย่างเต็มใจ
16:26ไม่มีท่าทีเหนื่อยล้าเลยสักนิด
16:28เย็นวันหนึ่ง ขณะต้องเดินตามเจ้าถุยกลับจากหน้า
16:33มันกลับไม่เดินเข้าขอกเหมือนทุกวัน
16:36แต่มุ่งหน้าไปทางหลังบ้าน
16:38ต้องมองตามมงงง แล้วก็เดินตามไปช้าๆด้วยความสงสัย
16:43มันหยุดใต้ต้นมาม่วงต้นใหญ่ ต้นเดียวที่รอดจากน้ำท่วม
16:48เจ้าทุยใช้ขาหน้าขุดดินเบาเบา ขุดเหมือนกำลังขุดหาอะไรบางอย่าง
16:54ต้องมองตาม ใจก็เริ่มเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ
16:59เขาฆุกข่าวลง ใช้มือรูปดินบริเวนนั้น
17:03แล้วก็พบว่ามีของบางอย่างฝังอยู่
17:06มันเป็นกล่องไม้เก่าๆขนาดเท่ากระเปaring นักเรียน ฝาปิดแน้น มีรอยสนิมเก่า
17:13ต้องเปิดฝากล่องช้าๆ ภายในมีกระดาตหลายแผ่น มัดด้วยเชือกฝรรร Martin
17:19ข้างต้ายมีซองจดหมายเก่าๆ ซองหนึ่งเขียนว่าถึงต้อง ท่าโตมาแล้ว
17:26มือต้องสันนิดนิดตอนเปิดจดหมายนั้น กลิ่นกระดาตเก่าช่วยเบาๆเข้ามาในจมุก
17:33ตัวอักษรรลายมือพ่อเขาเรียบง่ายแต่หนักแน่น
17:37อ่านแล้วรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงพ่อจริงๆ
17:40พ่อเขาเขียนเล่าว่าครั้งหนึ่งเคยเป็นคนไว้ใจง่าย
17:44เคยโดนหลอกให้ลงชื่อในเอกสารกู้เงิน
17:47ชื่อในกระดาษนั้นไม่ใช่แค่กู้
17:50แต่เป็นการโอนที่นาให้คนอื่นโดยไม่รู้ตัว
17:54ตอนรู้เรื่องก็สายไปแล้ว
17:57คนที่ไว้ใจกลับหายหน้า พ่อเลยตัดสินใจหนีไปหาเงินก้อนใหม่
18:02แต่ไม่ทันได้กลับมา ก็ฝากควายตัวเดียวที่ไว้ใจที่สุด
18:07ดูแลลูกชายแทน
18:09ในกล่chienมีซ้อยเส้นหนึ่งเป็นเหรียนพระเลี่ยมเก่า
18:13พ่อเคยขวันไว้ทุกวันก่อนหายตัวไป
18:17ต้องนั่งอาญจดหมายนั้นจนถึงค่ำ
18:20นั้นตาหยดลงกระดาศโดยไม่รู้ตัว
18:27ส่งเสียงแค่เฝ้าดูเขานิ่งๆ เหมือนมันรู้ว่า ถึงเวลาต้องรู้ทุกอย่างแล้วจริงๆ
18:35คืนนั้นต้องไม่หลับ เขานั่งกอดกล่องไม้ไว้ทั้งคืน มองด่าวเงียบเงียบบนฟ้า
18:41ในใจเขาเริ่มมีคำถามใหม่ผุดขึ้นมามากมาย ใครคือคนที่หลอกพ่อ เอกสารนั้นยังอยู่ไหม
18:50และเขาจะทำอะไรได้บ้าง แต่สิ่งเดียวที่แน่นอนคือ
18:55เขาจะไม่ยอมให้พ่อเสี่ยชื่อเปล่าๆ แน่นอน
