Category
😹
FunTranscript
00:00นุ่มเศษถีกับเมียเรียรรล การะครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว มีหญิงสาวผู้หนึ่งเธอมีชื่อว่าซอย ซอยเธอเป็นคนขยันและเป็นคนจิตใจดี แต่โชคชะตาไม่เคยเข้าข้างเธอเลย
00:16หญิงสาวกำพร้าทั้งพ่อและแม่ ส่วนตนเองต้องอาศัยอยู่กับยาย และอยู่ได้ไม่นานยายก็สิ้นใจจากไป ซอยถูกยัดพี่น้องขับไล่ออกจากบ้าน เพราะพวกเขาไม่พอใจที่ยายยกบ้าหลังดังกล่าวให้ซอย อีกทั้งที่หน้าและส่วนอีกด้วย
00:36พวกน้าไล่ฉัน แล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนล่ะจ๊ะ
00:40มันก็เรื่องของเอ็งสิ จะไปอยู่ไหนก็ไปไป ที่นี่ไม่มีใครต้องการเอ็งหรอก เอ็งรีบใส่หัวออกไปซะ
00:49น้าสาวจ๊ะ น้าสาวอย่าไล่ฉันเลยนะ ให้ฉันอาศัยอยู่ที่นี่เธอ ฉันรับรองว่าฉันจะไม่เป็นภาระน้าหรอกจ๊ะ นะจ๊ะน้า
00:59ฉันบอกไม่ได้ก็ไม่ได้สิ
01:02หิ่งใวกลางคนโยนเสื้อผ้าของซอยออกจากบ้านทันที ซอยร้องไห้และอ้อนวอนแต่ก็ไม่เป็นผล
01:10หิ่งสาวค่อยๆเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า แต่ก่อนที่เธอจะเดินจากไป ก็ได้หันไปมองที่บ้านอีกครั้ง
01:17ความทรงจำเมื่อครั้งที่ยายยังมีชีวิตอยู่ ซอยเธอคิดว่าจากนี้เป็นต้นไป คงไม่มีโอกาสกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกแล้ว
01:27ยาย หนูคงต้องไปแล้ว ยายไปอยู่กับหนูนะจ๊ะ
01:33ต่อจากนั้นซอยก็หันหลังไปจากบ้านหลังใหญ่ และเดินจากไปในที่สุด
01:39เราจะไปที่ไหนกันดีนะ เราเองก็ไม่รู้จักใครเลย อีกอย่างก็ไม่มีเงินติดตัวด้วย
01:46ซอยเดินไปอย่างไร้จุดหมายปลายทาง จนกระทั่งได้เจอบ้านร้างหลังหนึ่ง หญิงสาวจึงตัดสินใจพักที่นั่น
01:55ในยามค่ำคืนที่มืดสนิท ไม่มีแม้กระทั่งดาวสักดวง มีเพียงเสียงสัตว์ป่าร้อง ทำให้ซอยต้องเผวา
02:03ไม่กล้านอน หญิงสาวนอนกอดเขาตัวเองร้องไห้สั่น ด้วยความหวาดกลัว และนึกถึงยายขึ้นมาทันที
02:12น้ำตาของเธอหลังหลายด้วยความหวาดกลัว จนกระทั่งสุดท้ายซอยก็เผลอหลับไป
02:19จนกระทั่งรุ่งเช้า ซอยเธอได้สนุกตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
02:24เช้าแล้วเหรอนี่
02:25ซอยเธอตัดสินใจลุกเดินไปข้างหน้า ระหว่างทางหิวและทางร้อน
02:32เดินไปขออาหารจากชาวบ้านก็ไม่มีใครเมตตา หญิงสาวแม้แต่คนเดียว
02:38ทำไมชาวบ้านถึงได้ใจดำอย่างนี้นะ หรือเห็นว่าเราเป็นคนได้ร้อน พวกเขาจึงรังเกียจ
02:45หญิงสาวเธอน้อยใจในวาสนา แต่ทำอย่างไรได้ ก็คงต้องสู้ต่อไปด้วยความหวัง ว่าซักวันหนึ่งตนเองจะโชคดีกับเขาบ้าง
02:55ซอยเดินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเข้าเขตในเมือง
03:00แนวระหว่างทางนั้นนั่นเอง หญิงสาวได้เห็นอะไรบางอย่าง เธอจึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆกระเป๋า
03:06นี่มันกระเป๋านี้นะ มีใครเอากระเป๋ามาวางทิ้งไว้ตรงนี้นะ
03:12ด้วยความอยากรู้ หญิงสาวจึงเปิดกระเป๋าใบนั้นดู ก็พบว่า ภายในกระเป๋าเป็นธนาบัติอยู่จำนวนมาก
03:20ซอยถึงกับตกใจ เพราะไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้
03:25ของใครกัน เจ้าของเขาจะรู้หรือเปล่านะ
03:29ซอยตัดสินใจเดินไปหลบอยู่ข้างทาง เพื่อรอเจ้าของกระเป๋าเงินใบนี้มาตรงนี้
03:36ภายในใจหญิงสาวเองได้แต่พวนา ขอให้เจ้าของธนาบัติเขานึกได้แล้วกลับมาที่นี่
03:43จนแล้วจนรอด กระทั่งผ่านไปหลายชั่วโมง
03:47จู๊ๆก็ได้มีรถมาจอด และเจ้าของรถก็เป็นผู้ชาย
03:51เขาทำท่าทางเหมือนหาอะไรบางอย่าง และสีหน้าท่าทางเขาดูมีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด
03:59หายไปไหนนะ จำได้ว่าเรามาจอดรถตรงนี้นี่นะ
04:04ถ้าจะลืมก็ต้องลืมบ้างไว้ตรงนี้แหละ แต่คงอาจจะมีใครเก็บไปแล้วแน่ๆ ทำไมมันถึงได้สวยอย่างนี้นะ
04:11ทันใดนั้นเอง นาย นายหาอะไรอยู่เหรอจ๊ะ
04:16ชายหนุ่มหันไปมองหน้าเจ้าของน้ำสีอย่าง ก่อนที่เขาจะเห็นซ้อยอยู่ในสภาพเนื้อตัวม่อมแมม แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้รังเกียจเป็นแต่อย่างได้
04:26พอดีฉันลืมของวางไว้ตรงนี้ พอนึกขึ้นได้ก็เลยรีบกลับมา แต่คงจะมีใครเก็บไปแล้วล่ะ
04:33ของที่นายว่าใช่กระเป๋าหรือเปล่าจ๊ะ
04:36ใช่ๆ ทำไมเธอถึงรู้ล่ะ
04:38แล้วในกระเป๋าใบนั้นมีสตังค์อยู่ใช่หรือเปล่าจ๊ะ
04:43ใช่ในกระเป๋านั้นมีเงินอยู่มากมาย ฉันมีความจำเป็นจะต้องนำมันไปใช้จ่าย แต่เมื่อเช้าเกิดเรื่องซะก่อน
04:51พอดีฉันทำน้ำหกใส่รถ ก็เลยลื้อของออกมาวางไว้รวมถึงกระเป๋าใบนั้นด้วย
04:57เสร็จจากนั้นก็เลยขับรถไปเลย กว่าจะนึกได้ก็ไปไกลแล้ว และรีบกลับมาที่นี่นั่นแหละ
