Category
😹
FunTranscript
00:00นิทานเรื่อง ขนมจีน ผีกะ
00:04กลาละครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านเล็กๆ ริ่มขอก มีสาวชาวบ้านนางหนึ่ง มีนามว่านางหุ้น มีอาชีพขาดขนมจีนน้ำยา
00:16กินหอมชุน ผ่องเครื่องแกง ที่นางตำเองด้วยคบขึ้น ช่วยไปทั่วเรือนแถวไม้เก่าๆ ที่นางเช้าอยู่ลิ่นทางข้างตลาด
00:26ในรสชาติขนมจีนของนางนั้น จะเข้มข้นถึงเครื่อง และน้ำยาหอมชุนสมุนไพรแท้ แต่กลับไม่มีลูกค้า แวะเวียนมากนัก แต่ก็ถึงว่า นางยังพอขายได้บ้าง
00:42พอนางผุนนั้นเกิดมา นางก็มีผิวดำจากแดด และแต่งกายธรรมดา ผ้าถุงสีดๆ กับเสื้อผ้าบ้านๆ ที่นางนั่นเย็บเอง บางวันแทบไม่มีเงินซื้อของกลับบ้านด้วยสำ
00:57ตรงข้ามกับร้านของนาง กับมีแม่ค้า รุ่นราวขาวเดียวกัน ชื่อว่านางติ่น รูปร่างผิวพันดี ขาวผ่อง แต่งตัววดงาม ลูกค้าซึ่งมัดไปอุดหนุนร้านนั้นมากกว่า แม้ว่ารสชาติจะไม่อร่อยเท่าร้านนางอุ่นประตาม
01:16นางอุ่นได้แต่นั่งมองอย่างเจ็ดใจ แต่ก็ฝืนยิ้มกับรูปค้าที่แวะมาเพียงน้อยนิด มาวันหนึ่ง ขนาดนางอุ่นกำลังนั่งล้างจานอยู่นั้น ก็ได้ยินกลุ่มแม่ค้า หลังตลาดซุกซิบกัน
01:33เอ็งรู้ไหม ว่าตอนนี้ ท้ายหมู่บ้าน มีหมอผีจัดทางเหนือ มาอาศัยอยู่ ว่ากันว่าเก่งนัก เลี้ยงผีกะไว้ใช้งานนะเอ็ง
01:44เขาว่ากันว่า ถ้าใครอยากให้ค้าขายดี หรือให้คนหลู่รัก ต้องไปขอของจากหมอผีนั่นแหละ
01:52คำพูดนั้น ยังฝั่งแม้นในใจนางอุ่นอยู่หลายวัน จนคืนหนึ่ง เมื่อแสงจันต์ สาดลงทั่วหมู่บ้าน นางอุ่นก็รีบกิบกร้าน สิกแล้วห่อผ้าสบายขึ้นบ่า ดื่นลัดล้อ ออกจากตลาด มุ่งหน้าสุดท้ายป่าหมู่บ้าน จุดที่มีข่าวลือว่า หมอผีคนนั้นพัมนัดอยู่
02:16เส้นทางสู่กระท่อมในป่านั้นเงียบ วังเวียงเสียงนกกลางคืน กับนมพัดยอดไภ ขับหัวใจของนางให้เต้นแรง จนในที่สุด นางก็พุบกับกระท่อมเล็ก ๆ หลังหนึ่ง อยู่กลางป่ารกชัด หนีควันไฟ คุ้งจากป่องไม้ไภ
02:34นางอุ่น ลังเลอยู่คู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปช้า ๆ เงาดำของชายสูงไว ผงหยิก นั่งอยู่กลางเรือน ยกตาแดงฉานขึ้นมา มองนางอย่างรู้ทัน
02:48เอ็งมาหาขาด้วยเรื่อง ขาขายใช่หรือไม่? หรือว่าเอ็ง อยากให้ทุกอื่น รู้ลักเองบังทะ? นางอุ่น สะดูเหลือด ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
03:00ข้าแค่อยากมีลูกค้าเท่านั้น อยากให้ขนมจีนข้า ขายดี ไม่ต้องด้วยหรอก แค่พอกินพอใช้ก็พอแล้ว
03:09ชายฉลาไม่ตอบในทันที แต่ล้วงเข้าไปในย่ามเก่า แล้ววางหัยดินเล็ก ๆ ลงเบื้องหน้านาง ภายในนั้นมีเงาดำบางอย่าง กระดุกกระดิกเคลื่อนไหวอยู่
03:22นี่คือผีกะ มันจะช่วยเอง ถ่าเองพร้อมจะให้บ้างเสียงกับมันทุกคืน นางอุ่นเมื่อได้ยินก็กืนน้ำลาย ฝ่ามือเย็นเฉียบ แต่หัวใจของนางนั้นกลับกร้อนรุ่ม ด้วยความทะเยอะทะยาน และขวางข้างแค้น ที่อัดแน่นมานานปี
03:42หลังจากคืนนั้นที่นางอุ่นเดินกลับออกจากป่า ด้วยหัยดินใบเล็ก ในผ้าห่อขาว นางไม่อาจลดสายตาจากมันไปได้เลย กล่าวกับเงาดำในหัยนั้น ขยับผัดเยือนอยู่ตลอดเวลา แม้นางจะหวาดกลัว แต่หัวใจของนางนั้นกลับเต็มไปด้วยความหวัง
04:01คืนนั้น เมื่อนางเก็บร้านขนมจีนเสร็จ นางรีบปิดประตูเรือนไม้เก่า จุดตะเกียงน้ำมัน และวางหัยโน่งกล่าวพื้น นางจำได้แม่นยำถึงคำขอของหมอผี ของเส้นนั้นต้องเป็นของขาว เลือดสด เนื้อสัตว์ หรือของลับ ที่คนไม่กล้าถวาย ผีกล้าจึงจะพึ่งใจ แต่ทุกค่ำคืนมันจะให้สิ่งตอบแทนแกน
04:31นางรีบประตูเรือนไม้ วางไว้หน้าปากไข่ เงียบ ไม่มีเสียง ไม่มีการขยับ จมนางเริ่มคิดว่าหลอกหลวง ไปแล้ว ดมเย็นบุ๊บหนึ่ง พันพัดผ่านหน้าตา ทางที่ปิดสนิท ประเกียงไวรูป เบลไฟกระพิบ ถี่ร่าวกระพัวอะไรบางอย่า
04:52ปากไข่ค่อย ๆ ขยับ เสียงหูขวนเบา ๆ ดังขึ้น เงาดำผูกขึ้นมา เรียเนื้อป่าช้า ๆ ก่อนจะเรื่อนออกจากไข่ จนเห็นล้างเล็กสีดำสนิท ดวงตาแดงว่า และลิ้นยาวสีม่วงคล่ำ
05:08นางอุ่น เห็นนางนั้นก็ตกใจจนแข็งข้าง แต่สิ่งที่มีชีวิตนั้นเพียงแค่มองนาง แล้วพุ่งเข้ามาใกล้ มันเหลียไหลเบา ๆ ไปตามใบหน้า แก้ม ลำคอของนาง เย็นว่าปลเหนียวหนึ่ง นางพยายามไม่ร้อง ไม่ดิ่น จวบจนมันกลับเข้าไปในหัย พร้อมเสียงหลุดคืนวูบหนึ่ง
05:32เมื่อรุ่งเช้า นางตื่นขึ้นหน้ากระจกเก่าข้างเรือน ใบหน้าที่เคยมองคล่ำ กับดูเนียนขึ้นเล็กน้อย หิวที่เคยแห้งแปะ กับชุ่มชื่น เหมือนสาวแรกรุ่น นางอุ่นนั้นตกตลึง มือสั่นระเร็ก สัมผัดแก้มของตนเอง
05:51คืนต่อมา นางเส้นไว้ด้วยเรือดหมูสด คืนที่สาม นางใส่เนื้อเป็ด เนื้อไก่ดิบลงไป และในทุกคืน พีกะ จะออกมาเลียร้ายเรือนร่างของนาง ก่อนหายกลับเข้าสู่หัง
