Szacunek
- 5 years ago
Szacunek
Anita Perzanowska, 2018
Stworzyłyśmy performance do kamerowy odnosząc się do hasła : Szanuj swoje dziecko. Powstał pod wpływem niezgody na zastaną rzeczywistość gdzie rodzice krzywdzą swoje dzieci, nie tylko poprzez przemoc fizyczną ale również narzucając swoje zdanie i nie dając wolności wyboru. Każdy człowiek zasługuje na szacunek przez co rozumiem także pewną swobodę myślenia i działania.
Do współpracy zaprosiłam Zosię Szymańską, Julitę Goździk i Szymona Perzanowskiego. Uważam, że nasza współpraca przebiegła pomyślnie. Na początku chciałam wyraźnie rozdzielić role, przydzielić każdemu działanie, które miał wykonać w projekcie. Postanowiłam jednak odrzucić tę koncepcję na rzecz całkowicie swobodnej wymiany pomysłów. Dyskutując, byliśmy otwarci na opinie innych, krytykę i przemyślenia.
Wspólnie coś stworzyliśmy, Każde z nas ma w tym swój udział od samego początku, od zalążków pomysłów, wymiany naszych doświadczeń, które pomogły nam w analizie tematu do realizacji projektu. Wcielając się w rolę postaci/ dziecka które cierpi musiałam jednocześnie zaufać i oddać się w ręce członków mojego kolektywu.
Stworzyliśmy obraz poniżenia i cierpienia postaci bezbronnej, wrażliwej na przemoc silniejszych od siebie.
Wykorzystałyśmy koncepcję stroju z gumy - materiału który ogranicza , izoluje od bodźców, stanowi powłokę ochroną ochronną ale jest też aluzją do skóry która jest tu naciągana , rwana ,
zadając ból. Powodując nieustanne cierpienie.
Anita Perzanowska, 2018
Stworzyłyśmy performance do kamerowy odnosząc się do hasła : Szanuj swoje dziecko. Powstał pod wpływem niezgody na zastaną rzeczywistość gdzie rodzice krzywdzą swoje dzieci, nie tylko poprzez przemoc fizyczną ale również narzucając swoje zdanie i nie dając wolności wyboru. Każdy człowiek zasługuje na szacunek przez co rozumiem także pewną swobodę myślenia i działania.
Do współpracy zaprosiłam Zosię Szymańską, Julitę Goździk i Szymona Perzanowskiego. Uważam, że nasza współpraca przebiegła pomyślnie. Na początku chciałam wyraźnie rozdzielić role, przydzielić każdemu działanie, które miał wykonać w projekcie. Postanowiłam jednak odrzucić tę koncepcję na rzecz całkowicie swobodnej wymiany pomysłów. Dyskutując, byliśmy otwarci na opinie innych, krytykę i przemyślenia.
Wspólnie coś stworzyliśmy, Każde z nas ma w tym swój udział od samego początku, od zalążków pomysłów, wymiany naszych doświadczeń, które pomogły nam w analizie tematu do realizacji projektu. Wcielając się w rolę postaci/ dziecka które cierpi musiałam jednocześnie zaufać i oddać się w ręce członków mojego kolektywu.
Stworzyliśmy obraz poniżenia i cierpienia postaci bezbronnej, wrażliwej na przemoc silniejszych od siebie.
Wykorzystałyśmy koncepcję stroju z gumy - materiału który ogranicza , izoluje od bodźców, stanowi powłokę ochroną ochronną ale jest też aluzją do skóry która jest tu naciągana , rwana ,
zadając ból. Powodując nieustanne cierpienie.