Sabah uyandığımda gülen maskemi takıyorum Asık suratımı odamın bir köşesine asıyorum Vardıya değişimi özüme dönüp ağlıyorum Yok oluşumun portresini gözyaşlarımla çiziyorum
Bakıyorum gözlere yaşama hevesi gitmiş Karın tokluğuna yaşarken hayatı bitmiş Yere yığılan adamın kılığına göre vicdan biçmiş Evet burası dünya yürüyen insansız elbiseler dizmiş