18:59และเจ้าถุย จะไม่ใช่แค่ควาย เซ้าบ้านอีกต่อไป
19:04มันคือพยาณเพียงตัวเดียวที่รู้ทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ
19:09หลังจากเจอกล่องไม้ใต้ต้นมาม่วง
19:13ต้องก็เริ่มใช้เวลาหลังเลิกเรียน
19:15นั้งอาญจดหมายนั้นซ้ำไปซ้ำม succession
19:18พ่อเขาเล่าว่า
19:20มีคนใกล้ตัวเป็นคนชักนำให้เสร็จเอกษาร
19:24ชื่อคนนั้นต่งคุ้นดี
19:26เพราะเป็นคนที่ยังเดินในหมู่บ้านทุกวัน
19:30ต่งไม่พูดกับใครเรื่องนี้เลย
19:32เก็บ vàoกับเจ้าถุยแค่สองตัวกับหนึ่งคน
19:36ทุกเย็นขาวจะไปนั่งหลังบ้าน
19:39เอาจดหมายวางบลตะ
19:40เอาย่าให้เจ้าถุยกินข้าง ๆ แววตาเขาเปลี่ยนไป
19:45ไม่ใช่แค่เด็กชายที่เนียบอีกแล้ว
19:48แต่มันเริ่มมีประกายของคนที่ จะไม่ยอมอีกต่อไป
19:52เขาเริ่มถามชาวบ้านทีละคน
19:55ทำเหมือนไม่รู้อะไร กล้างสื่อแบบแนบเนียน
19:59ถามว่าพ่อเคยทำที่ดินหายได้ยังไง
20:03ใครเป็นคนจัดเอกสารให้พ่อเซ็น
20:06หลายคนเริ่มเล่า บางคนไม่แน่ใจ
20:09บางคนก็ aggressive ชื่อคนที่เขากำลังสงสัย
20:13ทุกอย่างเริ่มชัดขึ้นในหัวต้อง
20:16และยิ่งชัดขึ้น bardziejหาลุงกัมนัณษย์ที่ว่าการ
20:19ต้องขอยืมสำเนาวเอกสารชะโนต
20:22บอกว่าจะเช็กว่าเป็นของพ่อจริงไหม
20:25ลุงกำนัณษย apprenticeship fellow Furman เก่า เก่าให้
20:28บอกว่ามีอยู่ใบเดียวที่พ่อเราเคยมาเซ็น
20:31เขาเปิดแฟ้มดูช้าๆ ใจเต้นแรง มือเย็นเงื่อซึ่ม
20:36ชื่อในเอกสารมีลายเซ็นพ่อจริง แต่พยาณที่ลงชื่อ
20:41คือในทุนที่เพิ่งมาทวงนี่ขาวเมื่อไม่นานนี้
20:45ต้องกลับบ้านเงียบเงียบ ไม่พูดกับใคร
20:49แค่ยื่นหน้าเข้าไปรูปหัวเจ้าถุยเบาๆ
20:52มันใช่จริงๆ คนนี้แหละที่หลอกพ่อกู
20:57เขาพื้มพรรมกับคว่ายเงียบเงียบ และเจ้าถุยก็เหมือนฟังเข้าใจทุกคำ
21:03เพราะมันเคยอยู่ในวันนั้น มันเคยเห็นทุกอย่าง แม้จะพูดไม่ได้เลยสักคำเดียว
21:09คืนนั้นต้องวางจดหมาย วางชโนด วางรูปถ่ายเก่าๆ ของพ่อกับเจ้าถุยเรียงกัน
21:16เขานั่งจ่องเอกสารทั้งหมดด้วยสายตานิ่งสนิท แล้วพูดกับตัวเองว่า
21:22ถึงกูจะเด็ก แต่กูก็มีสิททวงความยุติธรรมคืนให้พ่อ
