Đi đến trình phátĐi đến nội dung chínhĐi đến chân trang
  • Hôm kia
https://t.me/TopfansNovelas2

Danh mục

😹
Vui nhộn
Phụ đề
00:00Hãy subscribe cho kênh La La School Để không bỏ lỡ những video hấp dẫn
00:30Hãy subscribe cho kênh La La School Để không bỏ lỡ những video hấp dẫn
01:00Hãy subscribe cho kênh La La School Để không bỏ lỡ những video hấp dẫn
01:32Hãy subscribe cho kênh La La School Để không bỏ lỡ những video hấp dẫn
01:34Hãy subscribe cho kênh La La School Để không bỏ lỡ những video hấp dẫn
01:36Hãy subscribe cho kênh La School Để không bỏ lỡ những video hấp dẫn
01:38Hãy subscribe cho kênh La School Để không bỏ lỡ những video hấp dẫn
02:10Hãy subscribe cho kênh La La School Để không bỏ lỡ những video hấp dẫn
02:12Hãy subscribe cho kênh La La School Để không bỏ lỡ những video hấp dẫn
02:14Hãy subscribe cho kênh La La School Để không bỏ lỡ những video hấp dẫn
02:16Hãy subscribe cho kênh La La School Để không bỏ lỡ những video hấp dẫn
02:18Hãy subscribe cho kênh La La School Để không bỏ lỡ những video hấp dẫn
02:20Hãy subscribe cho kênh La La School Để không bỏ lỡ những video hấp dẫn
02:42Hãy subscribe cho kênh La La School Để không bỏ lỡ những video hấp dẫn
02:48No puedo. No malgastes al IBA conmigo, porque la orden no le he dado yo.
02:53Ha sido el Márquez.
03:18Buenos días.
03:24Ángela, ¿me has asustado?
03:28¿Qué haces con el uniforme, curro? ¿Vas a trabajar hoy? ¿Y por qué tienes tanta prisa?
03:36Creo que lo que tienes que hacer ahora es estar tranquila y descansar.
03:40El señor Baeza vino anoche y me dijo que tenía que volver a trabajar.
03:44No me lo puedo creer. No lo entiendo. Lo de tu madre es muy reciente. Lo que tienes que hacer ahora es recomponerte.
03:52¿Y qué puedo hacer?
03:54Pues habla con el Márquez. Estoy seguro de que no va a dejar que su hijo se incorpore al trabajo tan pronto.
04:00Con mi padre. Ángela, ha sido él quien ha ordenado que vuelva al trabajo.
04:06¿De verdad?
04:08Sí.
04:10¿Sabes? Lo que más me duele es que había sido él quien haya pedido que vuelva a trabajar. Y no el trabajo en sí.
04:24¿Y esa flor?
04:25¿Esto?
04:27Pues...
04:28Era un regalo para ti.
04:30Pero con lo que me has contado, la verdad es que me siento estúpida con mi florecita.
04:35No, no. Bájala.
04:37Tú no tienes por qué sentirte así.
04:39Tú no tienes nada que ver con las decisiones de mi padre.
04:44Bueno...
04:45Pues...
04:46Ya que estoy aquí...
04:48Toma.
04:50No.
04:53Gracias.
04:54La acabo de cortar del jardín.
04:56Ya sé que no es mucha cosa, pero...
04:59Pero bueno, para mí sí que lo es.
05:03Es un modo de...
05:04De compartir contigo algo muy personal para mí.
05:10¿El qué?
05:11Te regalo una flor porque una persona a la que yo quería mucho tuvo este mismo gesto conmigo hace unos años.
05:21Cuando yo estaba pasando por un momento complicado.
05:27¿Y qué te pasaba?
05:28Tú sabes que yo también lo he pasado muy mal.
05:35Sí.
05:38Sé que...
05:39No conocer a tu padre y...
05:41Y pasar media vida en el extranjero no ha debido ser fácil.
05:45Y es normal, Ángela.
05:49Es cierto que me ha dado cosas buenas.
05:52Pero la verdad es que...
05:55La mayor parte del tiempo me sentía...
05:58Muy desdichada y...
06:01Y sobre todo muy sola.
06:04Pero bueno...
06:05El caso es que...
06:07Cuando vivía en Lausana...
06:09Una vez...
06:11Suspendí un examen.
06:15Sí.
06:16Ya sé que he visto con perspectiva, parece una tontería.
06:18Pero...
06:19Para mí en ese momento te aseguro que fue algo terrible.
06:22Ya.
06:23Bueno, yo...
06:24Ni me acuerdo.
06:25La de exámenes que suspendí en la escuela.
06:28Pero yo no suspendía.
06:31Nunca.
06:36Porque las buenas calificaciones...
06:39Eran mi único modo...
06:41De hacerme notar.
06:43Y de destacar.
06:45De hecho, ni siquiera sé por qué me fue tan mal en ese examen.
06:48No lo recuerdo, pero el caso es que suspendí.
06:51Bueno...
06:52Ángela, era un examen entre miles.
06:55Lo sé.
06:58Pero en ese momento yo sentí que el mundo se me venía encima.
07:02Porque sentía que había decepcionado a una maestra a la que yo admiraba muchísimo.
07:06Bueno, siempre duele sentir que decepcionamos a alguien que nos importa mucho.
07:19En este caso fue especialmente doloroso.
07:22Porque ella era como...
07:27Era como una madre para mí.
07:29Supongo que...
07:33Supongo que...
07:36Porque la mía nunca estaba presente.
07:43¿A dónde quiero llegar?
07:45Es a que...
07:47Esa misma tarde, la maestra de la que te hablo se presentó en mi habitación con una rosa como esta.
07:52Me dijo que...
07:58Que para ella yo era mucho más que las notas que obtuviera.
08:03Y que aprobara o suspendiera, ella me iba a querer igual.
08:07Bueno...
08:12Ángela...
08:16Tú eres más que un fracaso o que un triunfo.
08:19Que no se te olvide nunca.
08:29Y desde ese día, las rosas tienen un significado muy importante para mí.
08:34Porque representan el amor incondicional.
08:46Ahora entiendo.
08:52Y hoy te doy una a ti.
08:56Porque quiero que sepas...
08:59Que pase lo que pase, yo te voy a querer igual.
09:01Me voy a querer igual.
09:02Gurro.
09:10Y yo a ti, Ángela.
09:11No sé si puedo contarte las cosas que han pasado desde que te vi.
09:20Las luces que han bailado por nuestro jardín.
09:21Los rumores nuevos entre el corazón y las murallas.
09:22En la promesa habrá partículas de amor en movimiento.
09:23No sé si puedo contarte las cosas que han pasado desde que te vi.
09:27No sé si puedo contarte las cosas que han pasado desde que te vi.
09:32Las luces que han bailado por nuestro jardín.