05:04ซอยได้ยินเช่นนั้นเธอจึงมั่นใจว่าชายที่อยู่ตรงหน้าน่าจะเป็นเจ้าของกระเป๋าตัวจริง ก่อนที่หญิงสาวจะส่งกระเป๋าดังก่าวให้ชายหนุ่ม
05:14นี่จ้ะ กระเป๋าของนาย
05:16ใช่ หนุ่มเห็นกระเป๋าก็จำได้ เขาดีใจมากที่ได้กระเป๋าคืน ก่อนที่เขาจะเอ่ยคำขอบคุณหญิงสาว และในจังหวะนั้นเอง ท้องของซอยก็ร้องดังขึ้นมาด้วยความหิว
05:29นี่เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยละสิ
05:32ใช่ละจ้ะ ตั้งแต่เมื่อวานฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย แม้กระทั่งน้ำสักหยด
05:38มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเธอ
05:40แต่เอาละเธออย่าเพิ่งตอบคำถามตอนนี้ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปกินข้าว แล้วเราค่อยคุยกันที่หลังนะ
05:48ซอยได้ยินแช่นั้นก็ดีใจ ต่อจากนั้น ชายหนุ่มก็พาเธอขึ้นรถไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
05:54และเมื่อไปถึงดูท่าทางผนักงาน ไม่ค่อยอยากจะต้อนรับเธอสักโทรหลายนัก
05:58เพราะด้วยเนื้อตัวเธอที่ม่อมแม่ม
06:01นายฉันไม่กล้าเข้าไปหรอก
06:03นายซื้อใส่กล่องให้ฉันได้หรือเปล่าจ๊ะ
06:06ใส่กล่องมันจะไปอร่อยเหมือนกับกินที่ร้านได้อย่างไร
06:09มาสิเธอกลัวอะไรล่ะ
06:12แต่ในระหว่างนั้นนั่นเอง
06:14ชายหนุ่มได้สังเกตเห็นว่า
06:16ที่หญิงสาวไม่กล้าเข้าไปภายในร้าน
06:18เพราะเธอคงจะเกรงใจ
06:29น้องสั่งอาหารหน่อยสิ
06:32ชายหนุ่มได้สั่งของกินหลายอย่าง
06:34มาวางอยู่บนโต๊ะไปหมด
06:36เพราะเขาเห็นสภาพของหญิงสาวแล้ว
06:38เธอคงจะหิวมากแน่ ๆ
06:40หลังจากที่ได้อาหาร
06:42ซอยก็ไม่รอช้า
06:44เธอรีบตักอาหารใส่ปากทันที
06:46แต่ถึงแม้จะกินด้วยความหิว
06:48หญิงสาวก็ไม่ได้กินมุมาม
06:50และตกาตกามเป็นแต่อย่างใด
06:52จนกระทั่งเวลาล้วงเลยผ่านไป
06:54อิ่มแล้วใช่หรือเปล่า
06:56อิ่มแล้วจ้า
06:58แต่ว่าอาหารที่เหลือนี้
07:00ฉันขอห่อเอาไว้กินได้หรือเปล่าจ้ะ
07:02ได้สิ
07:04แล้วเธอจะห่อไว้กินที่ไหนล่ะ
07:06ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกันจ้า
07:08ชายหนุ่มตัดสินใจ
07:10ถามเรื่องราวชีวิตของเธอ
07:12ชายถามเรื่องราวชีวิตของเธอ
07:14ก่อนที่เขาจะรู้ความจริง
07:16และรู้สึกสงสารเธอมาก
07:18เธอเป็นคนดีนะ
07:20ทั้งๆที่เก็บกระเป๋าเงินได้
07:22แถมยังมีเงินตั้งมากมาย
07:24แต่เธอยังเลือกที่จะรอคืนกระเป๋าให้กับฉันอีก
07:26ฉันนับถือน้ำใจเธอจริงๆ
07:30ชายหนุ่มยังได้พูดต่ออีกว่า
07:32เธอรู้ไหมว่าเงินในกระเป๋าใบนี้
07:34เธอสามารถนำไปตั้งหลักได้เลยนะ
07:36ทำไมเธอถึงไม่เอากระเป๋าเงินนี้ไป
07:38แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ล่ะ
07:42ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกจ้ะ
07:44ถ้าหากฉันทำแบบนั้น
07:46เจ้าของตัวจริงเขาจะรู้สึกอย่างไร
07:48เขาคงจะเดือดร้อนและวุ่นวายใจแน่
07:50ชายหนุ่มสัมผัสถึงจิตใจอันรสงามของหญิงสาว
07:54ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นว่า
07:56ถ้าอย่างนั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน
07:58เธอไปอยู่ด้วยกันกับฉันที่บ้านก็ได้
08:00เธอจะได้ไม่ต้องเร่ร้อน
08:02อีกอย่างเธอเป็นผู้หญิง
08:04ในเมืองใหญ่มันอันตรายมากนะ
08:06นายพูดจริงๆเหรอจ๊ะ
08:08จริงสิ ไปเถอะ
08:10เดี๋ยวฉันเรียกพนักงานเก็บเงินก่อนนะ
08:12เธอขึ้นไปรอที่รถได้เลย
08:16ซอยดีใจมากก่อนที่หญิงสาวจะรีบยกมือไว้ขอบคุณชายหนุ่มทันที
08:20และในขณะเดียวกัน
08:22ดูผู้หญิงคนนั้นสิ
08:24แต่งเนื้อแต่งตัวเหมือนขนไดล่อน
08:26ไม่เหมาะสมกับผู้ชายคนนั้นเลย
08:28นั่นน่ะสิ
08:30เหมือนว่าสงสัยผู้ชายคนนั้นคงจะเมตตาสงสารเลยพามากินข้าว
08:34แต่เดี๋ยวก็คงเอาไปปล่อยไว้ข้างทางนั่นแหละ
08:38นี่เธอสองคนเป็นพนักงานยังไง
08:40ถึงได้นินทารูกค้าที่มากินข้าว
08:42ถึงแฟนของฉันจะแต่งตัวยังไงมันก็เรื่องของเขา
08:46ฉันต้องการพบเจ้าของร้าน
08:48ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคนอื่นๆจะคิดแล้วพูดเหมือนกับเธอสองคนหรือเปล่า
09:10ทีนาทีหลังอย่าเที่ยวดูถูกใครอีกนะ
09:18ไม่เป็นไรหรอกจ้า
09:20เสื้อผ้าของฉันมีอยู่
09:22ถ้าฉันได้อาบน้ำเปลี่ยนชุดก็คงจะดีขึ้น
09:24เอาน่าที่นี่มาในเมือง
09:26เสื้อผ้าที่เธอใส่มันเฉยแล้ว
09:28เธอไม่ต้องเกรงใจฉันหรอกนะ
09:30เพราะถ้าหากเธอไม่ตัดสินใจคืนกระเป๋าให้ฉัน
09:32เธอซื้อของได้มากมายกว่าที่ฉันซื้อให้เธอด้วยซ้ำ
09:34ถ้าอย่างนั้นก็ได้จ้า
09:36ฉันลืมบอกไปเลยนะ
09:38ว่าฉันชื่อทีละสัก