21:27ไม่ใช่ด้วยการต่อยหรือโวยๆ แต่ด้วยหลักฐานที่คนเงียบเงียบมาทุกวัน
21:34ต้องเริ่มถ่ายนาแปลงใหม่ ตั้งใจปลุกข้าวอินซี ไม่ใช่ยาข้ามาแรงแม้แต่นิดเดียว
21:41เขาไปขอคำแนะนำจากครูที่รงเรียน ขอเรียนรู้การขายค่าวเองโดยไม่ผ่านในธุน
21:48เจ้าทุยก็ยังคงอยู่ข้างๆ ลากไทยเหมือนทุกวันแม้เงี่ยจ Designer
21:55พอมันรู้ว่าต้องไม่ได้แค่ไถน้า แต่มันคือการปลุกศักษีคืนมาให้ครอบครัว
22:02เรื่องของต้งเริ่มเพร� RÄวในหมู่บ้าน ว่ามีเด็กคนหนึ่งจะขายข้าวเองโดยไม่ผ่านพ่อค้า
22:09บางคนหัว餓 บางคนมองคำขํา แต่บางคนเริ่มอtaćดอัตร
22:14โดยเฉพาะคนที่ชื่ออยู่ในเอกสารนั้น เพราะเขารู้ดีว่า
22:20เด็กซายขี่เงียبคนนั้น กําลังเดินมากล้ายความจริงเข้าไปทุกที
22:26ใกล้ถึงวันงานบุญประจำปีของหมู่บ้าน ปีนี้จะใหญ่กว่าทุกครั้ง เพราะจะมีขบวนแหรอบหมู่บ้าน
22:35ผู้ใหญ่บ้านประกาศหาควายแหร่หน้า ที่ดูสง่าแข็งแรงมีความหมาย
22:41ทุกคนต่างเสนอชื่อควายของตัวเอง หวังให้ลูกตัวเองได้มีหน้าในงาน
22:47แต่ชื่อที่คนพูดถึงมากที่สุดกลับไม่ใช่ควายของใคร เป็นชื่อเจ้าถุยควายบ้านต้องที่เพิ่งหนีขึ้นรถไม่กี่วันก่อน
22:58หลายคนแอบนินทาบอกว่ามันจะเอาอยู่เหรอเดี๋ยวก็ร้องลั่นกลางงาน แต่ผู้ใหญ่บ้านกลับพูดว่าควายตัวนี้ต่างจากตัวอื่น มันมีตาเหมือนคน
23:11ต้องอึงไปนิดตอนรู้ว่าเจ้าถุยถูกเลือก แต่ก็ยิ้มออกรูปหวะมันเบาๆ repeal แล้วพูดว่าได้เวลามึงเดินนำแล้วเวอย
23:22เขาใช้เวลาทั้งอาธิตร์ขัดตัวเจ้าถุย eo 4 เอาใบตョงเฉตจนขนมันเงาวัพ
23:28เจ้าถุยยืนฉอยๆ ให้ทำทุกอย่างไม่ดิ้นเลยเยื่อนรู้ว่ามีหน้าที่สําค ME รออยู่
23:35วันงานมาถึงคนทั้งหมู่บ้านใส่เสื้อผ้าสีสดใสมารวมตัวกันแต่เช้า
23:41เด็กๆถือทงผู้เท่าผู้แก่สวดมนเสียงกลองยาวดังก้องไปทั่วทุ่ง
23:47ต้องใส่เสื้อแขนยาวสีขาวเดินจุงเชือกเจ้าถุยอยู่หน้าแถวอย่างสง่างาม
23:53คนทั้งสองข้างทางปรบมือให้บางคนยิ้ม
23:57บางคนยกมือไว้คว่ายด้วยซ้ำ
24:00ขบวนแห่เดินผ่านหน้าบ้านในทุนที่เคยมาท่วงนี้ต้อง
24:04เขายืนมองจากหน้าระเบียง หน้าตาเครียด มือกำแน่นข้างลำตัว