06:06สัปดาห์ทัดมา นางอุ่นเปลี่ยนไปจนคนตลาด จำแทบไม่ได้ หน้าตายอิ่นเอ่อ หิวเป็งปั่ง ขาวน่วน ผมหอมกลุ่น แบบที่ไม่เคยมีมาก่อน
06:19เสื้อผ้าธรรมดานางนั้น ดับดูแพงเพียงเพราะอยู่บนร่างของนาง ลูกค้าทั้งชายหญิงเครื่องแวะมาที่ร่างของนางทุกวัน บางคนบอกว่าแค่เห็นรอยยิ้มของนางอุ่น ก็น้ำลายส่อแล้ว กลิ่นขนมจีนนั้น รอยมาแตกไก่
06:38นางอุ่นยิ้มอย่างพึ่งพอใจ และทุกคืนหลังปิดร้าน นางจะนั่งพับเทียบ รอเงาดำเล็ก ๆ ออกจากไห้ พร้อมคำกระซิบแผลเบา คืนนี้ขาจะทำให้เจ้ายิ่งงาม งามจนใคร ๆ ก็ต้องลำดือทั่วทั้งตลาด
06:57เวลาผ่านไปไม่นาน ชื่อเสียงของนางอุ่น เริ่มดังไปทั่วตลาด ไม่ใช่แค่รสชาติขนมจีนที่จัดจาน ถึงเครื่องเท่านั้น แต่ความวดงามที่เปลี่ยงประกายของนาง ก็กลายเป็นเรื่องเล่าปากต่อปา
07:13นางอุ่น ช่วงนี้ช่างงามนัก เห็นหน้านางแล้ว ใจข้า มันก็คิดอยากจะกินขนมจีนขึ้นมาทันที ขนมจีนนางก็เหมือนเดิม แต่ทำไมก็รู้สึกอร่อยขึ้นทุกวัน
07:28ร้านนางกลิ่น ที่เคยรุ่งเรื่อง บัดนี้กลับเงียบเหนา ลูกค้าหายไปอย่างรวดเร็ว จมนางนั้นต้องนั่งถอนหายใจทุกเช้าเย็น
07:39ในขณะที่นางอุ่น กลับกล่าว ยิ่งคนใหม่ นางเริ่มแต่งตัวดีขึ้น ซื้อนามอก นามปุ่งมาใช้ แต่งหน้าบางเบา จะดูวดงามแบบธรรมชาติ
07:52ผู้คนมองนางด้วยสายตาลงไหล บางคนถึงกับแอบมาเฝ้าหน้าร้าน ตั้งแต่ยังไม่เปิด แต่เบื้องหลังความงามนั้น ทุกค่ำคืน ดังอิตร้าน นางยังคงทำพิถีเส้นว่าย ห่องเส้นเกลือมากขึ้น จนป่าย้างและเลือดหมู กลายเป็นเครื่องในดิบ เลือดฝดจากสัตว์ใหม่ๆ
08:14และบางคืน ผีกะในหัย จะส่งเสียงกระซิบ ด้วยภาษาที่นางฟังไม่รู้เรื่อง แต่กลับเข้าใจในใจรึกๆ อย่าให้ข้าหิว อย่าหยุดเส้น แล้วเจ้าจะงาม จนไม่มีใครเทียบ ไม่มีใครกล้าสดตา แม้แต่เหงาเจ้า
08:33ร่างของผีกะนั้นเริ่มเปลี่ยน จากเล็กเท่าฝามึง กลายเป็นสูงเท่าเด็ก ดวงตาแดงฉาน สะท้นแสงตะเกียง ทุกครั้งที่มาเหลียหน้า และลำคอของนางอุ่น ความเย็น และเมียวมือ กลับกลายเป็นความเสียวูก จนหน้าคนลุก นางอุ่นไม่รู้ว่านั่นคือความหัว หรือความเศรษฐิกันแน่
09:03นางเอาของมาเส้นว่าย ผีกะเหลียหน้าเหลียตา จุดของนางจะเป็นรอยคำเล็ก ๆ เหมือนรอยฟกช้ำ และบานเช้า นางจะตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกเหนื่อยร้า แม้เมื่อคืน นางจะเข้านอนก่อนเที่ยงคืน ร่าวกับปางสิ่ง กำลังดูดพลังชีวิตของนางไปทีละน้อย
09:24คืนนั้น ขณะนางนั่งพับเผียบ เตรียมของเส้น หน้าปากหาย ง่าวผีกะ ค่อย ๆ โทออกมาพร้อมเสียงกระสิบ ที่ยังเงียเยือกกว่าทุกคืน
09:36อีกไม่นาน ข้าจะได้อยู่ในร่างของเจ้า เราจะงามไปด้วยกัน งาม งามนิรันดร นางหุ่นเมื่อได้ยิน นางก็สะดูก หัวใจเต้นโคมขาม ลอยยิ้นที่เคยมั่นใจ เริ่มสั่นไหว แววตา เริ่มลังลีเล็กน้อย นางเริ่มสงสัยว่า สิ่งที่นางแรกมานั้น มันคุ้มค่าจริงหรือไม่
10:01ตลาดเช้า ยังคงคึกคัดเหมือนเช่นเคย แต่สิ่งหนึ่ง ที่ทุกคนต่างสังเกตได้ คือร้านขนมจีนนางหุ่นนั้น มีผู้คนแน่นขนักทุกวัน
10:12บางกลาย ต้องยืนรอคิวนานเกือบครึ่งชั่วโม ถึงจะได้ชามขนมจีน ใส่น้ำยาเข้มข้น ที่หอมฟุ้ง ชวนให้หน้านงไหล
10:23นางอุ่น ยิ้มรับลูกค้าอย่างมั่นใจ ใบหน้าผิวเนียน ขาวอมชมพู ผมเงาดุดแพ้ใหม่ ดึงฝีปากแดงระเรือ แบบที่ไม่ต้องแต่งเติง ใครมองแล้ว ก็เป็นต้องเหลี่ยวหลัง
10:38นางปิน แม่คารุ่นเดียวกัน ที่ขายขนมจีน อยู่ตรงข้ามกันมานานหลายปี มองเหตุการณ์ทั้งหมด ด้วยใจระถึก จากร้านที่เคยขายดี กลับต้องนั่งมองลูกค้า
10:52หันหลัง เดินข้ามไปเข้าคิวนางอุ่นแทน ในใจก็ถึงกระคิดไม่ตก
10:59มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมอยู่ดี ๆ ลูกค้าถึงเปลี่ยนใจหมด
11:05อีนางอุ่น มันมีของดีอะไรกันแน่ ถึงได้สวย ผิดหูปิดตาขึ้นทุกวัน
11:12วันแล้ววันเล่า นางปินเริ่มสังเกตพฤติกรรมของนางอุ่น นางจะปิดร้านช้ากว่าแม่ค้าคนอื่นเสมอ แถมยังดูเหมือนอ่อนแรงทุกเช้า แต่พอถึงช่วงใส ๆ กับงาม ขึ้นราวกับสาวในวาล
11:29บางคืน นางปินแก้งเก็ดร้านช้า แอบมองผ่านรอยแง้มของร้านข้างเคียง เห็นนางอุ่นนั้นถือถาดไม้ เดินไปหลังเรือนพร้อมกับหอมสด เครื่องใน เลือดหมู และเนื้อดิด
11:44ความสงสัยนั้นยิ่งเถวีขึ้นในใจของนางปิน คืนนี้เอง นางตั้งใจจะไปตามดูให้เห็นกับตา
11:54เมื่อตะวันลับฟ้านางปินแอบเดินตามนางอุ่นที่ถือหอพ้าเล็ก ๆ ไปยังเพิ่งเรือนไม้หลังตลาด แสงตะเกียงลิปลีในห้องแค้บ เงานางอุ่นนั้นนั่งพับเผียบ วางถาดของเส้นเบิ้งหน้าหายดิน
12:11และในวินาทีนั้นเอง สิ่งที่นางปินเห็น ทำให้นางถึงกับตัวชา เงาดำ ลูกร่างปลาหลาด ค่อยๆ โผล่ออกมาจากปากหาย มันมีดวงตาแดงชาด และลิ้นยาแววๆ มันค่อยๆ เหลียหน้าผาก และแก้มของนางอุ่นอย่างลงไหล เหมือนมันกำลังคืนกินบ้างสิ่ง จากตัวนาง