09:40แล้วเธอชื่ออะไร
09:42ฉันชื่อซ้อยจ้า
09:44เอาละถึงร้านพอดี
09:46เธออยากได้ชุดไหนเลือกได้เลย
09:48ซ้อยเธอเกรงใจ
09:50ทั้งหยิบทั้งถามราคา
09:52จนชายหนุ่มต้องบอกให้เมฆค้า
09:54ช่วยเลือกให้เธอ 10 ชุด
09:56และเหมาะสมกับเธอที่สุด
09:5810 ชุด
10:00เธอจะเกรงใจฉันไปถึงไหนเนี่ย
10:02หลังจากได้เสื้อผ้า
10:04ทีละสักก็ได้พาซ้อยไปซื้อรองเท้า
10:06และของใช้ส่วนตัวของผู้หญิง
10:08ที่ฉันพาเธอมาซื้อทุกอย่าง
10:10ก็เพราะว่าฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงจะต้องใช้อะไรบ้าง
10:12อีกอย่างที่บ้านของฉัน
10:14ฉันก็อยู่คนเดียว
10:16มีแต่ของผู้ชายทั้งนั้น
10:18ที่ฉันพาเธอมาซื้อทุกอย่าง
10:20ก็เพราะว่าฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงจะต้องใช้อะไรบ้าง
10:22อีกอย่างที่บ้านของฉัน
10:24ฉันก็อยู่คนเดียว
10:26มีแต่ของผู้ชายทั้งนั้น
10:28ซอยที่รู้ว่าทีละสักอาศัยอยู่คนเดียว
10:30เธอก็แสดงสีหน้าท้าทางตกใจขึ้นมา
10:32แต่เธอไม่ต้องกังวลหรอกนะ
10:34ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่ะ
10:36เมื่อได้ทุกอย่างครบทวนทั้งหมด
10:38ทีละสักก็ขับรถกลับบ้านทันที
10:40ทันทีที่ไปถึงบ้านชายหนุ่ม
10:42ซอยก็ต้องตื่นตาตื่นใจ
10:44ในความอลังการใหญ่โตโมโหลาน
10:46เรากับพระราชวังอย่างไรอย่างนั้น
10:48บ้านของนายหลังใหญ่จัง
10:50นายอยู่คนเดียวจริงๆเหรอจ๊ะ
10:52ก็จริงนะสิ
10:54แต่เมื่อก่อนฉันอยู่กับพ่อแม่
10:56แต่พ่อแม่ของฉันประสบอุบัติเหตุจากไปแล้วละ
10:58ฉันเลยอยู่คนเดียว
11:00ก็มีแต่แม่บ้านคอยทำความสะอาดทุกวัน
11:02ไปเช้าเย็นกลับน่ะ
11:04ถ้าอย่างนั้นฉันจะช่วยนายทำความสะอาดบ้านเอง
11:06เพราะฉันชอบทำความสะอาด
11:08ตอนที่อยู่กับยายฉันเป็นคนทำความสะอาดบ้าน
11:10ฉันก็ยังทำกับข้าวเป็นอีกด้วยนะจ๊ะ
11:12เรื่องนั้นเอาไว้ที่หลังเถอะนะ
11:14ดูท่าทางเธอคงจะเพลียมาก
11:16เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปพักก่อนดีกว่านะ
11:18ชายหนุ่มพายิงสาว
11:20ไปในบ้านหลังใหญ่
11:22พายในบ้านตกแต่งสวยงาม
11:24อีกทั้งคงไฟที่ดูหรูระ
11:26แจกกันใบใหญ่โต
11:28ทำให้ซอยเห็นแล้ว
11:30แทบไม่กล้าจะย่างก้าวเข้าใกล้เลยทีเดียว
11:32เพราะเธอรู้ว่ามันคงจะราคาแพงมาก
11:34เดี๋ยวเธอนอนห้องนี้นะ
11:36อาบน้ำอาบท้ายให้เรียบร้อย
11:38จะได้สบายตัวแล้วพักผ่อนได้เลย
11:40แต่ถ้าเธอหิวด้านนั้น
11:42เป็นห้องครัว
11:44ในตู้เย็นมีของกินมากมาย
11:46เธอสามารถทำกินได้ไม่ต้องเกรงใจ
11:48ทำไมนายถึงดีกับฉันจังเลย
11:50ก็ฉันบอกเธอแล้วไง
11:52ถ้าหากเธอตัดสินใจ
11:54ที่จะไม่คืนกระเป๋าใบนี้ให้กับฉัน
11:56ชีวิตของเธอจะสุขสบายกว่านี้มาก
11:58ถึงแม้ว่าเขาจะพูดเน่นยำ
12:00เรื่องกระเป๋าเงิน
12:02แต่ซอยก็รับรู้ได้ถึงจิตใจของชายหนุ่ม
12:04ที่เมตตาต่อเธอ
12:06ยิ่งสาวจึงคิดว่า
12:08เธอจะต้องตอบแทนชายหนุ่ม
12:10อย่างสุดความสามารถของเธอแน่
12:12และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาในทุกๆวัน
12:14ซอยเธอจะเป็นคนทำความสะอาดบ้าน
12:16และคอยทำกับข้าว
12:18อีกทั้งสักภาพรีดภาให้ชายหนุ่ม
12:20ในจังหวะนั้นจุจุแม่บ้าน
12:22ก็ไม่มาทำงาน
12:24ซอยจึงทำเองทุกอย่าง
12:26แต่ยิ่งสาวกลับมีความสุข
12:28ไม่รู้สึกเหนื่อยล้า
12:30อีกทั้งชายหนุ่มยังดีกับเธอ
12:32นอกจากเขาจะไม่รังเกียจเธอแล้ว
12:34ชายหนุ่มยังมีความเสมอภาค
12:36ไม่แบ่งชนชั้นวันน้ากับเธออีกด้วย
12:38นี่เธอทำกับข้าวอร่อยนะ
12:40เหมือนฝีมือของแม่ฉันเลย
12:42หลายสิ่งหลายอย่าง
12:44ไม่ว่าจะเป็นรสชาติอาหาร
12:46หรือแม้กระทั่งการทำความสะอาด
12:48โดยเฉพาะเธอจะเป็นคนทำความสะอาด
12:50ในจังหวะนั้น
12:52ถึงแม้ว่าจะมีหญิงสาวหน้าตาดีสะสวย
12:54ลูกคุณหนูลูกคุณนายเสนอตัวให้ชายหนุ่ม
12:56แต่เขากลับไม่รู้สึก
12:58นึกชอบ
13:00หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
13:02ทีละสักตกลุ่มรัก
13:04หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
13:06ทีละสักตกลุ่มรัก
13:08หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
13:10ทีละสักตกลุ่มรัก
13:12หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
13:14ทีละสักตกลุ่มรัก
13:16หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
13:18ทีละสักตกลุ่มรัก
13:20หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
13:22ทีละสักตกลุ่มรัก
13:24หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