24:10ต้องไม่มองกลับไป แต่ยกหน้าขึ้นสูง เหมือนบอกว่ากูมาใกล่กว่าที่มึงคิด
24:17เจ้าถุยก็เดินนิ่งๆผ่านหน้าบ้านนั้น ไม่แม้แต่จะเบียงสายตา
24:23ในงานมีบุธขายของ ต้องเอาข้าวอินซีที่ตัวเองปลุกมาวางขาย
24:28คนแหกันมาซื้อ เพราะอยากลองข้าวของเด็กชายที่สู้จนไม่ต้องขายควาย
24:35ครูจากโรงเรียนเอาข่าวไปแชร์ในเพชจังหวัด
24:38ทำให้คนจากอำเภอร์ก็สนใจตามมาดู
24:42วันนั้นข้าวหมดก่อนเที่ยง ต้องได้กำไรพอซื้อข้าวสารได้ทั้งเดือน
24:48ผู้ใหญ่บ้านประกาศชื่อต้องบนเวธี พร้อมพูดว่าเด็กคนนี้ควรเป็นแบบอย่างของหมู่บ้าน
24:55คนปรบมือเสียงดัง ต้องขึ้นเวธีด้วยท่าทางเขินๆ แต่แววตามมั่นกว่าเดิม
25:02เขาไม่ได้พูดอะไรเยอะ แค่ยกมือไว้แล้วพูดว่า
25:07ผมแค่ไม่อยากเสียของสำคัญที่สุดในชีวิตไป มันคือเจ้าถุยนี่แหละครับ
25:14เสียงเวดังทั่วเวธี เจ้าถุยยืนอยู่ข้างเวธี ยืนหน้าเข้ามาหาต้อง เต่าๆ
25:21ต้องรูปหัวมัน ยิ้มทางน้ำตา เพราะรู้ว่าทุกอย่างที่อดทนมา
25:27มันคุ้มค่าทุกวิณาที แต่ในมุ bondsเงียบๆ หลังเวธี
25:32มีคนบางคนกำลังโทรสัพพ์เสียงเครียด เด็กนี้มันเริ่มดังแล้วนะ
25:38ถ้ามันพูดมากกว่านี้มีหวังพังกันหมดแน่
25:42และนั่นคือจุดเริ่มต้นของบทต่อไป
25:45ที่ความจริงอาจไม่ได้เงียบต่อไปอีกแล้ว
25:50หลังงานบุญผ่านไปได้ไม่ถึงเดือน
25:53ต้องเริ่มมีคนมาหาที่บ้านมากขึ้น
25:56ทั้งคนในหมู่บ้าน ทั้งคนจากนอกพื้นที่
26:00บางคนมาขอซื้อข้าว
26:01บางคนมาขอสัมภาษณ์
26:03บางคนมาแค่ยืนมองเจ้าถุยเงียบเงียบ
26:06ชื่อของเด็กชายกับควายตัวหนึ่งกลาย
26:09เป็นเรื่องเล่าปากต่อปากทั่วตำบน
26:12แต่ในความเงียบก็เริ่มมีแรงกดดันบางอย่างก่อตัวขึ้น
26:17มีคนแปลกหน้ามาถามเรื่องที่ดิน
26:20มีจดหมายไร้ชื่อวางไว้หน้าบ้าน
26:23ต้องไม่พูดอะไร
26:24แค่เก็บไว้ในกล่องไม้ใบเดิม
26:26ที่มีจดหมายของพ่อ
26:28เขาเริ่มรู้ว่า
26:30ความจริงกำลังจะเดินมาชนกับอดีตอย่างจัง
26:34เช้าวันหนึ่งขณะที่ต้องกำลังจะพาเจ้าถุยลงนา
26:38มันกลับลุกช้ากว่าทุกวัน
26:41เดินช้ากว่าทุกครั้ง