09:37Los rumores nuevos entre el corazón y las murallas.
09:41En la promesa habrá partículas de amor en movimiento.
09:50Habrá secretos que nunca saldrán ahí fuera.
09:54Será tan bello como el vuelo de un avión.
10:00En la promesa las despedidas son jirones por el suelo.
10:06Hasta las flores bailarán a su manera.
10:11Equilibristas entre el miedo y la pasión.
10:17Somos como un salto a la de tres.
10:21Somos el amor cuando se vive a vida o muerte.
10:25Un camino largo a recorrer.
10:29En la promesa ya serás cuestión de suerte.
10:33Somos como un salto a la de tres.
10:38Somos el amor cuando se vive a vida o muerte.
10:42Un camino largo a recorrer.
10:46En la promesa ya serás cuestión de suerte.
10:57Qué poco madrugador está la gente hoy en la promesa, ¿no?
11:00Más bien al contrario. Me parece que el marqués ha desayunado ya.
11:04Y Manuel también.
11:06Es posible.
11:08Mi cuñado duerme mal.
11:10Y muchos días se levanta a la alba.
11:12Sí.
11:13Y Catalina debe estar con su marido.
11:17¿Qué tal? ¿Cómo se encuentra ese joven?
11:19Débil.
11:21Ya va a llevar un tiempo recuperarse.
11:23Bueno, ya no creo que tanto tiempo.
11:25Se le ve sano y fuerte.
11:27Recordad que ayer mismo ya subió las escaleras por su propio pie.
11:30Y fue muy inconsciente por su parte.
11:33Para que se haga una idea, en el ejército un soldado herido de bala no debe forzar tanto.
11:37Si yo fuese su capitán ya le habría caído un buen rapapolvo.
11:41No sea tan malvado con Adriano.
11:44Es un héroe.
11:45Y le debo la vida.
11:47Bueno.
11:49Aunque a mí me da que se puso delante de Eugenia más por inconsciencia que por arrojo.
11:54Bueno, sin embargo, yo pienso que ese hombre es un valiente.
11:58Muy poca gente tiene las agallas de plantarse delante de alguien que está armado con una pistola.
12:03Y más aún si ese alguien es una loca de atar.
12:06Pero si se puso delante de una mujer.
12:08¿Y es que acaso una mujer no puede tener el valor para disparar un arma?
12:14La verdad que cuando yo la vi tan fuera de sí, pensé que era capaz de cualquier cosa.
12:18Y sí, puede ser que Adriano fuera osado.
12:20Su atrevimiento quedó fuera de toda duda.
12:25Don Lisandro, cualquiera que le oiga diría que este labriego se enfrentó a 20 lanceros bengalíes
12:29en lugar de a una mujer desquiciada.
12:32Me salvó la vida y eso ya es mucho.
12:35Más bien, todo.
12:36Así es.
12:38Y si estoy aquí disfrutando de este desayuno es gracias a él.
12:42Impresiona pensarlo.
12:45La verdad que sí.
12:47Y por eso ahora me quiero limitar a agradecerle su gesto.
12:49Con un poco de suerte y si todo va bien, me gustaría darle una muy buena noticia.
12:56¿A qué se refiere?
12:57Eso.
13:00¿Qué piensa hacer por ese de estripaterrones?
13:05Me van a disculpar pero no quiero decir nada todavía.
13:08Me gusta el misterio.
13:10Sí que está usted intrigante, don Lisandro.
13:15Simplemente quiero que Adriano sea el primero en saber qué es lo que corresponde.
13:20Y ya luego se lo comunicaré al resto.
13:23A ver, de verdad que los puntos no me tiran.
13:37¿Tienes sueño?
13:38Un poco sí.
13:40Eso es porque los niños se han despertado dos o tres veces esta noche.
13:44Normal, tienen hambre, se despiertan.
13:46Ya, pero usted debería descansar más.
13:49Si no, le va a costar mucho más tiempo recuperarse.
13:51Bueno, puedo aguantar.
13:53Apenas se despiertan, lloran y después se vuelven a quedar dormidos.
13:56Pero aún así usted se desvela.
13:59Perdonen, pero yo creo que lo más prudente es que yo me llevara unos días a los niños a mi habitación.
14:04Así tardará menos en recuperarse.
14:07No. No, no, no. ¿Cómo lo va a sacar de aquí? No.
14:11Yo lo siento pero creo que Emilia tiene razón.
14:13¿Cómo?
14:15Necesitas descansar, cariño.
14:17Te acaban de operar, estás pálido.
14:19Sí, definitivamente Emilia se llevará unos días a los niños.
14:23A ver, estoy bien. No es necesario. Gracias.
14:26Eso lo dices porque no has visto la cara de agotamiento que tienes.
14:29Emilia, te llevaremos a los niños y yo prepararé unos biberones por si se desvela.
14:34Es lo más prudente.
14:36Y si te dan mucho trabajo, yo puedo ir a ayudarte.
14:39No, no. Usted quédese cuidando a su marido.
14:42Que no se mueva, porque corre el peligro de que se le abran los puntos.
14:46Bueno, si quieren que no me mueva, no me moveré. Puedo ser buen enfermo.
14:49Sí, buenísimo. Por eso subiste las escaleras después de llegar del hospital.
14:53Subí, pero despacito.
14:54No sé si fiarme de ti.
14:55No, yo creo que lo debemos de tener bien vigilado para que no cometa ninguna insensatez.
15:00Esto que es un complot, que me vaya hasta la cama.
15:01No. Queremos que te cures pronto.
15:08Bueno.
15:09Yo no le recomendaría hacer eso.
15:20Tampoco puedo coger a mis hijos, ¿no?
15:22No, no puede forzar.
15:23Ya lo has oído, cariño.
15:25De verdad, yo pienso que... que esto es un abuso, ¿eh?
15:31Mire, yo entiendo que quiera estar con sus niños después de haber pasado una situación de peligro, pero por favor, espere unos días.
15:38¿Cuántos días?
15:39Pues no sé, eso nos lo dirá como vaya cicatrizando su herida.
15:43Anda, deja de quejarte.
15:45Que Miria te va a recordar como uno de sus pacientes más cansinos.
15:48¿A que sí?
15:49Bueno, no os he tenido peores.
15:51Ahora eso sí, siempre hombres.
15:54Luego dicen que nos quejamos las mujeres.
16:01Pues yo no sé quién habrá podido dejar esa pulsera ahí.
16:04Pero a mí me hubiera encantado levantar la mano y decir,
16:06strepa acá, que esa pulsera es mía.
16:09No te hubiera creído nadie, María.
16:11Tú ni trabajando 20 años podrías pagar algo así.
16:14Yo lo que no comprendo es por qué el señor Pellicer dijo eso de que
16:17el origen de la pulsera podía ser ilícito.