13:26ทีละสักตกลุ่มรัก
13:28หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
13:30ทีละสักตกลุ่มรัก
13:32หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
13:34ทีละสักตกลุ่มรัก
13:36หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
13:38ทีละสักตกลุ่มรัก
13:40หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
13:42ทีละสักตกลุ่มรัก
13:44หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
13:46ทีละสักตกลุ่มรัก
13:48หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
13:50ทีละสักตกลุ่มรัก
13:52หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
13:54ทีละสักตกลุ่มรัก
13:56หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
13:58ทีละสักตกลุ่มรัก
14:00หรืออยากได้มาเป็นคู่ครอง
14:02ตอนนี้ชีวิตของหญิงสาวเปลี่ยบเสมอเจ้าหญิงด้วยซ้ำ
14:06และในขณะเดียวกัน
14:08ยาดพี่น้องของซอยเองก็กำลังตกในที่นั้นลำบาก
14:12เพราะพวกเขาได้ขายซับศีลสมบัติ
14:14ไปใช้จ่ายสุรุยสุราย
14:16จนกระทั่งเงินหมดไป
14:18แถมยังเป็นนี้เป็นศีลชาวบ้านชาวช่องไปทั่ว
14:21จนวันๆเมกล้าจะออกไปไหน
14:23เพราะกลัวจะถูกทวงนี้นั่นเอง
14:25ถ้าหากยาดของซอยรู้ว่าซอยสุดสบาย
14:28ก็คงจะพากันอิจฉาแน่นอน
14:30หรือไม่ก็คงจะมาขอเงินหลาน
14:33เพราะนิสัยของพวกเขาอยู่แบบนั้น
14:35ตั้งแต่ไหนเต่าไร
14:37สมควรแล้วล่ะที่บ้านกลายชีวิต
14:39จะต้องมาชดใช้นี้
14:41และชดใช้เวรกรรมเช่นนี้
14:43กระท่อมน้อยขอยลูก
14:45กาละครั้งหนึ่ง
14:53อาศัยอยู่ในกระท่อมเก่าๆ
14:55ที่เริ่มจะเอียงเพราะการเวลา
14:57ทั้งสองมีลูกชายเพียงคนเดียว
14:59ชื่อว่านายสิน
15:01ซึ่งจากบ้านไปทำงานในเมืองหลวงหลายปีแล้ว
15:03ไม่เคยกลับมาเยี่ยมบ้านเลย
15:05แม้แต่ครั้งเดียว
15:07ชาวบ้านต่างสุบสิบกันว่า
15:09นายสินทิ้งพ่อและแม่เพราะอายที่บ้านจน
15:11คำพูดนี้เริ่มแพ้สะพัด
15:13ไปทั่วทั้งหมู่บ้าน
15:15จนถึงหูของลุงเพิร์มและป๊าใจ
15:17สองสามีภรรยา
15:19ที่เป็นเพื่อนบ้านใกล้เดินเคียง
15:21วันหนึ่งตะสมถ่อนหายใจอ่อยๆ
15:23แปลงกับพูดกับเยฟไฟ
15:25เอ้ย ข้าชักจะไม่แน่ใจแล้ว
15:27เยฟไฟเอ้ย
15:29ว่าเจ้าสินมันรั่งเกียจเราจริงๆหรือเปล่า
15:31ข้าก็คิดไม่ตกเหมือนเอง
15:33ตั้งแต่ที่มันไปเมืองหลวง
15:35มันก็ไม่เคยส่งจดหมายมาหา
15:37คงอายที่มีพ่อแม่จน
15:39ไม่มีเงินให้มันโออวดใคร
15:41ป๊าใจเดินมาได้ยินพอดี
15:43เขาจึงได้พูดขึ้น
15:45เออ ข้าได้ยินมาว่า
15:47เจ้าสินมันบอกกับเพื่อนในเมือง
15:49ว่ามันไม่มีพ่อแม่นะ
15:51ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็ด
15:53แต่ข้าได้ยินจากปากของเจ้ามัน
15:55ที่อยู่ในตลาดอีกทีนะ
15:57ย้ายตา
15:59ย้ายไฟที่ได้ยิน
16:01ยิ้งน้ำตาคลอ
16:03หัวใจเจ็บปวด
16:05ส่วนตะสมเองได้ยินก็ก้มหน้าเงียบไป
16:07ขณะนั้นในเมืองหลวง
16:09นายสินทำงานก่อสร้างอย่างขยันขันแข็ง
16:11พ่อแม่อาจเข้าใจผิด
16:13ที่ข้าไม่กลับไปเยี่ยม
16:15แต่ข้าต้องอดทน
16:17อีกไม่นานก็จะมีเงินสร้างบ้านหลังใหม่
16:19ให้พ่อกับแม่
16:21แล้วข้าจะกลับไปพร้อมกับของขวัญชิ้นพิเศษ
16:23นายสินเก็บเงินทุกบาททุกสตาง
16:25แม่จะต้องอดมือกินมือบ้าง
16:27เขาอยากจะให้พ่อแม่มีบ้านที่ดีหลังใหญ่ขึ้น
16:29และอยู่สุขสบาย
16:31ไม่ต้องอยู่กระท่อมหลังเก่าๆอีกต่อไป
16:33แต่ในหมู่บ้านเขาหลือยังคงแพ้สะพัดไปเรื่อยๆ
16:35ข้าได้ยินว่าเจ้าสินมันแต่งตัวโกรธ
16:37คีมากของเมืองสบายใจเฉิบเลย
16:39จริงหรือ?
16:41ถ้างั้นมันคงไม่คิดจะกลับมาหรอก
16:43แต่สมเจ้าสิน
16:45ทำใจเถอะนะ
16:47เจ้าสินได้ยินก็ใจสลายน้ำตาร่วงลน
16:49ทำไม?
16:51ทำไมพวกข้าถึงต้องมีชีวิตเป็นแบบนี้?
16:53หรือข้าทำอะไรผิดไป?
16:55ถ้าสมรู้สึกหมดหวัง
16:57มองกระท่อมหลังเก่าๆของตน
16:59ด้วยความปวดร้าว
17:01หลังเขาหลือเรื่องนายสินแพ้สะพัด
17:03ไปทั่วหมู่บ้าน
17:05สองผัวเมียก็แทบจะไม่มี
17:07แกะใจทำอะไร
17:09และอยากออกไปพบป่าผู้คน
17:11ที่มีกระท่อมหลังเก่าๆของตน
17:13ด้วยความปวดร้าว
17:15หลังเขาหลือเรื่องนายสินแพ้สะพัด
17:17ไปทั่วหมู่บ้าน
17:19สองผัวเมียก็แทบจะไม่มี
17:21แกะใจทำอะไร
17:23และอยากออกไปพบป่าผู้คน
17:25เหมือนตกออน
17:27แย่ไฟเอาแต่นั่งเมออยู่ที่หน้ากระท่อม
17:29ส่วนตาสมนั่งพ้นลมหายใจ
17:31ไม่มีใครเอ่ยถึงลูกชายเลย
17:33แต่แล้ววันหนึ่ง
17:35ป๊าใจเดินมาเหือดหอบ
17:37ตาสมเยฟไฟ
17:39ได้ยินข้าวบ้างหรือเปล่า
17:41เห็นเขาว่ามีคนเห็นเจ้าสิน