12:34นางปินยกมือขึ้นปิดปาดแทบไม่ทัน หัวใจเต้นระรัว ผีกะ นางรู้ทันทีว่า นางอุ่นนั้นกำลังเลี้ยงผีกะ
12:45นางอุ่นถึงว่า สวยวันสวยคืน ค้าขายดีผิดหูผิดตา ที่แท้ก็ใช้ของต่ำไปเรียกลูกค้าแบบนี้เอง
12:55นางปินนั้นรีบหอบตัวกลับเรือนไป โดยไม่ส่งเสียง แต่ในใจกับเต็มด้วยความกลัวและโคตรเกลียด หากเรื่องนี้ถึงหึงผู้ใหญ่ในตลาด หรือหลวงตำบล เอ็งต้องรับกรรมแด่นางอุ่น
13:11แต่สิ่งที่นางปินนั้นไม่รู้ก็คือ หนาวแดงในหัยการนั้น แอบจ้องนานอยู่ตั้งแต่แรก พร้อมแววตาเยอะหยัด และเสียงกระสิบที่แววในสายลง เอ็งก็อยากงามเช่นกันไม่ใช่หรือ
13:25เวลาผ่านไปหลายวัน นางปินนั้นยังคงทำที่ขายของตามปกติ แต่สายตาของนางนั้นยังคงจับจ้องพฤติกรรมนางอุ่น ในทุกเช้าเย็น นางอุ่นแต่งหน้าบางเบา ผิวม่วนผ่อนกล่าวกับเจ้าคุณหญิงในวัง ใครเห็นก็ต้องยอมรับในความงามที่ผิดธรรมชาติ
13:47นางปินนั้นเก็บนำความลับนั้นไว้แน่น แม้ใจหนึ่งจะหวาดกลัวผีกะจับใจ แต่อีกใจก็อยากรู้ให้แน่ชัด เฝ้าดู เฝ้าสังเกต จนนางอุ่นเริ่มรู้สึกได้ นางปินนั้นรู้แน่แล้ว ถ้าเรื่องนี้หลุดไป ข้าจะไม่มีวันได้เย็นในตลาดนี้อีก
14:08คืนนั้นบรรยากาศเงียบกลิ่น เป่ากับลมยังไม่กล้าผัดผ่าน นางอุ่นจัดเตรียมเครื่องเส้นตามปกติ เรือดหมูสด เครื่องในและหัวไก่ต้ม แดวค่อยๆเปิดฝาหายดิน เสียงดูดคืนเบาๆ ดังขึ้นจากภายในความมืดมิด ก็ลืมเครื่อนไหว
14:28เงาของผีกะ เละขานออกมา ดิ้นยาวเปลือนเลือด เร็บเหลียลิ้นฝีป่า นางอุ่นจึงพูดขึ้น
14:38ข้าป้อนเจ้าไม่เคยขาด เหมือนนี้ถึงเวลา เจ้าต้องตอบแทนข้าแล้ว ผีกะจ้องนางนิ่ง ก่อนเอียงสีสะอย่างเชื่องช้า
14:48นางปินนั่น รู้ความลับข้าหมดแล้ว หากนางปากไว้ ข้าจะพังเสียหมด ข้าจะไม่มีอะไรอีกเลย เหมือนนี้เจ้าไปจัดการนางซะ
15:00แววตาของผีกะ ว่าวโรด ยิ้นที่เผย เขียวแหลม และความหิงกะหายที่เก็บน้ำมานาน หลายเดือนมาแล้ว ที่มันกินแค่ของเส้น ไม่ได้แปะเลือดของมนุษย์เลย
15:13เมื่อเสียงฝีเท้าของนางอุ่น เงียบหาย ผีกะจึงค่อย ๆ ขาดหายไปในเงาะเมือด มันไปตามกำแพงไม้ รอดเงาะใต้ถุนเรือน จนมาหยุดที่หน้าบ้านนางปิน
15:26คืนนั้นนางปิน นอนกระสับกระสาย ฝันร้าย ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ในฝันมีเงาดำตัวหนึ่ง ไล่ตามนางไปในป่า ลิ้นยาวล่าพื้นปึกเรือด
15:39เมื่อสะดุ้งตื่น ประตูเรือนกลับแนมออกเอง อังคินางจำได้ว่าปิดสนิท ร่มบูปหนึ่งพัดเข้ามา พร้อมกินขาวเลือดจาง ๆ และเสียงขุดไม้เบา ๆ ใต้พื้น
15:52ใคร? ใครอยู่ตรงนั้น? นางปินขวาไม้ฟื้นใกล้ตัว เดินไปอย่างแค่ช้า มือสั่น ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แดวถันใดนั้นเอง เนาดำ พุ่งเข้าใส่จากมุมเมิด ร่างนางปิน ล้มลงกับพื้น เสียงนั้นกดร่างนางไว้ ดวงตาแดงฉาน สกเข้ากับตานางโดยตรง ผ้าหิว เจ้าคือของขวัญ ที่นางอุ่นมอบให้ข
16:22เลือดดังขึ้นที่ข้างหู พร้อมกับลมหายใจสั่นเคลือของนางปิน ที่ค่อยๆขาดหายไป รุ่งเช้า ตลาดเงียบผิดปกติ คนในตลาดพบเพียงภาพพื้นหนึ่ง เปลือนเลือดหน้าร้านางปิน แต่ไหลล้องลอยของตัวนาง เหลือเพียงกินข้าวบังบาล รอยคุ้งอยู่ในอากาศ นางอุ่นเพียงได้แต่ยิ้ม
16:48ช่วยไม่ได้ นางปิน เองอยากสะละแน่ สอดรู้สอดเห็นเรื่องของข้า ก็ไม่ควรอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป
16:58หลายวันผ่านไป หลังจากคืนนั้น ตลาดเช้า กลับเข้ามาสู่บรรยากาศเดิม กินหอมของขนมจีนน้ำย่า แลป่าย่างช่วยตลบไปทั่ว แต่มีบางสิ่งหายไปจากฉากหุ้นป่า
17:14ร้านขนมจีนนางปิน ยังปิดเงียบสนิท ประตูไม้ถูกปิดแน่น หน้าตาก็ปิดเงียบ ผ้าขาวบาง ที่เคยแขนไว้ ตากแปดเปิ้ลกระพื้นในสายลม ไม่มีใครพบเห็นนางปินอีกเลย
17:30เอ๊ะ! มันชักจะยังไง นางปินหายไปไหนกันนะ เห็นเมื่อไม่กี่วันก่อน ก็ยังขายอยู่ดี ๆ ฉะไหนก็ไม่เปิดร้านซะงั้น
17:41เมื่อคืน เดินผ่านยังเห็นประตูปิดสนิท ไฟไม่ติดเลย เหมือนไม่มีใครอยู่ข้างใน เสียงซุบซิบ เริ่มดังขึ้นในตลาด แม่ขาหลายคน เริ่มพูดถึงเรื่องแปลก ๆ ที่เกิดขึ้น
17:56เออ! มันก็แปลกจริง นางหายไปไหนของนาง ไม่ทิ้งแม่จดหมาย ไม่ฝากข่าวกับใครเลย
18:04ตอนที่หายไป นางยังไม่ได้ทอนเงินจากพ่อค้าข้าวสาร ที่นางออมไว้เลย นางอุ่นเมื่อได้ยิน เขียงแค่ยิ้ม นางแซงทำเป็นตกใจ
18:17นางปินหายตัวไปหรือ แปลกจริง ข้ายังเจอนางล่าสุด ไม่กี่วันก่อนนี้เอง แต่ลึกในดวงตาของนางอุ่นนั้น มีแววผึ้งพอใจซ่อนอยู่ ความลับของนางปลอดภัย สำหรับในตอนนี้