16:19Pues porque piensa que le ha robado a alguien.
16:21Pero tal y como lo dijo, es como si creyera que los ladrones están entre el servicio.
16:25Sí, eso parece.
16:26Sí, pues yo estoy más que harta que siempre nos culpen a los mismos.
16:29Que a mí ya me echaron de la promesa una vez por haber robado el reloj del capitán y yo no hice nada de nada.
16:34No, no, no se me ha olvidado. Menudo disgusto nos llevamos.
16:38Y también nos acusaron de ladrones.
16:40Cuando desapareció el crucifijo, ¿a qué? De la salita.
16:43Y menos mal que lo encontró el padre Samuel.
16:45Porque si no, nos hubieran acusado también a alguno de nosotros.
16:48Y no escarmientan porque siguen con las mismas, culpando al servicio.
16:52Pues ya podrían al menos pensar por una vez, que sea lo que sea lo que haya pasado,
16:56el responsable puede ser uno de los señores.
16:59¿De verdad piensas que alguno de los señores lo ha podido robar?
17:02¿Por poder?
17:03Al menos una vez podrían pensar mal de ellos.
17:05¿O qué pasa? ¿Que todos son muy honrados ahí arriba?
17:08Pues sí, sí, no estaría mal.
17:13Lo que yo no comprendo es que haya sido quien haya sido, haya dejado la pulsera por ahí.
17:17Es que hay que tener poquita asesera.
17:19Eso es lo más raro de todo.
17:20Y también es raro que haya aparecido una pulsera así, tan bonita, ¿eh?
17:24Y que nunca nadie le haya alusión a esta casa.
17:28Yo creo que esa pulsera o ha estado siempre escondida.
17:32O la ha traído alguien de fuera.
17:33Sí.
17:35¿Pero quién?
17:37Pues...
17:38Yo solo espero que no sea nadie del servicio.
17:41Que aquí abajo somos todos muy honrados.
17:43Venga, verá.
17:44Sí, claro.
17:46Venga.
17:54Espera, cuidado fuera porque se nos pude caer.
18:03Espera, espera. Vamos a dejarlo en el suelo.
18:06Y lo voy a agarrar mejor. Y así descansamos.
18:09¿Curro?
18:11¿Pero qué haces aquí?
18:14Bueno, el señor Valleta me ha pedido que vuelva a trabajar.
18:16Bueno, ¿y por qué tanta prisa?
18:18Si lo de tu madre es muy reciente aún.
18:21Igual me viene hasta bien.
18:26Así dejo de darle vueltas a la cabeza.
18:41Curro, yo si quieres hablo con el señor Baeza e intercedo para que...
18:44No, no. De verdad que no, doña Pía.
18:47Mejor dejarlo así como está.
18:51Muy bien.
18:52Pues en ese caso voy a cocinas a acabar de solucionar la del menú.
18:57Espere, doña Pía, por favor.
19:00Ahora que estamos los tres, ¿por qué no hablamos en las claras?
19:04¿Eh?
19:06Sé que doña Pía sabe que estamos investigando para descubrir quién cortó la cincha de tu caballo.
19:10Lo habéis hablado, ¿no?
19:16Sí.
19:17Sí.
19:18Bueno, yo es que...
19:19Yo pensé que era lo mejor.
19:20Lo es.
19:21Lo es.
19:22Sí.
19:24Pues...
19:25Curro.
19:27Tenemos un pequeño problema.
19:30Sí.
19:31Es que...
19:32Ricardo es quien tiene ahora la pulsera con la esmeralda.
19:40A ver, ¿cómo es eso posible?
19:42Es un asunto un poco complejo.
19:45¿Complicado?
19:46Sí.
19:48No estoy entendiendo nada.
19:50¿Cómo es posible que el señor Pellicer tenga la pulsera?
19:52A ver, Curro, que vaya por delante que toda la culpa es mía.
19:55Yo le quise enseñar la pulsera para que viese que me la habías confiado a mí.
19:59Y cuando doña Epi y yo estábamos hablando, apareció alguien a buscarla.
20:02Y la tuve que esconder pues como buenamente pude.
20:05No, es que no tengo excusa.
20:06Que no tenía que haberla sacado de mi cuarto.
20:08El caso es que la saqué, tuve que esconderla y antes de poder recuperarla, Ricardo la encontró.
20:14¿Y ahora quiere saber de dónde ha salido?
20:16Sí.
20:17Y lo malo es que se le pasa por la cabeza que la pulsera...
20:21Bueno, que es robada y que el ladrón está en la promesa.
20:24Y nos ha reunido a todo el servicio para preguntarnos.
20:29¿Y ahora qué hacemos?
20:33Pues teniendo en cuenta que hay que recuperarla cuanto antes...
20:36A mí sí me ha ocurrido una cosa.
20:39Voy a hablar con Ricardo y voy a ponerle al tanto.
20:42No, no. A ver, espera.
20:44¿Qué le va a contar?
20:45Mire que puede comprometernos a todos.
20:47Que le voy a contar solamente lo indispensable, Curro.
20:50A ver, hay que arreglar este malentendido cuanto antes y está en el despacho.
20:52Así que voy a verle y esperadme aquí.
20:54Vuelvo enseguida, de verdad.
20:59¿Tiene un momento?
21:00Claro, siéntese.
21:01Sí.
21:02Estoy harto.
21:03No me sale nada, a derechas.
21:04Lo que ocurre es que tú no tendrías que estar trabajando.
21:19Tendrías que estar descansando y recuperándote.
21:22Ya.
21:23¿Y cómo se recupera uno de lo que me ha pasado?
21:26No lo sé. No lo sé.
21:28Lo que nada me puede ayudar ahora mismo.
21:31Lo que no te va a ayudar desde luego es trabajar de sola a sola.
21:34¿Quieres que hable con el señor Baeza?
21:36Y le intento convencer de que te deje descansar.
21:38Es que todos creéis que es cosa del señor Baeza.
21:40Pero él no me ha pedido que vuelva a trabajar.
21:42Entonces...
21:44Me lo ha ordenado el señor Marqués.
21:47Mi propio padre.
21:53Mira, no voy a andarme con rodeos.
21:55Eh...
21:56La pulsera que encontró...
22:00Es mía.
22:03Usted...
22:04Usted tiene una joya de desempate.
22:06Pero es que esa pulsera tiene que costar un irreal.
22:10Ya.
22:11Sé que estará pensando que yo no me puedo permitir una joya así.
22:14Pero es que no la compré.
22:15Fue un regalo.
22:17Un...
22:18Un regalo de Gregorio.
22:20Acabamos ese hombre, ¿no?
22:21Sí.
22:22Ese hombre al que quiero olvidar.
22:24Y por eso la cogí para venderla.
22:26La saqué de mi cuarto y...