17:43มันกินข้าวร้านใหญ่โตในเมือง
17:45แถมยังเลี้ยงเพื่อนฝูงอีกนะ
17:47อะไรนะ
17:49ข้ากับพ่อมัน
17:51ก็อยู่อดอดหยากๆ
17:53แต่มันกลับเอาเงินไปผ่านเล่น
17:55เฮ้ย
17:57ตาสมกำหมัดแน่นหน้าเกลียดขึ้นมาทันที
17:59ถ้างั้น
18:01ข้าก็ไปตามมันถึงเมืองหลวงดีกว่าไหม
18:03ทามมันให้รู้แล้วรู้หลอดไปเลย
18:05เอ็งจะไปจริงๆหรือ
18:07ตาสม
18:09เมืองหลวงมันไกลนะ
18:11เอ็งก็แก่แล้ว
18:13ลุงเพิ่มที่เดินมาได้ยินข้าว
18:15ก็มองตาสมอย่างเห็นใจก่อนจะพูดขึ้น
18:17ตาสม
18:19แกจะเดินไปเมืองหลวงเลยหรือ
18:21ข้าว่าอย่าไปเลย
18:23ถ้าลูกมันมียากลับ
18:25ก็ปล่อยให้มันอยู่ที่นั่นแล้ว
18:27ข้าไม่สน
18:29ข้าจะไปทามมันให้รู้แล้วรู้หลอดไปเลย
18:31แย่ไฟเห็นสามีมุ่งมั่นจริงๆ
18:33รู้สึกหวั่นใจ
18:35แต่ก็ไม่ได้ห้ามรามอะไร
18:37ขณะเดียวกันที่เมืองหลวง
18:39นายสินที่เพิ่งจะเสร็จจากงานก่อสร้าง
18:41รีบเอาเงินมาเก็บสาสมไว้
18:43นับดู
18:45เขาได้แต่ยิ้มอย่างดีใจ
18:47และพรางกับคิดในใจว่า
18:49อีกไม่นาน
18:51ข้าจะกลับบ้านไปหาพ่อแม่
18:53พร้อมกับเงินก้อนนี้
18:55บ้านหลังใหม่จะเสร็จในไม่ช้า
18:57แต่เขายังไม่รู้เลยว่า
18:59พ่อของเขากำลังคิดจะเดินทางมาหาเขา
19:01ด้วยความเข้าใจผิด
19:03ตาสมตัดสินใจเดินทางรุ่งเช้า
19:05ตาสมเก็บสภาใส่กระเป๋ายาม
19:07กับข้าวสารเล็กน้อยใส่ยาม
19:09เพื่อเตรียมตัวออกไปยังเมืองหลวง
19:11ใยฟ้ายมองสามีด้วยความห่วง
19:13แต่ก็ไม่รู้จะห้ามอย่างไร
19:15ตาสม
19:17เอ็งเดินทางดีๆนะ
19:19ข้ากลัวว่าเอ็งจะไปเจอ
19:21เรื่องไม่ดีเข้านะสิ
19:23ไม่ต้องห่วง
19:25ข้าแค่จะไปทามลูก
19:27ให้มันรู้แล้วรู้หล่อ
19:29ถ้ามันรังเกียจเราจริงๆ
19:31ข้าจะเลิกหวังกับมันเสีย
19:33ลุงเพิ่มกับป๊าใจ
19:35เดินมาส่งด้วยสีน่ากังวล
19:37ตาสม
19:39เอ็งจะไปแล้วหรือ
19:41รีบกลับมานะ
19:43อย่ามั่วแต่เสียใจและเสียเวลากับลูกชายพนนั้นเลย
19:45ใช่
19:47ถ้ามันไม่อยากกลับมาก็ปล่อยมันเถอะนะ
19:49แต่ตาสมก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
19:51เขาสภายามเดินออกไป
19:53ไปจากหมู่บ้านไปสู่เมืองหลวง
19:55แย่ฟ้ายอยู่บ้านใจห่อเหียว
19:57หลังจากที่สามีออกเดินทาง
19:59แย่ฟ้ายนั่งเงียบอยู่หน้ากระท่อม
20:01มองไปทางเดินเราก็หวังลูกชายจะกลับมา
20:03แทนที่สามีจะต้องไปหา
20:05ลุงเพิ่มกับป๊าใจ
20:07ยังคงมาเยี่ยมทุกวัน
20:09พยายามให้แย่ฟ้ายทำใจ
20:11แย่ฟ้ายเอ้ย
20:13ทำใจซะเถอะนะ
20:15บางทีเจ้าสินมันอาจจะลืมบ้านจริงๆ
20:17เฮ้ย
20:19ขาก็ไม่อยากเชื่อ
20:21ลูกขาที่เลี้ยงมากับมือ
20:23มันจะทำได้ลงคอ
20:25อย่าไปคิด
20:27อย่าไปหวังเลย
20:29เราเลี้ยงมันได้แต่ตัว
20:31แต่แย่ฟ้ายก็ไม่ได้ต้อตอบอะไรต่อ
20:33เธอเพียงแต่หันไปมอง
20:35ที่กระท่อมของตน
20:37ด้วยแววตาที่เศร้าซอย
20:39นายสินกำลังจะกลับบ้าน
20:41แต่ไม่รู้เลยว่า
20:43พ่อกำลังจะมาหา
20:45ที่เมืองหลวง
20:47นายสินนั่งนับเงินที่เก็บหอมรอมนิฟต์มาหลายปี
20:49วันนี้เขาตัดสินใจ
20:51จะเดินทางกลับบ้าน
20:53ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
20:55เพื่อเริ่มจะสร้างบ้านใหม่ให้กับพ่อแม่
20:57อีกไม่นานแล้ว
20:59พ่อกับแม่จะต้องดีใจแน่ๆ
21:01แต่เขายังไม่รู้เลยว่า
21:03พ่อกำลังเดินทางมาหาเขา
21:05ด้วยความเข้าใจผิด
21:07ตาสมเดินท้าวออกจากหมู่บ้านตั้งแต่รุ่งเช้า
21:09แดดร้อนแผดเผา
21:11เขายังคงก้าวเดินต่อไป
21:13แม้ร่างกายจะเหนื่อยล้า
21:15เขาหยุดพักเป็นระยะๆตามทาง
21:17บางครั้งก็ได้อาศัยข้าวปลา
21:19อาหารจากชาวบ้าน
21:21ที่ใจดีช่วยเหลือ
21:23บางทางเขาได้พบกับชายหนุ่มคนหนึ่ง
21:25ที่ชื่อว่าทิศหมึก
21:27ซึ่งเป็นคนในหมู่บ้านใกล้เคียง
21:29ที่เคยทำงานในเมืองรวง
21:31ตาสม! ตกลง!
21:33ตาจะไปเมืองรวงจริงๆหรือ?
21:35ขาได้ข้าวมาจากลงเพิ่ม
21:37เลยรีบมาดักร้อน
21:39ขาต้องไปให้ได้
21:41ขาอยากรู้ว่าลูกชาย
21:43มันจะลืมพ่อแม่จริงๆหรือเปล่า
21:45เออ ลูกสมหนีดือจริงๆ
21:47แต่ก็เอาเถอะ
21:49ขากำลังจะไปเมืองรวงพอดี
21:51งั้นก็ไปกับขาก็แล้วกัน
21:53ถ้าแบบนั้นก็ขอบใจเองมากนะ
21:55ทั้งสองเดินทางไปด้วยกัน
21:57ยายฟ้ารอฟังข่าวอยู่ที่บ้าน
21:59ตัวของแกรอฟังข่าว
22:01จากตาสมทุกวัน
22:03นับวันผ่านไปก็ยิ่งกระวนกระวายใจ
22:07ยายฟ้าเอ้ย
22:09ต้องคิดดูดีๆนะ
22:11ถ้าตาสมไปเจอลูกแล้วเจอคำพูดไม่ดีกลับมา
22:13ข้าว่าจะต้องช้ำใจแน่ๆ
22:15ขาก็กลัว
22:17แต่ขาก็อยากรู้เหมือนกัน
22:19ว่าลูกมันจะนึกถึงพวกข้าอยู่บ้างหรือเปล่า
22:23ในขณะเดียวกัน
