Ίσως τα κουρασμένα μου μάτια να μην δουν πια το νότο Τα απόμακρα κοιμισμένα τοπία στον αέρα, Με κορμιά στη σκιά των κλαδιών σαν λουλούδια Ή δραπετεύοντας μ' έναν καλπασμό αχαλίνωτων αλόγων.
Ο νότος είναι μια έρημος που κλαίει ενώ τραγουδά, Κι αυτή η φωνή δε σβήνει σαν ένα νεκρό πουλί· Κατευθύνει προς τη θάλασσα τους πικρούς του πόθους Ξεδιπλώνοντας έναν αδύναμο αντίλαλο που ζει νωχελικά.
Στον τόσο απόμακρο νότο θέλω να μπερδευτώ Η βροχή εκεί δεν είναι πια ένα τριαντάφυλλο μισάνοιχτο, Η ίδια η ομίχλη του, χαμογελά, χαμόγελο λευκό στον άνεμο. Το σκοτάδι του, το φως του, είναι ομορφιές ολόιδιες.