22:28Y bueno, me la dejé olvidada.
22:30Eso fue algo muy imprudente, por su parte.
22:32Desde luego.
22:33Un...
22:34Un error imperdonable.
22:35Quizás porque no le tengo ningún cariño a la joya.
22:37¿Sabes?
22:38El caso es que me gustaría recuperarla...
22:40Para venderla.
22:42Porque me vendría muy bien.
22:43Todo lo que me den por ella.
22:46Entiendo.
22:51¿Está bien?
22:59Aquí está.
23:01Caramba.
23:02Es una...
23:03Pulsera preciosa.
23:04Esto es una esmeralda, ¿no?
23:05Sí.
23:06Una esmeralda, sí.
23:07Echando cuentas, esto debe llevar...
23:09Ya algún tiempo en sus manos, ¿verdad?
23:12Sí.
23:13Es que fue un...
23:14Un regalo de boda que me hizo.
23:16Ya.
23:17Ya.
23:18Pero viendo el estuche, viendo la pulsera...
23:19Cualquiera diría que se compró hace muy poco.
23:24¿A que no me cree?
23:25No estoy diciendo eso.
23:26Le digo que es que parece nueva.
23:28Bueno, porque nunca la lucí.
23:31Me la regaló, la metí en el cuarto y por eso está así.
23:34Como nueva.
23:37Ya.
23:39Ya, ya.
23:40Bueno, de todas maneras, sigo pensando que es una pieza muy cara para que se le pueda permitir.
23:45Un simple criado.
23:46Bueno, criado no.
23:48Era mayordomo y trabajó muchos años.
23:50Ahora que ya veo que me toma por mentirosa, vaya.
23:53No, no, no.
23:54Yo no estoy diciendo eso.
23:55Estoy diciendo que un mayordomo no se puede permitir una joya así.
23:58Bueno, fue su regalo de boda.
23:59Tenía ahorros y quiso ser generoso conmigo y ya está.
24:02Aún así, pienso que esto vale muchísimo dinero.
24:08Gregorio tenía más dinero del que yo pensaba.
24:10Y no solo para comprarme la joya.
24:12Sino también para pagar los sobornos.
24:15Y sales de la cárcel antes.
24:24Yo no sé lo que le estará contando de doña Pía.
24:26Pero como si es sincero mucho, nos va a meter en un problema.
24:29Bueno, tranquilo.
24:30Doña Pía es muy prudente, no va a hablar de más.
24:32Esperemos.
24:35Además, que don Ricardo y doña Pía casi fueron novios, no creo que quiera perjudicarla.
24:41Pues precisamente por eso.
24:43Igual quiere perjudicarla porque casi estuvieron juntos.
24:47Puro estar muy cenizo, ¿eh?
24:49Es que ¿cómo quieres que esté?
24:51Después de todo lo que me ha pasado, Lupe.
24:53Ya lo sé que tienes motivos.
25:01¿Qué? ¿Ha recuperado la pulsera?
25:03No, no ha querido dármela.
25:08A ver...
25:10No le habrá contado la verdad, ¿no?
25:12No, le mentí.
25:13Hacía tiempo que no soltaba esa ristra de embustes.
25:16Y no me siento orgullosa, pero no ha servido de nada.
25:18Así que hay que buscar otra forma de recuperar la pulsera.
25:21Para recuperar la pulsera.
25:22A ver...
25:23A ver...
25:24A ver...
25:26A ver...
25:27A ver...
25:28A ver...
25:29A ver...
25:30A ver...
25:31A ver...
25:32Lo hago un tente en diez.
25:38Simona.
25:40No está Toño.
25:41¿Ha ido a Luján a coger unos tornillos? ¿Lo necesitaba por algo?
25:45No.
25:46Les he traído algo de comer.
25:50Los chicharrones fríos también están buenos, así que si usted le guarda unos poquitos...
25:55Simona, ni que fuese un zampavollas.
25:57De todas formas, ¿sabe qué? Mejor así. Me apetece hablar un poco con usted. Siéntese.
26:09¿Qué? ¿Qué es lo que ha hecho mi Toño ahora?
26:14No, no. Está todo bien. No se preocupe. Verás, Simona, yo me apetecía ponerle al tanto.
26:20He estado... He estado hablando con su hijo acerca de su familia. De su mujer y de sus hijos.
26:28¿Vas a ir a buscarlos?
26:30No. He intentado convencerlo para que lo haga, pero...
26:34No quiere, ¿verdad?
26:37Dice que ha sido muy mal padre y que cuanto más lejos estén de él, mejor.
26:42Pues si ha sido un mal padre, ahora es el momento de cambiar.
26:45Eso mismo le he argumentado yo.
26:47Es que nunca voy a estar cerca de mis nietos ni los voy a conocer.
26:53Simona. Simona, no de esta batalla por perdida.
26:58Ya verá cómo conseguimos convencerlo para que se recupera su familia.
27:00¿Y cómo? Si ni a usted le hace caso.
27:05En eso tiene razón.
27:07Es que... Simona, no comprendo su cerrazón.
27:12Aunque usted lo conoce mejor que nadie.
27:14No, no señor. Por desgracia yo no lo conozco.
27:19Me separé de él cuando era muy pequeño y ahora para mí Toño es... es un extraño.
27:25Con verano.
27:27Ojalá yo supiera los motivos por los que obra de esta manera.
27:31¿Toño?
27:36¿Qué tal?
27:37Hola Toño.
27:38He venido a traeros un tente en pie.
27:42Me voy a la cocina que tengo en horno encendido.
27:45Adiós hijo.
27:45¿Ha pasado algo?
27:54No, no.
27:55Ah... ¿Son los tornillos?
27:58Bien.
27:59Pues saquémoslo de la caja
28:01y pongámonos a montar las piezas.
28:04Yo no sabría cómo llevar una pulsera como esa, la verdad.
28:15¿Cómo lucirla?
28:16Si no te la puedes poner en la muñeca para ir, por ejemplo, a la feria de Luján.
28:21Pues no, María. No sería prudente.
28:23Y además, si te ve algún delincuente, te podría asaltar.
28:26Aunque también, ¿qué digo, no?
28:28Si nunca he tenido yo un pretendiente que me pueda comprar ni la mitad de esa pulsera.
28:32Ni falta, ¿qué te hace?
28:34Pues yo creo que sí.
28:35Un poquito de falta sé que me hace.
28:42Samuel.
28:43Tu ropa ya está lavada y está en el cuarto de la plancha.
28:46Y ella te la llevamos a tu habitación.
28:47Gracias, pero no venía por eso.
28:49De hecho, quería saber si habéis sabido algo de Petra.
28:53Pues no. Ni falta, ¿qué hace?
28:57Me gustaría saber si está bien.
28:59Bueno, me imagino que bien no estará después de que la echara.
