apotsigara

Η νυχτα ειν' ωκεανος τσιγαρα ταξιδευει
να 'ταν ο πονος μου καπνος να τον φυσαω να φευγει

τι γιναμε το ξερω πια μη μου το εξηγησεις
δυο ξενοι μεσ' τον κοσμο αυτο με ιδιες αναμνησεις

τ' αποτσιγρα αργα σαν ανθρωποι πλαγιαζουν
ετσι πεθαινει ο ανθρωπος που δεν τον λογαριαζουν
ετσι πεθαινει ο ανθρωπος που δεν τον αγκαλιαζουν

να 'χε ψυχη η μοναξια να βγει και να τελειωνω
να μην ελπιζω αλλο πια, αλλο να μην πληρωνω

και τα φιλια που σου'δωσα σαν αναμενες καυτρες
μαζι με οσα ζησαμε εχουνε γινει σταχτες

τα αποτσιγρα αργα σαν ανθρωποι πλαγιαζουν
ετσι πεθαινει ο ανθρωπος που δεν τον λογαριαζουν
ετσι πεθαινει ο ανθρωπος που δεν αγκαλιαζουν