18:33อย่างไรก็ตาม ในคืนต่อมา เสียงตะโกนลั่นของเด็กน้อยในหมู่บ้าน ก็ดังขึ้น แม่! ข้าเห็นผี ผีหน้าคำๆ ตาแดงๆ มายืนจ้องอยู่ที่ปายเรือน
18:47ผู้ใหญ่บ้านเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ จึงเรียกประชุมชาวบ้าน บางคนเสนอว่า ควรตามหมอผี หรือนัดพด มาดูว่าเกิดสิ่งใดขึ้น
18:59บางคนยังไม่ปากใจเชื่อ แต่แววตาทุกคู่นั้น เริ่มหวัดหัวจนเห็นได้ชัด ชาวบ้านพากันเดินไปอย่างร้านนางปิน ในรุ่งเช้าวันต่อมา ขอประตูเรียกชื่อ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีการขยับ เขินไหวใดๆ
19:18เมื่อแง้มประตูดู ทุกอย่างอยู่ครบ เหมือนไม่มีใครย้ายออก เว้นเสียแต่ว่า มีข้าบเลือดเด็กๆ อยู่มุมข้างฝ่า
19:29ตอนค่ำ ข้าจะไม่กล้าเดินผ่านร้านนางปินอีกแล้ว มันต้องมีสิ่งใดไม่ดีอยู่ในตลาดงี้แน่นอน
19:37ขณะที่ชาวบ้านกำลังแตกตื่น ที่มุมเงามืดหลังร้านขนมจีนนางอุ่น มีเงาดำเหนืองตัวนั่งย่องๆอยู่ ดวงตาแดงฉาน จ้อมผ่านช่องไม้ บอกทุกคนที่ยังอยู่ ร่าวกับมันกำลังเลือกเหยื่อลายทัดไป
19:56ในตลาดที่เคยคึกคัก ในของทุกเช้า เย็นนี้กับมีความเงียบเหงาแฟกเข้ามา ข่าวการหายตัวไปของนางปิน แนะค้าขนมจีน ยังคงเป็นที่พูดถึงในหมู่บ้าน แต่นางอุ่นกับดูเหมือนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
20:15ทุกค่ำคืน นางยังคงทำตามปกติ ร่วมหลวมเครื่องเส้นใส่ถาด เดินไปที่หลังบ้าน ส่งเสียงกระซิบกับพีกะใดหาย ขณะที่มันกินเครื่องเส้นไม่รู้เบื่อ ร่างที่เคยคำแดก เริ่มมีความสดใสขึ้นเรื่อยๆ ผิวผ่านเงาๆ ตุ๊ดผิงสาวในวัง
20:35แต่ในหมู่บ้าน ความสงสัยเริ่มมากขึ้น เมื่อมีคนตั้งคำถามเกี่ยวกับการหายไปของนางติ่น
20:43นางเทียน เป้คะขายขนมจีบ ซึ่งตั้งร้านอยู่ข้างๆนางอุ่น เริ่มสงสัย เมื่อหลายวันมานี้ นางสังเกตเห็นการเผื่อนไว้แปล ๆ ของนางอุ่น ที่ดูเหมือนจะผิดปกติจากเดิม
20:59ในบางวัน นางอุ่นกลับจากร้าน หลังจากปิดร้าน นางจะเดินไปที่หลังบ้านอย่างเงียบๆ แอบหลุดมุม แล้วหายไปในความมืดอย่างลับๆ ประล่อ
21:10นางเทียนนั้นพยายามฟังดูอย่างระมัดระวัง บางครั้งนางอุ่นจะถือถาดไม้ที่เต็มไปด้วยของสดและเลือด สิ่งที่นางเทียนเห็นนั้นยิ่งทำให้ใจของนางแห้งแรง
21:23ทุกครั้งที่นางอุ่นกลับจากร้านช่วงเวลาเดียวกัน จะมีเสียงบางอย่างดังมาจากหลังบ้าน มันเหมือนเสียงการคูดกลาด เสียงลมหายใจที่หนักหนวง
21:37ในคืนนึง ขนาดที่นางอุ่นกำลังทำพิธีตามปกติ นางเทียนตามไปดูด้วยตนเอง นางค่อยๆ ย่องไปข้างหลังร้านโดยซ่อนตัวในความมืดของต้นไม้ใหญ่
21:51นางเทียนจ้องมองไปที่บ้านของนางอุ่น เห็นเหงาของนางอุ่นนั้นเดินเข้าไปในบ้าน มือถือถาดของเส้นออกมา ในมือของนางอุ่นยังคงถือหายดิน ใบเล็กที่เป็นแหล่งซ่อนผีกะเอาไว้
22:07มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมช่วงนี้นางถึงทำตัวลับๆกล้อๆอย่างนี้? คาชักเริ่มสงสัยแล้วสิ นางเทียนเริ่มสงสัยหนักขึ้นบางสิ่งในใจนาง บอกให้นางเดินตามนางอุ่นไปอีกครั้ง นางตัดสินใจล่วงหน้า ว่าจะเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของนางอุ่นให้ถึงที่สุด
22:30หลายวันถัดมา นางเทียนเริ่มสังเกตการเดินออกจากร้านของนางอุ่นในทุกค่ำคืน เมื่อกายถึงเวลาเดียวกัน นางเห็นนางอุ่นเดินไปทางหลังบ้านในที่มืดตลอด และบางครั้งเมื่อเข้าไปหลังบ้านได้ไม่นาน เสียงแปลกๆที่นางเทียนเคยได้ยิน ก็จะเริ่มดังขึ้น
22:53สิ่งที่นางเทียนสงสัยมากที่สุดคือเหตุใด นางอุ่นถึงทำตัวหลับนับละลอ และอีกทั้งเสียงที่เหมือนมีบางสิ่งมาเดือนหลังบ้านทุกคืน อันคือเสียงอะไร
23:07นางเทียนเริ่มรู้สึกกลัว ความสงสัยในใจนางกับกลายเป็นความลิตตกกำลัง นางคิดว่าถ้านางไม่หาคำตอบจากนางอุ่น อาจจะมีสิ่งเร็วร้ายที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน
23:22หลังจากกลายคืนที่นางเทียน แม่ค้าขายขนมจีบ แอบสังเกตพฤติกรรม หลับลับละลอของนางอุ่นในใจนาง มั่นใจแล้วว่านางอุ่นนั้นเส้นไว้บางสิ่งบางอย่างอยู่แน่นอน
23:38ถึงว่าละ ขายดิบขายดี ไม่มีแผล ทั้งที่รสขนมจีนก็เหมือนเดิม รูปลางหน้าตาหนาก็เปลี่ยนราวกับคนละคน แบบนี้มันไม่ธรรมดาแน่
23:52นางเทียนนั้นตั้งใจว่าในเช้าวันรุ่งขึ้น จะนำเรื่องนี้ไปบอกชาวบ้าน ให้ทุกคนช่วยกันคุ้นหาความจริง ว่านางอุ่นนั้นกำลังทำสิ่งใดอยู่เบื้องหลังร้านค้าอันดูเรือนของตน
24:08แต่โชคชะตากับไม่เปิดโอกาส ให้นางนั้นได้ทันไปทูด คืนนั้น ขนาดนางเทียนนั่งนับเบิร์นในเรือน แสงตะเกียง สว่างสวยในห้องเล็ก ๆ ท่ามกลางความเงียบสงัด ประตูเรือนถูกคอบเบา ๆ กอบ กอบ กอบ