29:02Yo me barronto que se habrá ido a su pueblo, que allí tendrá una casa.
29:05Pero saber no sabemos nada, porque ni ella dijo dónde iba ni nadie le preguntó.
29:10Y lo que es curiosidad, pues tampoco yo tenía.
29:12La verdad, ¿pa' qué nos vamos a engañar?
29:15Deberíamos preocuparnos por su destino, María.
29:17Es una alma cristiana.
29:18Sí, pues era cristiana, pero de boquilla.
29:21Que luego bien que le gustaba fastidiar al prójimo, en lugar de amarlo.
29:24No somos quién para juzgar así, María.
29:26Samuel, que sé perfectamente de lo que hablo.
29:29No hablo por hablar.
29:30De menuda bruja no hemos librado.
29:33Iré a preguntar a otro sitio.
29:34Está bastante raro este hombre desde que se fue la señora Arcos.
29:43Sí, es que se piensa que le hayan echado ahí su culpa.
29:46Y está reconcomido.
29:47La culpa, en todo caso, es de doña Petra, que fue quien avisó al obispado.
29:51Pues eso lo he dicho yo.
29:52Pero como quien oye, yo ve, vamos.
29:54Él se piensa que ha sido culpa suya y no hay más que hablar.
29:57Me imagino que también estará fastidiado por el proceso de excomunión.
30:01Sí, que no moco de pavo.
30:04Es que si le echan de la iglesia a ver qué va a hacer el pobre.
30:07Bueno, a ver, Teresa, tampoco hay que ponerse en lo peor.
30:09No creo que la iglesia esté para echar buenos curas.
30:12Y por cosas que no tienen la menor importancia, no es justo.
30:15María, se cometen tantas injusticias en este mundo que no sería ni la primera ni la última.
30:20Pues sí, así es.
30:26Prueba los chicharrones. Están riquísimos.
30:35No, gracias.
30:41Riquísimos.
30:43La verdad que no merezco lo bien que me trata Simona.
30:48Es cierto que siempre está muy pendiente de usted.
30:52Pero no es lo de mí.
30:54De todo el mundo es la promesa.
30:56Tenemos mucha suerte de tenerla como cocinera.
31:03¿No dices nada?
31:06¿Qué quiere que diga don Manuel?
31:10¿Qué piensas? ¿No opinas igual?
31:13No sé qué decirle. Yo tampoco la conozco mucho. Usted, desde luego, la conoce mucho más.
31:18Eso es cierto.
31:20Pero ahora tienes la oportunidad de ver cómo es.
31:24No es fácil.
31:25Después de tantos años, poco a poco.
31:30No sé, yo creo que todo es cuestión de ponerle voluntad.
31:32Lo sé, y créame que yo le pongo voluntad, pero si le soy sincero, tampoco es fácil hacerlo cuando continuamente está la gente encima, preguntando, aconsejando.
31:44Está bien. No preguntaré más.
31:47Gracias.
31:49¿Ahora podemos volver al tajo?
31:50Sí.
31:53Bueno, empieza tú. Yo tengo un asunto pendiente y tengo que marchar de la promesa.
31:59Claro.
31:59Alemania cada vez está más debil.
32:20Hola, hija.
32:22¿Qué tal ha pasado la noche tu marido?
32:24Pues regular. Sigue con molestias.
32:27¿Le sigue doliendo la herida?
32:28Sí.
32:31Sí, y además están los niños que se despiertan a cada rato.
32:34Hemos pegado ojo en toda la noche.
32:37Chicharrones de Simona.
32:39Qué ricos.
32:40Pero si Adrián no descansa, entonces va a tardar más tiempo en recuperarse, ¿no?
32:44Sí, sí, lo sé.
32:45Por eso Emilia y yo hemos decidido que los niños se vayan con ella a dormir unas cuantas noches.
32:50Me parece lo más conveniente.
32:51¿Con Emilia?
32:52Pero yo podría haberme quedado a dormir con ellos.
32:55Ah, pues no se me había ocurrido que yo me habría quedado con ellos de mil amores.
33:02A ver, Martina, no fue idea mía, sino de la propia Emilia.
33:05Y me pareció lo más acertado.
33:07Precisamente le pagamos para que ayude.
33:09Sí, pero no como niñera, sino como enfermera, ¿no?
33:13Para cuando lo necesites tú o Adrián.
33:17Si quieres ocuparte de mis hijos, tienes el resto del día para hacerlo.
33:20Que dan trabajo desde bien temprano.
33:22Sí.
33:23Vaya par de pillastres.
33:24Vamos a hacer una cosa.
33:26Cuando tú o Emilia estéis con Adrián, yo me quedo con ellos.
33:30Y no se te ocurra decirle a nadie que me ayude que puedo yo.
33:33Ya lo pedirás tú, tiempo al tiempo.
33:35Bueno, marcho con Adrián.
33:38Ya, pero si apenas has comido nada.
33:40Es que no tengo hambre y no me gusta dejarlo solo.
33:44No le va a pasar nada.
33:45Se está recuperando bien, ¿no?
33:47Sí, lo que pasa es que de vez en cuando me viene a la cabeza a Jana.
33:51Pero no tiene por qué pasarle lo mismo.
33:53Porque a Jana estaba más grave.
33:57¿Y quién me lo asegura?
33:58Catalina, yo entiendo tu preocupación.
34:01Es tu marido y el padre de tus hijos.
34:03Pero todo irá bien, ya lo verás.
34:05Es que siempre que pasa algo malo pensamos que todo va a salir bien.
34:08Que ya nos ha castigado suficiente la vida y...
34:11Y de pronto sucede otra desgracia.
34:17Marcho.
34:18Está bien, hija.
34:19Y de pronto sucede otra desgracia.
34:49Vengo solo a dejar la bandeja.
34:52Gracias, hijo.
34:54¿Te han gustado los chicharrones?
34:58Sí.
34:59¿Y a don Manuel qué? ¿Qué le han parecido?
35:01¿Le ha gustado el queso y los chicharrones?
35:03Sí.
35:04Sí, supongo que sí.
35:07Hijo, perdona.
35:10Ya que estamos solos,
35:12¿no aprovechamos y hablamos un rato?
35:16Tengo que trabajar.
35:17Bueno, yo creo que si vuelves cinco minutos más tarde,
35:21no va a pasar nada.
35:22No te pido más.
35:23Cinco minutos.
35:26Bueno, no es solo esos cinco minutos.
35:28Es...
35:29Usted y yo no tenemos nada más que hablar.
35:35Madre, ya se lo he dicho.
35:37Antoñito, yo creo que si tú y yo...
35:38Toño, Toño.
35:40No me llamo Antoñito.
35:41Se lo he dicho ya mil veces, por lo menos.
35:44Perdona, perdona.
35:45Tienes razón.