22:25ข่าวลื้อเกี่ยวกับนายศีลก็ยังแพ้กระจาย
22:27เขาว่ามันซื้อแกะแว้นเงินทอง
22:29ขาวว่าเจ้ Investor เมืดองแต่งเมียแล้วจริงๆแน่
22:31มันคงไม่กลับมาอีกแล้วละ
22:33คงจะสั่งเงิ้นสั่งโต้อันสั่งครอบครัวอยู่นั่นเลย
22:37ยายฟ้ายด้ายิ้นยิ้งใจหาย
22:39ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ
22:41ข้าก็ตัดใจ 저ันมันได้แล้วละ
22:45ลูกก่อนเดียวก็เลี้ยงได้แต่เอ verify
22:47ลูกคนเดียวก็เลี้ยงได้แต่ตัวอย่างที่ว่า
22:51นายสินเตรียมตัวกลับบ้านในขณะเดียวกัน
22:54เขาได้จ้างช่างจากเมืองหลวงไปสร้างบ้านที่หมู่บ้านของตน
22:58เขาจ่ายเงินก้อนใหญ่ให้กับช่างและนัดวันเดินทาง
23:04อีกไม่กี่วันข้างนอกจะได้กลับบ้านแล้ว
23:06พ่อกับแม่จะต้องดีใจที่ข้าจะไปสร้างบ้านหลังใหม่ให้แน่ๆเลย
23:12แต่เขาไม่รู้เลยว่าขณะเดียวกัน
23:14พ่อกำลังจะมาถึง
23:16ตะสมเดินทางมากับทิศหมึก
23:18และในที่สุดก็ถึงเมืองหลวงเป็นครั้งแรกในชีวิต
23:21เต็มไปด้วยผู้คนขวักขวัย
23:23อาคารสูงตระง่า
23:24และเสียงจอแจของรถมากับพ่อค้าแม่ค้าดังเกิดกล้อง
23:29โอ้โห เมืองหลวงมันใหญ่ขนาดนี้เชียว
23:31ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
23:33นี่แหละเมืองหลวงตะสม
23:36ถ้าตะสมมาคนเดียวคงจะลงแน่ๆ
23:38แล้วตะสมรู้หรือเปล่าล่ะ
23:40ว่าลูกชายทำงานที่ไหน
23:42ข้าก็รู้ไม่แน่ชัด
23:44รู้แต่ว่ามันทำงานกรสร้าง
23:47เมืองหลวงมีงานกรสร้างเป็นร้อยเป็นพัน
23:49แล้วอย่างนี้จะหาเจอได้ยังไง
23:52ตะสมนิ่งไปช่วกครู
23:54นึกถึงจดหมายที่ลูกเคยส่งมาให้เมื่อหลายปีก่อน
23:58แต่ตอนนั้นเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอ่านลายละเอียด
24:00ข้ารู้แค่ว่ามันอยู่แถวตลาดใหญ่ๆ
24:04งั้นข้าจะลองพาไปถามคนแถวนั้นดูแล้วกันนะ
24:08ทั้งสองจึงออกเดินทางไปย้านตลาดใหญ่ในเมือง
24:12ใหญ่ฟายเฝ้ารอข่าวที่บ้าน
24:14ขณะที่ตะสมเดินทางไปที่เมืองหลวง
24:16ใหญ่ฟายเฝ้ามองทางรอสามีกลับมา
24:18ทุกวันเธอนั่งมองถนน
24:22หวังว่าจะได้ขนาดนั้นกลับบ้าน
24:26ใหญ่ฟาย !!!เลิกหวังเถอะ
24:28รวมลับเพิ่ม
24:34ข้ากลัว เขาไม่ได้เจอลูกนะสิ
24:36แล้วป่านี้จะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้
24:42ถ้าเจอกับข��ลื่อง
24:44ขาได้ยินคนเค้าพูดว่ามืองลวง
24:46เห็นไอ้สินใส่เสือผาดีๆ
24:49ขีรถมาออกรงเตียมใหญ่
24:51ไม่แน่ มันอาจจะมีเมียใหม่ที่เมืองลวง
24:54แล้วมันก็มีชีวิตสุขสบาย ลืมบันออกบันหน้า
24:57แฮ่ยฟายได้ยินเช่นนั้นถึงกับนาซิทเปลือก
25:00เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าลูกชายจะเป็นลูกคนเดิมหรือไม่
25:04นายสินใกล้จะเดินทางกลับบ้าน
25:07เขาจัดการเรื่องสุดท้ายเสร็จสิ้นเรียบร้อย
25:10บ้านหลังใหม่ของพ่อแม่กำลังจะเตรียมถูกสร้างขึ้น
25:14วันนี้เขากำลังออกเดินทางมายังหมู่บ้าน
25:17เข้ารอวันนี้มานานแล้ว
25:20แต่ในขณะเดียวกันพ่อของเขากำลังเดินหาอยู่ในเมืองหลวงเช่นกัน
25:25โดยที่ชายหนุ่มไม่รู้ตัวเลย
25:28ตาสมกับทิศหมึกเดินไปยังตลาดใหญ่ทั่วเมือง
25:32พวกเขาถามไทยผู้คนงานกอดสร้างแต่ไม่รู้จัก
25:35นายสินเพราะในเมืองนี้มีคนงานกอดสร้างและมีสถานที่มากมาย
25:40ตาสมตาต้องนึกให้ออกนะว่าลูกทำงานที่ไหน
25:44ไม่งั้นเราหาทั้งเมืองตายแน่ๆเลย
25:47ขาก็ไม่รู้นี่ว่า
25:49เพราะว่ามันไม่เคยบอกอะไรมากกว่านั้น
25:53ในขณะที่พวกเขากำลังเดินหาอยู่นั้น
25:56เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากข้างหน้า
25:58ลุง ลุงหาอะไรนะ
26:02ฉันได้ยินคนข้างหน้าเขาพูดว่า
26:04ลุงมาตามหาลูกชายไอ้สินอ่ะเหรอ
26:07ขาเคยเห็นมันอยู่แถวๆโลงเตียมโน่นแน่
26:10เพราะว่ามันชอบมาซื้อของที่ตลาดเป็นประจำ
26:14ตาสมได้ยินจึงรีบไปที่โลงเตียมทันที
26:17นายสินแม้มาซื้อของไปฝากพ่อแม่ก่อน
26:20ออกเดินทางกลับบ้าน
26:22เขาสวมเสывาผ้าดีขึ้นกว่าตอนที่จากบ้านมา
26:25แต่ก็เป็นคนเดิมไม่ได้ลืมกรรมผื้ดของตน
26:28ขนาดที่เขากำลังจะออกจากโรงเตียม
26:31ตาสมก็เดินเข้ามาพอดี
26:34ไอ้สิน
26:36นายสินชะงาขันไปมองแล้วก็ต้องตกใจ
26:39เมื่อเห็นพ่อของตนยืนอยู่ตรงหน้า
26:42พ่อ พ่อมาที่นี่ได้ยังไง
26:45ข้ามาถามเอ็งบอกว่า ทำไมเอ็งไม่กลับบ้าน
26:48หรือเอ็งรังเกียจที่มีพ่อกับแม่จนจน
26:51อย่างที่เขาพูดกันฮะ
26:53นายสินอาปักคางุ้นงงators
26:56กับสิ่งที่พ่อพูด เขาไม่รู้เลยว่า
26:58ข่าวหลือนั้น มันทำให้พ่อนั้นรู้สึกไม่ดี
27:02จนต้องมาตามหาเขาถึงที่นี่
27:05พ่อพูดอะไร? ใครบอกพ่อว่าผมรังเกียจพ่อกับแม่ฮะ?