24:26นางเทียนนั้นขบวดคิว ดึกป่านนี้ใครกันนะ เมื่อประตูเปิดออก สิ่งที่เห็นคือนางอุ่น ดื้นยิ้มอยู่ในงาวเมือด นางส่วนผ้าสบายห่มบาล กินน้ำอกหอมหวานลอยมาแตะจมูก แต่แววตากับเยือกเย็น
24:45นางเทียนนั้น เอ็งนี่ มันสอดรู้สอดเข็นดีนักนะ เห็นข้าทำอะไร แผนที่จะอยุ่งเงียบ ๆ กับคิดจะเอาเรื่อง ไปบอกชาวบ้าน
24:56นางเทียนนั้นเมื่อได้ยิน ถอยหลังด้วยความหัว ใจนางนั้นเต้นอร่วยขึ้นมาทันที
25:03ข้า ข้าแค่สงสัย ข้าไม่ได้ตั้งใจจะไปแอบดู แต่นางอุ่นดกมือขึ้นห้ามพูดต่อ สีหน้าเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น หน้าสะพึ่งกลัว
25:15ไม่ต้องทูดให้มากความ แต่เมื่อเอ็งรู้ความลับของข้า ก็อย่าว่าข้าเลยนะ ถือว่าเอ็งดวงไม่ดี จงไปอยู่กับนางปิ้นเถอะ
25:25วิดาธีนั้นเอง รงเย็นว่าพัดผ่านราวกับงาวเมือด ฮืบขานเข้ามาในเรือน ผีกะผุดลั่นขึ้นจากงาวใต้พื้นห้อง ตวงตาแดงฉาน ลิ้นยาวย้อย ฝันแหลมห่มเต็มป่า มันพุ่งเข้าใส่นางเทียน โดยไม่หลังเล เสียงร้องของนางเทียนนั้นถูกคืนหายไปในความมืด
25:49รุ่งเท้า หลายขนมจีดของนางเทียน ก็ปิดเงียบ เช่นเดียวกับร้านของนางปิ้น ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเสียงเรียกลูกค้า ให้มาซื้อขนมจีด และก็ไม่มีเหงาของนางเทียน
26:03ชาวบ้านเริ่มขวัญพวา อีกแล้วเหรอ นางเทียนก็หายไปอีกคน นี่มันเป็นอะไรกันแน่ หรือหมู่บ้านเหล่า มีของไม่ดี
26:15แต่ในมุมเหงาของร้านขนมจีน ที่ลูกค้าเน่นขนัด นางอุ่มอย่างคงยิ้มสวย เสิร์ฟขนมจีนอย่างอ่อนหวาน ไอ้เพื่อนเรือนของนางเสียงหัวเราะ แหลมสูงของบ้านสิ่งบางอย่าง ดังรอดขึ้นมาจัง ๆ
26:32หลังจากการหายตัวไปของนางปิ่น และนางเทียน ด้วยร้ายร้องรอย ความเงียบสงัดปกคุมตลาด เหมือนหมอกหนาทึกในยามเช้า ทุกเช้านั้น ชาวบ้านเดินผ่านร้านที่เคยมีชีวิตชีวา วันนี้ปิดเนียบ เย็นชื่ด ไม่มีแม้แต่เหงาของแม่ขาทั้งสอง เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นในทุกซอกตลาด
26:59นางปิ่นก็ดี นางเทียนก็ดี หายตัวไปเหมือนกันเลย เอ็งว่ามันมีบางอย่าง ไม่ชอบมาผากลหรือไม่ ข้าได้กินข้าวเลือดบางเบา ในคืนก่อนที่นางเทียนจะหายไป ข้าว่าเราควรทำอะไรสักอย่าง ก่อนจะมีใครหายไปอีก
27:19จมกระทั่งชายชราผู้หนึ่ง ชื่อตาแชม ซึ่งเป็นผู้เคยผ่านสึก สมัยพี่ป่าผีบ้าน ในอดี ได้ลุกขึ้นก่าวในวงชาวบ้านว่า หาว่ามันไม่ใช่เรื่องคนหายธรรมดา หาแต่เป็นของเหนียน อาจมีใครบางคนในตลาด ใช้ของต่ำ ของแรง เดี้ยงผีไว้ใต้ถุน
27:42คำพูดนั้นกราวกับปุกจิตใต้สำเร็จของผู้คนให้ตึก ชาวบ้านหลายคน ที่เคยเงียบ ปั่งเริ่มเผยสิ่งที่ตนเคยเห็น ข้าเคยเห็นเหงาดำวิ่งผ่านหน้ากรานข้า ในยามดึก ข้าก็เคยได้ยินเสียงเหลี่ยผนังไม้ เหมือนเสียงสัตว์ ในคืนที่นางปินหายตัวไป
28:04เมื่อความกลัวกลวมกับความโคตร ในคืนนั้นเอง ชาวบ้านกว่าสิบคน นำโดยตาแชม ได้จับหุ่มมือคบเพิ่ง เดินเวนยามรอบตลา ไม่ยอมให้ใครหายตัวไปอีก
28:18คืนนี้เราจะเฝ้าทุกซอกทุกมุม หากเค็งสิ่งใดผิดปกติ ต้องรีบบอกกันทันที
28:26ชายชะกันถือกระบอง หญิงสาวถือดาบไม้ไภ เด็กๆ ถูกสั่งห้ามไม่ให้ออกจากบ้าน หลังพระอาทิตย์ตกดิน บรรยากาศของหมู่บ้านนั้น กลับกลายเป็นเงียบผิดปกติ แม้แต่แมวก็ไม่กล้าร้อง
28:42หนัดที่ร้านขนมจีนนางอุ่น ยังคงเปิดขายตามปกติ กินน้ำยาเข้มข้น รอยอบว่นไปในอากาศ รอยยิ้มของนางอุ่น วดงามเหมือนเช่นทุกวัน แต่ในใจนางกลับเริ่มกระว่นกระวาย
28:59ชาวบ้านเริ่มจับหุ่มเดินเว้น ถ้าผีกะทำผาด หรือถูกจับได้ คาดต้องตายเป็นแน่แท้
29:07เมื่อตกคำ นางอุ่นไม่กล้าเส้นไหว่ดังที่เคย นางเพียงกระสิบข้างถ่าย คืนนี้ อย่าออกไป อย่าให้ใครเห็นเจ้าเด็ดขาด
29:18แต่ในงาวเมือดที่แสกซึ่งในกระท่อม เสียงข้างเบาๆ ดังรอดออกจากหาย
29:25ข้าหิว ข้าไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน เจ้าไม่ให้ข้ากินอีก ข้าก็จะกินเจ้าแท้น ดวงตานางอุ่นนั้น เหมือนวางขึ้นทันทีเมื่อได้ยิน มือสั่น น้ำเสียงเริ่มสั่นเคลือ
29:39ข้าจะหาทางให้เจ้า แต่ไม่ใช่คืนนี้ ไม่ใช่ตอนนี้ เจ้ารอก่อน
29:46เงาใดหัย หยับแรงขึ้น ฝาหัยขยับ เหมือนจะเปิดออกเอง ในขณะที่ด้านนอก ชาวบ้านถือโคบเพิ่ง เดินผ่านหน้ากร้านของนางอุ่น อย่างระแวบระวัง
29:59คืนนี้ทุกคนเฝ้าระวัง แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า สัตว์ตูของพวกเขา ไม่ใช่คน แต่เป็นบางสิ่ง ที่หลบซ่อนอยู่ใต้ถุนเรือน
30:11แน่ชาวบ้านจะเริ่มเดินเวียนยามในคับคืน และแวดระวังไม่ให้ใครหายตัวไปอีก แต่คอบธรรมก็ยังเกิดขึ้นสัมรอยเดิม
30:22เพียงไม่กี่วัน หลังจากนั้น ชาวบ้านก็เริ่มหายไปทีละคุณ อย่างไร้สาเหตุ เริ่มจากเด็กเล็ก ที่หายไประหว่างทางกลับบ้าน ตามด้วยชายหนุ่ม ที่หายไปในขณะ ไปเก็บของในทุงหนา แน่แต่หญิงชารา ที่เดินไปดูวัว ก็ไม่กลับมาอีกเลย