35:45Sí.
35:52Usted y yo tenemos que aprender a convivir.
35:57Ya está.
35:57Le pido que no vayamos más allá.
36:01Pero...
36:02¿Qué te pasa, hijo?
36:04Yo...
36:04Yo creía que estábamos mejor.
36:07Bueno, pues obviamente usted creía mal.
36:12Ya, pero no te olvides, Toño, que...
36:15Que yo te quiero.
36:20Ya, seguro.
36:21Sí.
36:23Y te quiero igual, aunque tú no me correspondas y me rechaces.
36:28Bueno, supongo que usted me...
36:30Me...
36:30Querrá.
36:31A su manera, claro.
36:34Pero no tanto.
36:36Como quiere a don Manuel, ¿no?
36:39¿Qué dices, Toño?
36:40Bueno, es a él, a...
36:42A quien le lleva bandejas con comida.
36:43Y de quien estaba continuamente pendiente.
36:45No de mí, de él.
36:47Toño, sí.
36:48Es cierto que...
36:49Me preocupo, me importas.
36:51Don Manuel, pero...
36:52Pero tú también, claro.
36:53O sea, es...
36:53Es distinto.
36:55No.
36:56Admítalo.
36:57Usted...
36:58Hubiera querido que...
37:00Que él...
37:01Fuera su hijo.
37:02Qué desvarío es ese.
37:04¿Cómo se te ha podido meter algo así en la cabeza?
37:06Que es la verdad.
37:06No, no es así.
37:07Sí, sí, es así.
37:10Pero bueno.
37:12Yo lo comprendo.
37:13No...
37:14No se preocupe.
37:18¿Qué dices, Toño?
37:19Que no la culpo, madre.
37:22Que...
37:23Don Manuel es un hombre muy decente.
37:26Es mucho más decente que yo.
37:31Además, él se preocupa por la gente como yo.
37:34Bueno, de hecho, acaba de...
37:35Pagar una deuda que yo tenía a unos desgraciados que estaban amenazando con matarme.
37:40O sea que...
37:40¿Don Manuel ha pagado una deuda tuya?
37:42Pero hijo, ¿en qué líos te has vuelto a meter?
37:44Y encima, has comprometido a don Manuel.
37:47Bueno, olvídelo.
37:47¿Qué quiere que le diga?
37:48No, no lo olvido.
37:49Sí, olvídelo.
37:49¿Por qué no me has contado que tenías ese problema?
37:53Bueno, nosotros tenemos muchas cosas que callar, ¿no?
37:57Por eso tenemos que hablar, hijo.
37:59Pues yo no quiero hablar.
38:00No sabes lo que me duele que me digas eso.
38:11Tenemos que aprender a...
38:13A estar usted en su sitio y yo en el mío.
38:17Punto.
38:18Ya.
38:18Pero es que mi sitio es ser tu madre.
38:28Pues...
38:29Lo sería en su momento.
38:31Pero ahora no quiero que lo sea.
38:36Solo le pido que convivamos.
38:39Pero que no forcemos la situación.
38:41Es mucho pedir.
38:42Gracias.
38:59Al menos hoy Adriano podrá descansar un poco.
39:02Si lo que quiere es recuperarse, es que tiene que dormir bien.
39:06¿Veo que ya te parece bien que Emilia se lleve a los niños esta noche?
39:10Sí, es lo mejor.
39:11Pues que tiene una mano.
39:13Sí, espero que sea solo una noche o dos como mucho.
39:16Porque le ha tomado la temperatura hace nada y...
39:18Y no tiene ni una décima de fiebre.
39:21Entonces lo peor ya ha pasado.
39:25¿Hace calor o soy yo?
39:27A ver si encuentro alguna doncella que me traiga una limonada.
39:30Alguna asomará pronto.
39:32Tengo mis dudas.
39:33Últimamente las encuentro demasiado relajadas.
39:37Y creo que eso se debe a que Petra ya no está para ponerlas firmes.
39:41Yo no he notado ningún cambio.
39:43Pues yo sí.
39:44Y sigo pensando, como ya os he dicho, que despedir al ama de llaves ha sido una decisión muy precipitada.
39:49Es que cometí una falta muy grave.
39:50Bueno, eso es discutible.
39:52En cualquier caso, eso no perjudicó a nadie de esta casa.
39:55¿Pueden excomulgar al padre Samuel por su culpa?
39:58Ese sacerdote no es de esta casa.
40:01Cruz lo alojó por hospitalidad.
40:03Nada más.
40:04Sea o no sea de esta casa, le puede pasar algo muy grave.
40:06Aunque si fuera, eso es un asunto doméstico.
40:09Y creo, Catalina, que tu padre ya te ha recordado quién se ocupa ahora de esos asuntos, ¿verdad?
40:14Sí, ya lo hemos hablado.
40:17Tampoco quiero que entremos en la absurda lucha sobre quién manda más.
40:21No, nadie quiere eso.
40:23Pues entonces creo que lo mejor es que cada una se dedique a lo suyo.
40:26Vosotras a la administración de la finca y yo a la gestión de la casa.
40:31¿Nos parece que eso es lo mejor?
40:32Sí, claro.
40:41Don Lisandro está preocupado por Adriano.
40:42Hasta parece que le ha cogido cariño.
40:44No sé yo eso, Vera.
40:46Con todos los menosprecios que le ha hecho ese hombre...
40:48Y tanto.
40:49Yo he servido en alguna cena y solo le ha faltado llamarlo por dioselo.
40:53Don Lisandro ha cambiado.
40:54No en vano a Adriano le ha salvado la vida.
40:56Ese hombre yo creo que es un fariseo.
40:58Y lo que está haciendo es hacer que se preocupa por Adriano.
41:01Pero por cumplir.
41:02Pues sí, porque realmente la vida de un abrigo le importa tres pimientos.
41:06Bueno, pronto veremos si es sincero o no.
41:08Don Lisandro ha dicho que quiere mostrarle a Adriano lo agradecido que está.
41:11Sí, con una sonrisa falsa y dos palmaditas en la espalda.
41:14No, dijo que tenía algo pensado.
41:16¿El qué?
41:18No lo sé.
41:19También dijo que quería que Adriano fuera el primero en enterarse y no quiso soltar prenda.
41:23Ese hombre es capaz de darle dos o tres pesetas como el que da propina.
41:26Eso significaría que valora su vida en poco.
41:29Y no creo que sea el caso.
41:30Pues no, don Lisandro está muy bien pagado de sí mismo.
41:34Y cree que su vida vale más que un carro de oro.
41:36En cualquier caso, le dará dinero.
41:38Así es como lo solucionan todos los ricos.
41:40Con cuartos.
41:41O a lo mejor les pone a doña Catalina y a Adriano una sirvienta para ellos dos solos.