26:43ต้องสังเกตเห็นขามันสั่น หูตก
26:46และลมหายใจที่หนักขึ้นผิดปกติ
26:49เขารีบเช็ดตัวให้น้ำ
26:51น้ำ เอาฟังใหม่มาปูในคอกให้มันนอนสบาย ทั้งวันนั้นเจ้าถุยนอนนิ่ง แทบไม่ยอมลุก
26:59ต้องนั่งเฝ้าอยู่ข้างข้าง ไม่ออกไปไหน ไม่กินข้าวแม้แต่นิดเดียว
27:04ในมือเขาถือจดหมายของพ่อ อ่านวนไปมาเหมือนจะให้เจ้าถุยฟัง
27:10เขาเชื่อว่ามันฟังเข้าใจ แม้จะไม่มีคำตอบกลับมาเลยสักคำ
27:16ข้ำวันนั้นฝนตกพร้ำๆ ลมพัดเย็นจนขนลุก
27:21เจ้าถุยค่อยๆ ยื่นหัวมาแนบขาต้อง หายใจแผ่วลงเรื่อยๆ
27:26ต้องรูปหัวมันเบาๆ น้ำตาไหลทั้งที่ยังพยายามยิ้ม
27:31ไม่ต้องห่วงนะ กูจะดูแลทุกอย่างต่อเอง
27:36ตอนเช้า เจ้าถุยจากไปอย่างเงียบๆ ในคอกหลังบ้าน
27:41ไม่มีเสียงร้อง ไม่มีดิ้น ไม่มีอะไรนอกจากความสงบ
27:47ต้องนั่งข้างสบมันจนถึงสาย แล้วค่อยๆ เอาผ้าคลุมตัวมันไว้ด้วยมือที่สัน
27:53หมู่บ้านทั้งหมู่บ้านมาเฝ้าดู น้ำตาหลายคนหลายโดยไม่รู้ตัว
27:59เจ้าถุยถุกฝังใต้ต้นมาม่วง ที่มันเคยขุดกล่องไม้ให้ต้องพบความจริง
28:05ต้องตั้งป้ายไม้เล็กๆไว้เขียนว่าที่พักของเพื่อนแท้
28:09ผู้เงียบแต่สื่อสัตว์
28:12ไม่มีคำพูดไหนแทนความรู้สึกเขาได้ดีไปกว่านั้นอีกแล้ว
28:17มันไม่ใช่แค่ควาย
28:18แต่มันคือพยาญในชีวิตที่พ่อทิ้งไว้ให้เขาอย่างตั้งใจ
28:23หลังจากวันนั้นต้องเริ่มทำเรื่องขอคืนสิทธิ์ในที่นา
28:28ด้วยหลักฐานที่เขาเก็บไว้ครบ
28:30เขาไม่ตะโกน ไม่ประจารย์
28:33ไม่แ셔서แค่ยื้นทุกอย่างตามขั้นตอนที่ถูกต้อง
28:36ความจริงก็ทำหน้าที่ของมัน
28:39เมื่อเอกศ才บร้อมเริ่มถูกตรวจสอบอย่างจริงจัง
28:42さ!'''
28:43คนที่เคยยืนถือเงินหน้าบ้านโต้ง
28:46ต้อง mająยืนก้ Michelinaau รับผิดต่อหน้าชาวบ้านเอง
28:50แต่ต้งไม่ยิมยะไม่พูดจะทิศที่แทงใคร
28:54เขาแค่เงิญน่าขึ้นแล้วพูดกับทุกคนว่اه
28:58มันไม่ใช่แค่ควาย
29:00มันคือชีวิตของกرو
29:02ที่กillosจะไม่ยอมให้ใครซื้อไปอีก
29:05เสียงเนีย็บลงทั้งงานและหลังจากวันนั้น
29:08ต้งก็ไม่ใช่แค่เด็กชายที่เนีย็บอีกต่อไป
29:12เพราะเขาคือเจ้าของตํานานเจ้าถุย
29:15ที่หมู่บ้านจะไม่มีวันลืม