Kazak’ın bilgesi, Yaşı büyük abisi, “Var” demez senin gibi, Birinin kimsesi…
Ağlayım, sızlanayım, Akıtıp göz yağım, Söylemeye gelince Söz hazır sevdiğime…
Yürekten seveyim, Edepten geçmeyim, Kendi de bilmez mi, Çok laf etmeyim?
Derinden bakarsın, Umar, durmazsın, Bilmez gibi yaparsın, Pek sert sınarsın.
Sen kişi efkârısın, Sabırla dayanırsın, Kan ağlarım, yanarım, Hiç acımazsın…
Geniş alın, gür saç Ya bir arşın, ya kulaç… Ak gerdan, kızıl yanak Sevdiğim, yüzünü aç!
Kara gözlü, yay kaşlı, Bakışına can doymaz… Kızıl güllü, bal dudaklı, Ak dişlerin pas tutmaz… Narin burun, ince bel. Eğiliverir, vursa yel. Yumuşacık ak tenin, Gülden de güzel…
Güzelim beriye gel, Benimle de ilgileniver. Sevdiğime karşı gel Gör, gözüm, bir şenel…
Kaygın kış, yüzün yaz, Mest olurum görsem az. Gülüşün bedeni sarar, Bülbül gibi çıkar ya avaz…
Bencilce küsme, barış az, Kıvrılarak etme naz, Mal değil başımı, Yoluna versem de az…
Yayılır kokun, gül damlası, Nurun, güneş pırıltısı, Görünce erir bedenim, Tuz buz olur kemiğim.
Kaygısız haliyle, Kendi üstün şanından, Kızıl dil çıkamaz Övmenin icabından…
Sensin, can lezzeti, Sensin, ten şerbeti, Güzelin sevilmesi, Peygamber sünneti…
Ne desem olur çare? Aşığın da kaygı yemekte, Tutuşan yüreğe, Bir gören su serpse…
Âşık çok bizim gibi, Hangisi sana uygun ki? Düzeltip de söyleyemedim, Yüreğim güm güm etti
Nazına kim dayanır? Çıkıp yürür, kıvrılır. İçten gülümsemesi Tam müptelalıktır…
Erkek değil çekinir, Herkes umar yeltenir. Hey Allah’ım, bu gönlümün Dineceği gün var mı bir?
Yöre: KAZAKİSTAN Şair: ABAY KUNANBAYEV Türkiye Türkçesi'ne Aktaran: Zafer KİBAR