41:46Ahora que la señora Arcos no tiene tanta faena, podrían decírselo a ella.
41:49No, no, no, déjate.
41:51Si ella no vuelve, miel sobrejuelas.
41:54No se sabe nada de ella, ¿verdad?
41:56No.
41:57Y mejor que mejor, no creas.
42:02Pues yo creo que esta noche voy a dormir muy poco.
42:04Porque me voy a llevar a los niños de doña Catalina a dormir a mi cuarto.
42:07Pues entonces prepárate, ¿no?
42:08Porque me han dicho que se despiertan cada dos horas.
42:11Sí, así es.
42:12Así que si escuchas llantos, no te alarmes.
42:14Bueno, mientras no sea el tuyo, no lo haré.
42:16Pues no descarto llorar si esos bebés no me dejan dormir unos minutos.
42:23Disculpen, si molesto, vengo a...
42:25No, no, no, señora Dar, repase, siéntese.
42:28Estábamos hablando de unos asuntos de intendencia.
42:30Sí, le estaba contando a Rómulo que esta noche me voy a llevar a los niños de doña Catalina a dormir a mi habitación.
42:35Anda, ¿y eso por qué?
42:37Pues porque Adriano no ha pegado ojo en toda la noche y necesita descansar.
42:40¿Y usted necesita ayuda?
42:41Porque igual se le hace muy duro a la noche con dos bebés tan pequeños.
42:45Muchas gracias.
42:46Si me veo desbordada, igual pido auxilio.
42:49Bueno, también le puede llevar una infusión así calentita, de madrugada.
42:53Pues no creo que sea de recibo que ande yo está escandileando por la zona de las habitaciones de las mujeres asesoradas.
43:00Con lo sigiloso que es, seguro que no se entera nadie.
43:03Ahora, eso sí, si vienes, que no se explica.
43:07Bueno, diga no, señora Dar, requiere tres por aquí.
43:10Nada importante.
43:11Como ya imaginarán, doña Leocadia ha confirmado que vuelvo a ser el lama de llaves de la promesa.
43:18Enhorabuena.
43:19Gracias.
43:20Tampoco es que se le vea muy contenta, ¿no?
43:23Es que habría preferido que fuese en otras circunstancias, la verdad.
43:27Bueno, pero usted no tiene la culpa del despido de la señora Arcos.
43:30Ya lo sé, pero es así como me siento.
43:33Bueno, pues procure cambiar ese sentimiento.
43:35Disfrute el trabajo.
43:36Pues lo voy a intentar, pero no sé si voy a ser capaz, la verdad.
43:39Pero ¿y por qué no?
43:40Según tengo entendido, usted ya fue ama de llaves por un tiempo.
43:43Sí, pero las circunstancias eran otras.
43:46Doña Leocadia nos ha dicho que para tomar cualquier decisión, pues que debe aprobarlo ella.
43:51¿Eso? ¿Ha dicho?
43:52Sí.
43:52Y también ha recalcado que cosas como el despido de la señora Arcos solamente pueden tener lugar si lo autoriza ella.
43:58Eso fue una decisión de doña Catalina.
44:01Ahora, ¿la señora también va a tener que pedir autorizaciones a mujer?
44:04Pues eso parece, sí.
44:06Y me ha dicho que los asuntos de la casa son cosa suya.
44:20Ya.
44:22Bueno, si tu padre la apoya, poco puede hacer.
44:25Lo sé, pero me fastidia que una extraña se haga con tanto poder en mi propia casa.
44:31Adelante.
44:34Creemos ten a parados.
44:36Pasad, pasad.
44:45He oído que se encuentra algo mejor.
44:47Sí.
44:48Sí, gracias, curro.
44:54¿Les viene bien que dejamos la cena ahí?
44:55Sí, sí, ahí está. Perfecto.
45:01Señora.
45:01Curro, quedamos en que me hablarías como hace siempre.
45:08Sí, pero es que está el señor presente.
45:10Señor.
45:12Dice por mí, curro.
45:13Yo seré siempre un agricultor.
45:16Está bien, está bien. No hace falta que se mueva.
45:19Bueno, ya tienen todo dispuesto.
45:22Si necesitan algo más, solo tienen que llamarme.
45:23Espera, curro, espera.
45:26Tienes mucha prisa.
45:29¿Tienes faena pendiente?
45:33No, no.
45:34Pues entonces ayúdame a llevar a Adriano a la mesa y siéntate con nosotros.
45:41¿Sentarme?
45:41Sí, claro.
45:43Yo puedo solo. No necesito ayuda.
45:46Ni caso. Tú de un brazo y yo de otro.
45:48Si he subido las escaleras solo, ¿puedo ir hasta la mesa yo solo? Por favor.
45:51Si que te haya permitido cometer una imprudencia no significa que te dejes seguir por ese camino.
45:56A ver si ahora te vas a caer.
45:57Edina, es absurdo. Las piernas me van perfectamente.
46:01A ver.
46:03Me tira, ¿eh?
46:04¿Lo ves?
46:06Bien.
46:08Ya está.
46:11Está bien.
46:13No te llevaré más la contraria.
46:15Aunque sea por un rato.
46:16¿Por qué no picas algo con nosotros?
46:24No, no. Ya cenaré luego con mis compañeros. Gracias.
46:30¿Cómo vas?
46:33Me imagino.
46:39Sí que nada puede servirte de consuelo, pero...
46:44He vivido lo que estás viviendo.
46:49Perder a una madre.
46:51Cualquier palabra está vacía, pero...
46:55Pero sé que el tiempo hará que disminuya tu dolor.
46:59Sí, eso quiero pensar.
47:02Lo hará.
47:04Ya lo verás.
47:04Corro.
47:15¿Estás resentido conmigo?
47:19No, no.
47:21Para nada.
47:22Estás en tu derecho.
47:24Fui una estúpida el día del bautizo.
47:26Te dije cosas que ni siquiera pensaba.
47:28No, de verdad que da igual.
47:30Catalina.
47:30No, a mí no me da igual.
47:32No sé cómo pude culparte de todo lo que hizo tu madre.
47:34Y menos mal que Manuel estaba ahí para callarme, porque habría seguido diciendo barbaridades.
47:39De verdad que eso ya no importa.
47:40Es que fui muy cruel contigo.
47:43Pero tienes que entenderme.
47:46Perdí los nervios cuando vi que mis hijos estaban en peligro.
47:49Ya, ya.
47:51¿Me perdonas?
47:55Catalina, no hay nada que perdonar.
47:59Tenías razón en todo lo que estabas diciendo.
48:00Te prometí que vigilaría a mi madre.
48:05Que la mantendría alejada del bautizo y no hice ninguna de las dos cosas.
48:11Corro, nadie se podría imaginar.
48:12Ya sabía que mi madre no estaba bien.