30:41นี่มันอะไรกันแน่ ชาวบ้านเราหายไปอีกแล้ว เดี๋ยววันเว้น เดี๋ยววันต่อวัน นี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดา มันต้องมีของไม่ดี ฝ่อนอยู่ในหมู่บ้านแน่นอน
30:53ฝ่นเริ่มตกลงมาบ่อย ในยามค่ำคืน แผ่นดินเด็นเฉียบ จนไม่ปกติ ลมกางดึก หอบเอากินขาวเลือด มาแตกจมูกคนในตลาด แน่จะไม่มีใครพูดออกมา ได้เต็มปาก เต็มคำ แต่ในใจของทุกคนนั้นต่างรู้ ว่าบางสิ่งกำลังไลล่าอยู่
31:15ในเรือนของนางอุ่น บัดนี้ นางแคบไม่หลับ ไม่นอน ทุกคืน เมื่อนางวางถาดของเส้น ที่เต็มไปด้วยของขาว เหนือดิด เครื่องใน เงาดำในหัย จะโผล่ออกมาช้า ๆ ตัวตาแดงฉาด กราวถาดไฟที่ร้อนจัด
31:33พอแล้ว ข้าไม่อยากกินของเส้นพวกนี้อีกแล้ว ข้าอยากกินของจริง ข้าอยากกินเลือดคน
31:42เสียงของผีกะ ฟังดูดิดเถือน หนักแน่น และบาครั่ง มันขูวว่าหากไม่ได้สิ่งที่ต้องการ มันจะขาดออกไปล่าเอง ไม่รอให้นางอุ่นนั่นเส้นไว้
31:54นางอุ่นเริ่มรู้ว่าตัวเองกำลังหมดถนทาง หากปล่อยมันไป ย่อมเกิดความพินาศแก่ทั้งหมู่บ้าน แต่หากหยุดเส้น มันจะลงมือกับนาง เป็นดายแรก
32:07นางอุ่นนั่งตัวสัด พนมมือไหว้หายดิน น้ำตาไหลอาบแก้ม ไม่ใช่ด้วยความสำนึก แต่ด้วยความห่ว ข้าไม่เคยคิด ให้เรื่องมันมาถึงเพียงนี้ ข้าแค่อยากขายดี แค่อยากมีความงาม สวยขึ้นก็เท่านั้น แต่ถ้าชาวบ้านรู้ ข้าก็จบสิ้นเป็นแน่
32:28ตอนนี้ ไม่มีใครช่วยนางอุ่นได้อีก เพราะทุกอย่างก้าวของนางนั้น ถูกผูกไว้ด้วยผันทะ วิญญาณที่นางเองเป็นผู้ก่อ และผีกะ ก็ลืมความคุมไม่ได้อีกต่อไป
32:41ในคืนที่เงียบฝังหัด ขณะที่ชาวบ้าน เฝ้าเว้นยามใต้แสงตะเกียง เหน่อดำกลูปล้างผอม ยาวยืดและตาแดงกลับ ค่อย ๆ เลยผ่าน ใต้ถุนเรือนทีละหลัง มันไม่รอคำสั่งจากใครอีกแล้ว
32:57กางดึก ตลาดที่เคยคึกคัด ยามเช้า บัดนี้กลายเป็นดินแดนแห่งความเงียบงัน เพียงเสียงสายลมพัดผ่าน หลังคาสังกะสี กับเสียงตะเกียงน้ำมันที่ไหววูบเบา ๆ เท่านั้น ที่ยังบอกว่าที่นี่ยังมีชีวิตอยู่
33:16แต่ในความเงียบงันนั้น บางสิ่งกำลังเคลื่อนไหว กลางเงาดำสูงโย ผอมแห้ง จนเห็นสีโค้ง ปากกว้าง ตาแดงฉาน มันเหลือให้ต่ำใต้เรือนไม้ แต่ละหลัง ค่อย ๆ สูดกินอากาศ เหมือนสัตว์ที่กำลังล่าเหยือ
33:34ข้าหิว ข้าต้องกินอีก มันไม่รอคำสั่งจากนางอุ่น อีกต่อไปแล้ว คืนนี้มันต้องการได้สิ่งที่มันต้องการ ขณะเดียวกัน ชาวบ้านบางส่วน ที่รับหน้าที่เวรดาม ก็เริ่มรู้สึกแปล ไฟตะเกียงที่จุดไว้หน้าร้าน แต่ละจุดนั้น ดับลงทีละดวง
33:56กี่ละดวง โดยไม่มีลม หรือฝนแม้แต่น้อย เสียงหมาห่าวห่อน ตะท้นกางลานตลาด ตาเช้มซึ่งนอนอยู่ใกล้ลงครัว ก็ชงกหน้าออกจากหน้าต่างขันที
34:10ไฟดับไฟตะเกียง แต่ก็ไหลเสียงตอบ ตาเช้มเดินออกมา ท่ามกางความเมื่อ สายตาเขานั้นเหลือไปหินบางอย่าง ฮึบขานผ่านใต้ถุนเรือนของนางบัว
34:24เงาดำนั้นหันหน้ากลับมาช้า ๆ ดวงตาแดน จ้องตูมา ตาเช้มบึกตากว้าง ถอยหลังแพบไม่ทัน พระช่วย มันมีจริง ของต่ำ ของเหี้ยน นี่คือผีกะ มันอยู่ในตลาดจริง ๆ
34:42เขารีบตีละขันเล็ก ทิ้วไหวไหวหน้าบ้าน เสียงดังกลิ้ง ๆ กลิ้ง ๆ สะท้อนกล้องกางตลาด ชาวบ้านอีกหลายคน หลุมวิ่งออกจากเรือน ถือคบเพิ่ง กระบอกและดากไม้ไผ่ ออกมาดู แต่สิ่งที่พวกเขาเห็น กลับทำให้ใจเย็นเยียบ ร่าวกลับตกลงไปในบ่อน้ำลืด
35:04ใต้ถุนเรือนของนางอุ่น มีงามดำต้นหนึ่ง กำลังกระดูดใต้สาวไม้ แสแห่ยิ้น มันชูมือยาวยืดขึ้น แผ่ดเสียงร้องแหล่ม ดังป้องไปทั่ว พวกเจ้าห้ามขาไม่ได้ ไม่มีใครห้ามขาได้แล้ว
35:22เด็กบางคนร้องไห้ ชาวบ้านบางส่วนก็ทิ้งอาวุธวิ่งหนี มีเพียงตาแชม และชายชะกันอีกไม่กี่คน ที่ยังกล้าประจันหน้า แต่แม้จะถืออาวุธ ก็ไม่มีใครรู้ว่า จะแทงอะไร และแทงตรงไหนของพีกะ
35:40ข้าไม่ควร ข้าไม่น่าเลย ข้าไม่น่าให้มันอยู่ ข้าไม่น่าเอามันมาเลี้ยง แต่ทุกอย่างมันสายเกินไป เสียงผีเท้าปองพีกะเริ่มกระแทกพื้นไม้ดังตึง ตึง ตึง
36:05เสียงกิจร้องของชาวบ้าน เริ่มปะปนกับเสียงวุ่นวายไปทั่วตลาด เหงาดำยิ่งห่มกระนำเมื่อได้กินความคั่ว และแล้วในขณะที่ทุกคนกำลังสิ้นหวัง เสียงค้องกังวานดังมาจากเชิงเขา ทางด้านหลังตลาด
36:23เสียงนั้นแผ่พลังเย็นสงบ ร่าวกับฉลาวความชั่วหลาย ไปในชั่วขณะ ทุกคนหันไปมองตามเสียง ผ่ายใต้เงาแสงจัน ชายในผ้าจีวอนหม่น ถือไม้เท้า และห้อยลูกปะคำไม้ดำ เดินผ่านบ้านหมอกเข้ามาอย่างสงบนิ่ง ตัวตาของชายผู้นั้นแนวแน่ และเสียงของเขา ก็ดังขึ้นในตลาดที่กำลังเงียบสง่ะ
36:50พอเถิด วิญญาณเล่ล้อน หาเด็กกินเจ้ามาแต่ไกล เจ้าคือผีกะใช่หรือไม่?