27:08ทุกคนในหอบล้าน เขาพูดกันหมด
27:09ทุกคนในหมู่บ้านเขาพูดกันหมด เขาหว่าเองมั่วแต่เมา มีฐานะร่ำรวย เองเหลืออยากจะเป็นลูกขาแล้วใช่ไหม
27:18นายสินตกใจสุดชีด ไม่คิดว่าพ่อจะเข้าใจผิดถึงเพียงนี้
27:22พ่อไม่จริงเลย ข้าไม่เคยคิดแบบนั้น ข้าตั้งใจเก็บเงินสร้างบ้านล้างใหม่ให้กับพ่อแล้วแม่
27:29ตาสมนิ่งไป สีหน้าของเขาสับสน
27:33เอ็งหว่าอะไรนะ
27:46ตาสมเริ่มสับสนอีกครั้ง ไม่รู้ว่าควรจะเชื่อดีหรือไหม
27:49นายสินพาพ่อออกจากรวงเตรียมแล้วไปยังสถานที่ที่กำลังจะเตรียมก่อสร้างบ้านหลังใหม
27:55พวกเขาเดินมาถึงที่ดินที่เพิ่งเริ่มกุจจ่อ
27:58ตาสมเห็นเสาไม้ตั้งอยู่
28:00เห็นช่างหลายคนกำลังก่อสร้างอย่างขยัน
28:03นี่มันบ้านของเราจริงๆหรือ
28:06ใช่ครับพ่อ
28:07เขากำลังสร้างบ้านใหม่ให้พ่อกับแม่
28:10เพื่อให้พ่อกับแม่ได้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น
28:13ข้ารอจนวันนี้แล้วก็รอมาตั้งนานแล้ว
28:16พ่ออย่างนี้ยังไง ข้าถึงไม่ได้กลับบ้าน
28:19ตาสมยืนมองไปรอบบ้านที่กำลังก่อสร้างอยู่
28:24ข้า ข้าคิดว่าลูกจะทิ้งข้ากับเมียไปแล้วเสียอีก
28:29ได้ยินชาวบ้านพูด
28:31ว่าเอ็งไม่กลับบ้านเพราะอ้ายมีพ่อแม่จน
28:34ข้าเชื่อคำพูดพวกนั้นไปแล้ว
28:37นายสินเข้าไปใกล้ๆ พยายามจับมือพ่อ
28:40แต่ตาสมก็ถอยห่างออกไป
28:42พ่อ ฉันขอโทษ ฉันทำให้พ่อแม่เสียใจ
28:47ฉันไม่เคยอยากให้พ่อแม่คิดว่าฉันทิ้งไปเลย
28:50ฉันรักพ่อกับแม่มาก พ่อกับแม่ต้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้
28:54ฉันรู้ว่าบ้านหลังเก่ามันสุดสมมาก ก็เลยอยากจะสร้างบ้านหลังใหม่
28:58ตาสมยืนเงียบ แม้จะไม่ได้หายงงง
29:02แต่ก็รู้สึกถึงความจริงใจของลูกชายคนนี้
29:06ค่า ค่าคิดว่าเอ็งไม่รักค่า
29:10ค่าเห็นเขาลือจากหมู่บ้าน
29:13สิ้นเอ้ย พ่อขอโทษนะ
29:16พ่อไม่น่าเชื่อคำผุดของคนอื่นเลย
29:19พ่อ ฉันเองจะพาพ่อมาอยู่บ้านหลังใหม่ให้เร็วที่สุด
29:23เมื่อบ้านหลังนี้เสร็จ
29:25แล้วฉันสัญญาว่าจะดูแลพ่อกับแม่อย่างดี
29:28ทั้งสองยืนอยู่ในที่ดินเปล่า
29:31พร้อมกับเสียงช้างกำลังก่อสร้างอยู่บริเวณรอบๆ
29:34แต่ในใจของตะสมเริ่มรู้สึกอุ่นใจขึ้นมา
29:37ขณะเดียวกันที่หมู่บ้าน
29:39เจ้าฟ้ายยังคงนั่งรอข่าวของสามีและมีความหวังเล็กๆ
29:44แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
29:47ว่าเมื่อไหร่สามีจะกลับมา
30:05ขณะที่แย่ฟ้ายกำลังพูด
30:07คำหนึ่งได้ดังขึ้นมาจากข้างนอก
30:10kilkaาบผิดไปแล้วฟ้าย
30:19ทาจเชื้อขาวลื้อไปหมด
30:21ทาจ Protein
30:30ชำาหน่อยคาบ ทาน นี่สิ
30:35ข้าผิดไปแล้วไฟเอ่ย ข้าเชื่อข้าวลือไปหมด ไม่คิดเลยว่าเจ้าสิ้นจะทำเพื่อพวกเรา ตอนนี้กำลังสั่งบันลั่งไม้ในเมืองให้พวกเราได้อยู่อาศัย และมีชีวิตที่สุขสบาย
30:49ข้าไม่เคยคิดเลยว่าลูกของเราจะทำให้เราถึงขนาดนี้
30:55ทั้งคู่ยืนกอดกันกลางล้านบ้าน ในขณะที่ข่าวดีจากลูกชายของพวกเขาทั้งคู่กำลังจะมาถึง
31:02หลังจากที่ตัดส่งกับแย่ไฟ อยู่ที่บ้านอย่างมีความสุข ในวันทัดมาได้สินมาถึงหมู่บ้านตน
31:10เข้ามากกับช่างหลายคนที่ช่วยกันขนของมาที่บ้าน
31:14พร้อมกับนำสิ่งปลุกสร้างมาด้วยความตั้งใจ เพื่อต้องการจะมาสร้างบ้านหลังใหม่ที่นี่อีกหนึ่งหลัง
31:21เพื่อให้พ่อกับแม่ได้อยู่อย่างสมบูรณ์ เพื่อนายามไปอยู่เมืองหลวง
31:26และคิดถึงบ้านที่นี่จะได้กลับมา
31:29แย่ไฟเห็นลูกชายกลับมาก็รีบวิ่งไปหาด้วยความดีใจ
31:34สินลูกกลับมาแล้วจริงๆใช่ไหม
31:38ครับแม่ ฉันขอโทษนะจ๊ะ ที่ต้องทำให้แม่เป็นห่วง
31:42ฉันไม่คิดจะทิ้งแม่กับพ่อเลย ฉันเก็บเงินมาสร้างบ้านให้พ่อกับแม่
31:47ส่วนบ้านในเมืองก็กำลังสร้างอยู่อีกหนึ่งหลัง
31:50ฉันก็อยากจะสร้างบ้านหลังนี้ ให้มันแข็งแรงยิ่งขึ้นกว่าเดิมอีกด้วย
31:55ตาสมยืนอยู่ห่างๆ รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา
31:59เองทำให้พ่อกับแม่แปลกใจ
32:02พ่อกับแม่ไม่คิดเลยว่าคนงานก่อสร้างอย่างลูก
32:06จะเก็บเงินเก็บท้องสร้างบ้านให้เรา
32:11ได้สินไม่ได้แค่ทำงานก่อสร้าง แต่เขายังทำงานทุกอย่าง
32:15ในช่วงเวลาว่าง รับจ้างธรรมนูนนี้นั้นหลายอย่าง
32:19อีกทั้งเขายังมีเงินที่เก็บสาสมมา
32:22รวมถึงถูกรางวัลใหญ่ครั้งหนึ่ง
32:25จึงทำให้เขามีเงินสร้างบ้านได้สองหลัง
32:28บ้านนี้จะเป็นบ้านที่อยู่ของพ่อกับแม่อีกหนึ่งหลัง
32:32จะได้มีชีวิตสุขสบาย
32:34ข้ารอวันนี้มานานแล้ว
32:36ตาสมกับเยฟฟ้ายืนมองช่างที่กำลังก่อสร้างบ้านหลังใหม่
32:41ให้มันมั่นคงยิ่งขึ้น
32:43เขามีความสุขมากที่ครอบครัวได้อยู่พร้อมน้ำพร้อมตาอีกครั้ง
32:47พ่อคิดว่าเองจะทิ้งพ่อกับแม่ไปซะแล้ว
32:51ฉันทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนพ่อกับแม่