48:14Pero me confié.
48:15Así que...
48:19Yo lo he arruinado todo.
48:22Lo siento.
48:22No.
48:25No.
48:26Yo no sé qué sentimientos tendrás ahora hacia tu madre.
48:30Pero si te sirve de consuelo, ni...
48:32Ni yo, ni Adrián no tenemos ningún resentimiento hacia ella.
48:36Descanse en paz.
48:37Yo no sé ni qué siento, Catalina.
48:48La pena...
48:49La pena me ahoga.
48:51Y...
48:51Y confunde todos mis sentimientos.
48:53Así que...
48:55Será mejor que les deje cerrando solos.
48:58Gracias por su amabilidad.
48:59Don Manuel.
49:26Aprovechando que venía, le he traído algo de comer.
49:28Sí.
49:30Se lo agradezco, Simona, pero no era necesario.
49:33Pruebe el chorizo, que está un poquito picante, pero muy rico.
49:36Aún así, no.
49:41A ver, don Manuel.
49:43Me cita aquí, a estas horas.
49:45No quiere comer nada.
49:49Tan malo es lo que me tiene que decir.
49:54Me temo que sea.
49:55Sí.
49:55¿Y de qué se trata?
50:00Simona, antes de nada, quiero que sepa que estoy harta de ser portador de malas noticias.
50:05Ya.
50:06Tiene que ver con mi hijo Toño, ¿verdad?
50:07¿Qué ha hecho ahora?
50:11Bueno, no es algo que haya hecho él.
50:12¿Entonces?
50:16Es difícil de explicar.
50:18Yo...
50:18¿De qué se trata esta vez, don Manuel?
50:22Está bien, Simona, cálmese.
50:24Hable, por favor.
50:25Usted sabe que yo quería averiguar por qué Toño no quería saber nada de su familia.
50:31Sí.
50:32Es cierto.
50:34Norberta tiene sus cosas, pero no es mala persona.
50:37Y esos angélicos que son mis nietos, pues, ¿qué le voy a contar?
50:43Verá, como no conseguía que Toño se sincerase, busqué por mi cuenta.
50:47Para intentar entender por qué ni siquiera quería recuperarlos.
50:51Ya.
50:52Y...
50:52Y lo ha descubierto.
50:58Sí.
51:01Lo lamento, Simona, pero...
51:05Toño nos ha estado mintiendo desde el primer día.
51:07Lo lamento mucho, pero...
51:16No se ha vuelto a engañar.
51:18No se ha vuelto a engañar, no se ha vuelto a engañar, no se ha vuelto a engañar.
51:48¿Qué te pasa?
51:54Nada, nada, que se me ha caído la bandeja.
51:59¿Y de dónde vienes con una bandeja a estas horas?
52:02Venía de servirles la cena a Catalina y Adriano, en su habitación.
52:07¿Y qué te han dicho para que estés así?
52:11No, no.
52:13Sí, no han podido ser más amables.
52:15Me han pedido que me quedara a cenar con ellos.
52:18¿Y entonces qué te pasa?
52:25¿Qué me va a pasar, Ángela?
52:28¿Qué me va a pasar que... que no puedo más?
52:33¿Que yo me quiero morir?
52:34No, no digas eso, por favor.
52:38Es que es la verdad.
52:39No hay que callármelo, si es lo que siento.
52:42Es que estoy solo en el mundo y no tengo fuerzas.
52:45Es que eso no es verdad, burro.
52:47Ángela, mi madre se subió a esa torre sin que yo pudiera hacer nada por evitarlo.
52:53Que soy un desgraciado.
52:54No, no es que nadie podía hacer nada.
53:01Murió en mis brazos, Ángela.
53:02Y ¿sabes qué fue el último que me dijo?
53:07Que me quería.
53:09Y yo no supe hacer nada.
53:10No, no pude ayudarla.
53:13¿Por qué es que nadie podía ayudarla?
53:14Es que yo debería haber podido ayudarla.
53:17Yo necesitaba ayudarla, ¿ya?
53:19Yo la necesitaba y ella me necesitaba a mí.
53:21Y yo le fallé.
53:23Yo le fallé, Ángela.
53:24Y yo no puedo, ¿no?
53:26No quiero seguir adelante, ¿no?
53:28No tengo fuerza.
53:39Tranquilo, yo estoy aquí.
53:41Tranquilo.
53:43Tranquilo.
53:45Yo estoy aquí.
53:47Yo siempre voy a estar aquí.
53:50Contigo.
53:51¿No llega un poco tarde esa merienda?
54:07Lo siento mucho.
54:08No lo sientas tanto y sírvernos de una vez.
54:11Por cierto, clase de...
54:13¿No había otro lacayo más torpe para atendernos?
54:16Si quiere puedo bajar a preguntar.
54:19¿Qué has dicho?
54:20Ahora el duque le estará eternamente agradecido.
54:23No tengo interés en recibir ningún parabien de ese hombre tan... desagradable.
54:27Entonces dígame qué es lo que ha hecho, por el amor de Dios.
54:30Es que no puedo más, se lo ruego.
54:31No ha sido él.
54:32Pero sí que ha ocultado algo muy grave.
54:34Es...
54:34Me tienen asco.
54:36No, Manuel.
54:38Su hijo Toño y Norberta no son marido y mujer.
54:42¿Cómo no van a ser?
54:44Seguimos en el punto de mira de la casa real.
54:46No hace falta que me lo repita cada dos por tres.
54:47Y disculpe mi tono.
54:50Pero es que es solo que me sorprende que las únicas palabras que tenga para mí sean para amonestarme.
54:55Corre a darle un abrazo.
54:56No sé si haces eso con todos los lacayos desconsolados que se cruzan por tu camino o si solamente lo haces con curro.
55:02De verdad, explícame qué tiene de malo que yo le muestre mi apoyo.
55:04¡Que es un criado!
55:05¿Te parece poco?
55:08A causa de vuestras sospechas infundadas habéis cometido un mal irreparable.
55:12¿Y usted cómo sabe que son infundadas?
55:14Eso porque estás hablando como si supieras a ciencia cierta que no fue ella.
55:18Es que ¿sabes quién fue?
55:20Había pensado que tal vez podríamos hablar con el señor Márquez y proponerle que yo me quedara aquí en la promesa una larga temporada.
55:29Acaban de traer esta carta para usted.
55:32La han entregado en mano, no me han dicho quién la mandaba.
55:39¿Le puedo preguntar quién envía la carta?
55:43Es increíble.
55:46Bien.
55:47Bien.
55:48Bien.
55:50¿Qué haces aquí?
55:51No intuía que vendría a buscar la pulsera, pero creo que no debíamos robarla.
55:56¿Cómo?
55:56Que se me ha ocurrido algo mucho mejor.
55:59Bien.

Được khuyến cáo