36:58ผ่ายใต้แสงจันสลวะ และเสียงหวีดร้องที่ค่อย ๆ แผ่วลง ชาวบ้านยืนอึ้งในความหวาดภาวา เมื่อเห็นเงาร่างนัดพดปิศนา เจ้าเดินผ่านหมอกขวัญ เข้าห่มจีวอนหม่น ถือไม้เท้าหัวหู ห้อยลูกปะคำดำ ร้อยถี่ เปล่ากับกำลังสกดสิ่งเล็นลับที่สิ่งสู่ทั่วตลาด
37:21เจ้าคือผีกะที่หิวหุ้ย จากคำสัญญาอันชั่วร้าย วันนี้วิญญาณเจ้าจะต้องอยู่ไว้ที่นี่ เสียงนัดพดเน่นนัก เย็นสงบ แต่เปลี่ยนไปด้วยพลัง ตาแชมและชาวบ้านคมหนึ่งเริ่มมีความหวัง ใจที่สั่น หัวเริ่มนิ่งขึ้นบ้าง แต่แล้วเสียงกรีดร้องสะท้อนออกมา จากเรือนของนางอุ่น
37:46ผีกะ เล็กกลับเข้าสู่เรือน เสียงฝ่าไม้เปิดดังปั้ง ก่อนจะเงียบลงชั่วขณะ นัดพดรีตาจ้องเข้าไปในเรือนที่มืดสนิท เขากระทืบไม้เท้าลงพื้นเบา ๆ ผึ้มผ่ำถ้อยคำบุหลาน รูปปะคำในมือนั้นเริ่มเรื่องแสน มันกำลังกลืนล่างของนางอยู่ ขะดะนั้นเองประตูเรือนนางอุ่นก็ถูกเปิดออกช้า ๆ
38:12ร่านของนางอุ่นประกดในชุดผ้าสบายสีสี ผมสลายยาว ปากครี้ยิ้มบาด แต่ดวงตานั้นไม่ใช่ของนาง มันคือดวงตาของผีกะ แดงฉาน ไหลเวลมนุษย์ นางก้าวออกมาช้า ๆ ล่าวกับตุ๊กตาหุ่น เสียงพูดของนางเบาบาด แต่เสียงสะท้น แสกอยู่นั้นเป็นเสียงต่ำของผีกะ
38:37ข้าอยู่ในร่างนี้แล้ว ไม่มีใครทำอะไรข้าได้อีก ร่านนี้วดงาม พอจะให้ข้าหลบซ่อน คงไม่มีใครกล้าทำร้ายหญิงสาวหรอก จริงไหมไอ้นัดทด
38:52นัดทดนั้น ดกไม้เท้า ชี้ไปที่ร่างนั้น เจ้าใช้ร่างมนุษย์เป็นกอกกรรมบ้าง นั่นคือการลุกหนูกฎของผีกะ หากเจ้าปล่อยนางเสียแต่บัดนี้ ข้ายังอาจช่วยให้เจ้า หลุดพ้นจากกรรมในพวกหน้าไปได้
39:10ผีกะในร่างนางอุ่น ได้แต่เสละยิ้น เยอะหยั่น ข้าหิว ข้าไม่กลัวกรรม ข้ากลัวแค่ข้าจะไม่ได้กิน แล้วร่างนั้นก็พึ่งเข้าใส่นัดทด ด้วยความเลวเหนือมนุษย์ ไม้เท้ากระทบกับแขนของผีกะ ในร่างมนุษย์เสียงดังปั่ง ร่างนางอุ่นนั้นเสียถอย แต่ยังไม่ล้ม นัดทดเริ่มลายหมน
39:36สวดบทสกัดผีกะ เสียงปะคำในมือร้อนจัด ขึ้นมาทุกวินาที งาวดำบาง สวดเริ่มไหลออกจากร่างนางอุ่น ร่างของนางสั่นเท่า เหมือนกำลังต่อสู้กันยุงไพรในตัวเอง
39:51ข้า! ข้าไม่อยากตาย! ช่วยข้าด้วย! เสียงของนางอุ่นตัวจริง แรวออกมา ท่ามการเสียงคำรามของผีกะ ชาวบ้านนั้นต่างรุนละถึก ไม่รู้ว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ นัดทดรู้ดี คืนนี้ยังไม่ถึงเวลาปดปล่อย ออกมาได้ทั้งหมด แต่เขาจะต้องถ่วงเวลาให้ได้ ก่อนจะถึงรุ่งสาร
40:15แสงจันสาดลงมาบนร้านกางตลา ขณะที่ร่างของนางอุ่น ซึ่งบัดนี้ไม่ใช่นางอุ่นอีกต่อไป ดินประเชิญหน้านัดทดผู้นั้น ดวงตาแดงฉานของผีกะ จ้องคะเมง เต็มไปด้วยความโหดเครื่อง และความหิวกระหาย รอยยิ้มบิดเบี้ยว สะแกะฝันแหล่มค้ม ออกมาจากป่า ลิ้มฝีปากของยิ่งสาว ผู้เคยงาม เป็นที่ลง
40:45ยืนมั่น ไม่หวั่นไหว เขาหยิบผงกำยานสีดำ จากยาม เทรอบตัวเป็นหมง และเริ่มสวดมนบทเก่าแก่ ที่ใช้สะกดวิญญาณเฮียน
40:57โอม มาไลกะ พระหัณฑะ อับนิชาปัดเป่า วิญญาณเวรจงคืนร่าง คืนขัน
41:05รูปปะคำไม้ดำในหมึ่ง สั่นสะเทือน ประกายแสนสีทอง เรื่องหล่องขึ้น ระหว่างข้อรูปปะคำแต่ละเม็ด ปล่อยพลังเป็นละลอก ขึ้นใส ๆ สะท้อนใส่ร่างของพี่กะ ในรูปงานกุล
41:21ร่างนั้นเริ่มสั่นไหว ดวงตาที่เคยแดนฉาน บัดนี้เริ่มแบวว่าวด้วยความเจ็บปวด มือทั้งสองข้าง ยกขึ้นกลุ่มหัว ใบหน้าบิดเบียว
41:33หยุดมัน ข้าไม่อยากกลับไปอยู่ในห้ายอีกแล้ว
41:36เสียงกรีดร้องของพี่กะ ปะป่นกับเสียงร้องขอความช่วยเหลือของนางอุ่น
41:42ช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากตาย ข้าไม่อยากให้มันกินร่างข้า
41:47การต่อสู้ในจิตใจ กำลังเกิดขึ้น ผ่ายในร่างที่ถูกกิจของ พี่กะนั้นพยายามกลืนวิญญาณของนางอุ่นให้หมด เพื่อของร่างของนาง
41:59แต่วิญญาณของหญิงสาว ยันยึดมั่น รู้สึกผิดในสิ่งที่ตนกระทำลงไป และพยายามดินรนกลับมา
42:07หนัดพุทธ เขาต้องเล่นหลัดการแยกวิญญาณ ก่อนที่พี่กะจะกืนกินร่างวิญญาณของนางจนหมด เขาปัดตะปูยันลงดิน พร้อมท่องหมุนขั้นสูง แสงสีท่องสายหนึ่ง พุ่งจากไม้เท้า จอกเข้าใจการอบของร่างอุ่น
42:25เสียงผ่าดังสนั่น แรงสะเทือน สูงร่างนางลมกระแทดลงพื้น เหงาดำบางส่วน พุ่งออกจากร่าง มันดินชัดจับตกกลางรานตลาด เหมือนหมอกควันสีดำค้น กำลังเต่งเสียงคำหลาม
42:41ไม่! วิญญานนี้ของข้า ข้าอยู่กับนางมานาน ข้าต้องกินนางให้ได้ หนัดพด กระแทดไม้เท้า ลงพื้นอีกครั้ง เสียงดังป้องกังหวาน
42:53เจ้าทำลายพอแล้ว วิญญานนี้ไม่ใช่ของเจ้า เจ้าถูกเรียกมาโดยความโลก บัดนี้ถึงเวลาที่เจ้าต้องถูกส่งกลับ
43:02เขาโยนรูปประคำสุดท้าย เข้ากลางงาวดำ ประกายแสงระเบิดออก งาวผีกรีดร้อง เสียงดังลั่ง จนฟ้าสะเทือน ก่อนจะถูกดูดกลับเข้าไปในหายดินใบเดิม ฟ้าหาย ปิดพนึกเต้นเอง โดยไม่มีผู้ใดแต่ต้อง
43:19ร่างของนางอุ่น สงบแด่นิ่งอยู่กลางลานตลา เหลือชาวบ้านกูกันเข้ามาดู ประพบเพียงหญิงสาว ผู้หน้าสงสารคนหนึ่ง ใบหน้าสีดเพือด แดวตาหลับสนิท แต่ไหล่เงาความชั่วร้าย นางรอดแล้วใช่หรือไม่?