32:54ฉันขอโทษที่ทำให้พ่อกับแม่คิดในทางที่ไม่ดี
32:58และต้องเป็นทุกใจ
33:00หลังจากนายสินพาพ่อกับแม่เข้าไปอยู่ในบ้านหลังใหม่
33:04ข่าวดีก็เริ่มแพ้สะพัดไปทั่วหมู่บ้าน
33:07ชาวบ้านที่เคยพูดลือเกี่ยวกับนายสิน
33:10ต่างพากันรู้สึกผิด
33:12ที่ข่าวลือนั้นมันไม่เป็นความจริงเลย
33:15ขอโทษนะตาสม
33:17ขอโทษที่ขาพูดถึงเรื่องลูกชายเองในทางที่ไม่ดี
33:21ขอโทษจริงๆนะจ๊ะเยฟฟาย
33:24เคยก็ได้ยินข่าวลือแบบนั้น
33:26ก็เลยพูดออกไปแบบไม่คิด
33:28ตาสมและเยฟฟายยิ้มให้กับเพื่อนบ้าน
33:31ที่เข้ามาเยี่ยมเยือน
33:33ไม่เป็นไร พวกเองไม่ได้ตั้งใจ
33:36เอาไว้เถียวหน้าขาจะพาไปเถียวบ้านหลังใหม่ในเมืองอีกหนึ่งหลัง
33:40ที่ลูกชายสั่งขึ้นไว้ให้พวกเราได้ไปอยู่อาศัย
33:44ทุกคนหัวรอด้วยความดีใจและมีความสุข
33:49เรื่องราวทั้งหมดก็คลีไค
33:51ไม่มีใครนินทาหรือพูดจ้าถึงนายสินเสียหายอีกต่อไป
33:55สิ่งที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน
33:57กลับมาสู่ความสงบสุขอีกครั้ง
34:00นายสินเริ่มทำงานหนักขึ้น
34:02เพื่อบ้านหลังใหม่ทั้งสองหลัง
34:04พ่อกับแม่ทำสวดและเลี้ยงสารตามปกติที่เคยทำ
34:08ก่อนที่พวกเขาทั้งสองจะได้อยู่บ้านหลังใหม่
34:11ทำกลางความรักความอบอุ่นและเข้าใจกัน
34:14ในที่สุดบ้านหลังใหม่ก็เสร็จสมบูรณ์
34:17ตาสมนะเยฟไฟ
34:19สามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ในบ้านหลังใหม่ที่สะดวกสบาย
34:23และอบอุ่น
34:24การเดินทางของพวกเขาผ่านมาอย่างยากลำบาก
34:27และความเข้าใจผิดใกล้เป็นบุตรเลี้ยงที่สำคัญในชีวิต
34:31ครอบครัวที่เคยห่างเหินตอนนี้กลับมาเข้าใจกันอีกครั้ง
34:35ตาสมยืนมองบ้านใหม่ที่สร้างขึ้นอย่างภูมิใจ
34:39นี่แล้วคือบ้านของเราจริงๆสักที
34:42ขาคิดว่าชีวิตคงไม่มีแบบนี้อีกแล้วละ
34:45นายสินยืนข้างๆพ่อและยิ้มให้กับความสุขของพ่อและแม่
34:49รวมถึงตัวของเขาเอง
34:51พ่อครับ แม่ครับ
34:53บ้านนี้จะเป็นบ้านที่พวกเราได้ใช้ชีวิตกล้วมกัน
34:57พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว
34:59ฉันจะดูแลพ่อกับแม่อย่างดีที่สุด
35:02แย่ฟ้ายืนอยู่ข้างๆตาสม
35:05จับมือสามีอย่างแนะนา
35:08ขอบใจลูกนะ ขอบใจที่ทำให้พวกเรามีวันนี้
35:12แม่ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตจะดีขึ้นขนาดนี้
35:16ชาวบ้านเริ่มมาแสดงความยินดีกับทั้งสามคน
35:19ดีใจด้วยนะ ตาสม แย่ฟ้าย
35:22มีบ้านลั่งไหม มีชีวิตที่สุขสบาย
35:25ข้าเองขอโทษด้วยที่เคยพูดจ้าไม่ดีไว้
35:29ตาสมและแย่ฟ้ายยิ้มให้กับคำขอโทษ
35:32ไม่เป็นไรหรอก พวกเองไม่เคยต่างใจ
35:36มีแต่จะวังดี
35:38และในขณะเดียวกัน นายสินก็มองไปข้างหน้า
35:42รู้สึกว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อพ่อกับแม่ตามที่เขาหวังไว้แล้ว
35:46และยังมีอีกคือบ้านในเมือง
35:48ที่เวลาชายหนุ่มกลับไปทำงาน ก็จะได้อยู่บ้านเป็นของตัวเอง
35:53ไม่ต้องอาศัยไปเช่าที่ใคร หรือเช่าห้องอยู่อีกต่อไป
35:58ข้าทำได้แล้ว
36:00ข้าจะดูแลพ่อกับแม่ให้ดีที่สุด
36:02และเมื่อยามที่ข้ากลับไปทำงานในเมือง
36:05พ่อกับแม่ก็จะได้ไปอยู่เคียงข้างข้าวเสมอ
36:09เมื่อทุกอย่างคลีขาดและครอบครัวก็ได้เริ่มต้นใหม่
36:13พวกเขารู้สึกทราบซึ้งในความสำคัญของความรักและความเข้าใจในครอบครัว
36:18การเข้าใจผิดและเขารือ
36:20มันเคยเป็นอุปสรรค
36:22กลับทำให้พวกเขาเรียนรู้ที่จะเปิดใจและใส่ใจซึ้งกันและกัน
36:26พ่อแม่ไม่กลัวอีกต่อไป
36:28เพราะลูกชายของพวกเขาไม่เพียงแค่ให้เงิน
36:31แต่ยังให้ความรักและความเคารพที่พวกเขาไม่เคยรู้สึกได้รับมันมาก่อน
36:37จากนั้นครอบครัวก็ได้ใช้ชีวิตที่มีความสุขในบ้านหลังใหม่ทั้งสองหลัง
36:42ไปไปมามาระหว่างบ้านที่นี่และบ้านในเมืองหลวงในยามที่ลูกชายทำงาน
36:48ทุกคนในชุมชนที่รู้ข่าวต่างยินดีกับครอบครัวและกลับมามีความสุขอีกครั้ง
36:54จากนั้นท่าสมน้อยใหญ่ไฟรวมถึงนายสินและเพื่อนบ้าน
36:59ก็ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข
37:01ไม่มีใครพูดถึงนายสินได้ทั้งเสียหายอีกต่อไปแล้วนั่นเองค่ะ
37:06ความรักในครอบครัวไม่เคยจางหาย
37:09แม้ว่าจะมีอุปสรรคและความเข้าใจผิดแต่เมื่อเรารู้จักที่จะให้อภัยและเข้าใจ
37:15ความสุขก็จะกลับมาหาเราอีกครั้ง
37:17ขอเพียงแต่ทุกคนในครอบครัวหันกลับมาพูดคุยกันอย่างเข้าใจ
37:22และยอมรับในความแตกต่างของกันและกัน
37:25เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
37:29นิทานจบแล้วนะคะ
37:31ถ้าทุกคนชอบนิทานดีๆในแบบชะบัดของนิทานลูกส้มเรา
37:35และถ้าอยากสนับสนุนกำลังใจให้กับพวกเราทีมงานช่องนิทานลูกส้ม
37:39สามารถกดปุ่มซุปเปอร์แตงด้านล่างคลิบนี้ได้และอย่าลืมฝากกดไลค์ กดแชร์ กดติดตามเป็นกำลังใจ
37:45สวัสดีค่ะ