43:37มันจบแล้วใช่ไหม? หนัดพดนั่งลงข้างร่างนางอุ่น ผนมมืออย่างสงบ ร่างนี้ได้กลับคืนมาแล้ว แต่กรรมของนางยังไม่จบสิ้น
43:50ครุ่งเช้า แสงแดดแรกของวัน ทอดลงบุงพื้นลานตลา อากาศยามเช้า ดูสงบลงกว่าเดิม แต่ในใจของชาวบ้าน ยังคงสั่นไหว เหตุการณ์เมื่อคืน ยังคงชัดเจน กล่าวกับฝันร้ายที่ยังไม่จางหาย
44:08นางอุ่น นอนนิ่งอยู่ใต้สลา ดวงตาที่เคยติ่งประกาย บัดนี้เต็มไปด้วยความหมุนมอง น้ำตาลิ่นจากหางตา มือทั้งสองสั่นไหว เมื่อได้สติก นางค่อย ๆ พูดออกมา ด้วยเสียงแผ่วเบา
44:24ข้าผิดเอง ข้าเห็นแก่ตัว ข้าลูก ข้าอยากร่ำรวย ข้าอยากงาม จนยอมแลกกับสิ่ง ที่ไม่ควรเอามาอยู่ในโลกใบนี้ หนัดพด ยืนอยู่เบื้องหน้านาง เงียบงัน เขาไม่ได้สัมเติม เพียงแต่ก่าวขึ้น
44:41เจ้ารู้แล้ว ว่าสิ่งที่ได้มานั้น โดยไม่ถูกต้อง บัดต้องแล ด้วยสิ่งที่มีข้าเสมอ
44:49ชาวบ้านทั้งตลาด ผลว่าลวมตัวกันแน่นบริเวณสารา ทุกสายตา จับจ้องงางหุ่น ด้วยหลากอารมณ์ บางคนโกรธ บางคนก็กลัว บางคนนั้นก็สงสาร ตาแช่ม จึงเอ่ยออกมา
45:05เอ็งทำให้ทุกคนหายไป นางปิด นางเคียน และอีกหลายชีวิต ที่พวกเราไม่มีวันได้พบเจออีก
45:15เอ็งเรียกของต่ำ เขามาในหมู่บ้านชิดนี้ เอ็งจะให้พวกข้า ยกโทษให้เอ็งได้อย่างไร
45:22เสียงหือหาดังขึ้น มีทั้งเสียงดาทอ และเสียงดำไห้ จากการสูญเสีย
45:30นางหุ่นนั้นก้มกราบแน่พื้นดิน ตายสารา เปียดไว้น้ำตา
45:35หากข้าต้องชดใช้ด้วยชีวิต ข้าก็ยอม แต่หากขั้นทั้งหลาย จะให้ข้าได้ชดใช้ ด้วยการรับใช้หมู่บ้าน
45:45ข้ายิ่งจะยินดี อยู่รับใช้ชาวบ้านไปจนตาย ข้าไม่คิดหนีดอก ข้าไม่คิดหลบ ไม่ขอพอเมตตาจากผู้ใด
45:55คำพูดของนางหุ่น ทำให้หลายคนเงียบลง เสียงร้องไห้ของไม่เท่าคนหนึ่ง ก็ดังขึ้น
46:02ข้าเห็นนางอุ่นมาตั้งแต่เด็ก นางก็เป็นคนจ้น นางนั้นลำบากยิ่งนัก นางก็แข่ลงผิดชั่วคู่ พอความโลก และก็อยากรับรวย
46:14ชาวบ้านหันมามองหน้ากันอย่างลังลี ก่อนที่สุดท้ายนัดพด ก็ก่าวขึ้น การให้อภัย ไม่ใช่เพื่อลืนความผิด แต่เพื่อปลดปล่อยพันธนาตา ไม่ให้ตกอยู่ในดรก ในใจของพวกเจ้าต่อไป
46:31สุดท้ายแล้ว ชาวบ้านตกลงว่อมกันว่า นางอุ่น จะไม่ถูกขับไล่ออกจากหมู่บ้าน แต่ต้องสละร้านขนมจีนของต้น และเปลี่ยนไปเป็นคนรับใช้ในวัด เพื่อฉบละจิตใจ และให้นางชดใช้กรรม
46:47นางอุ่น รับคำตัดศีลนั้นด้วยความสงบ นางตัดผม ปงใจ หัวชี้อยู่ที่วัดการตลา ทุกเช้านางจะปวดร้าน เก็บผัก ล้างขาชนะ และสวดมุน ส่งขุดสนให้ผู้สูญหาย
47:03เสียงขนมจีนในตลายังคงดังต่อไป แต่ครั้งใดที่เอ่ยถึงนางอุ่น หนเท้าคนแก่ ก็มักจะก่าวว่า
47:12คนเหล่า ถ้ารู้ตัว และยอมชดใช้ ก็ยังไม่สายเกินไป ที่จะเป็นคนดี
47:19นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า ความโลกแม้เพียงเล็กน้อย หากเราไม่ควบคุม ก็อาจเปิดทางให้ความชั่วร้าย ฟื้นกินหัวใจ และทำลายทั้งชีวิตของตนเอง และผู้อื่น
47:35ยกตัวอย่างเช่น นิทานเรื่องนี้
47:38ความงามที่ได้มาจากของต่ำ แม้จะเป็นประกายภายนอก แต่กับมืดดำภายใน เปรียบเสมือนดอบไม้ ที่งามแต่ไร้กลิ่นหอม ยิ่งดึงดู ยิ่งทำลายทุกคนรอบข้าง
47:52การแลกเปลี่ยนความสำเดชด้วยวิธีรัฐ เปรียบได้กับการปุกพื้นลงบนดินผิด แม้จะโตไหว แต่อยู่ไม่นาน และสุดท้าย ผลที่ได้กับทำลายตนเองและผู้คนรอบข้าง
48:07การสำนึกผิด และยอมรับกรรม คือแสงสุดท้าย ที่ยังพาใจกลับสู่ความดี เหยียบได้กับแม่น้ำ ที่ขุนมัว หากปล่อยไหลไปเรื่อย ๆ สุดท้าย ก็อาจใส่สะอาได้อีกครั้ง
48:22ความอยากได้ อยากมี อยากเป็น หากไม่ถูกควบคุม ก็ไม่ต่างจากเชื้อไฟในหลานย่าแห้ง เปรียบแรกอาจดูเล็กน้อย แต่เมื่อไฟลุกขึ้นมาแล้ว จะเผ่าทุกอย่าง จนไม่เหลือแม้แต่เท่า
48:38ฉะนั้น การใช้ชีวิตเราควรตนักว่า ความงาม และความสำเร็จ ที่แท้จริงนั้น เราต้องอาศัยความเทียน ความซื้อสัตว์ และจิตใจที่บริสุทธิ์ ไม่ใช่การแลกเปลี่ยนด้วยวิญญาณ หรือจิตใจอันตกต่ำของเรา
48:58ฝากกดไลค์ กดแชร์ กดติดตาม เป็นกำลังใจให้ไภศีเงินด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