فیدل کاسترو، برای میلیون ها نفر در کوبا و سراسر جهان رهبری انقلابی بود و برای گروه دیگری که با به قدرت رسیدن او کوبا را به مقصد آمریکا ترک کردند، یک دیکتاتور.

کوبایی های ناراضی و نسل بعد از آنان که اغلب در میامی آمریکا ساکن هستند برخلاف اشک و اندوه دوستداران فیدل کاسترو برای مرگ او پایکوبی و شادی می کنند.

مگی پرز یکی از آنهاست که می گوید:«صبح که از خواب برخواستم خبر را شنیدم و از خودم پرسیدم آیا این خبر درست است؟ سالها بود که این شایعه را می شنیدیم...بعد به خود گفتم باید جشن بگیریم و بطری شامپاین باز کنیم و چیزی بنوشیم.»

جورج رودریگز، کوبایی دیگر ساکن میامی می گوید:«راستش واکنش من شادی بود بخاطر پدربزرگ و مادربزرگم. آنها از رنجی که در طول زندگی خود برده اند به ما گفته اند و این که چطور فیدل کاسترو نماد و مسبب همه آن درد و رنج بود. مرگ او در اصل نمادی است از پایان آن درد و رنج.»

پدرو گوررا هم گفت:«نیامده ام تا مرگ انسانی را جشن بگیرم، آمده ام تا پایان مستبدی را جشن بگیرم که ملت مرا تحت ظلم و ستم قرار داده بود.»

الیپه سائنز، کوبایی-آمریکایی دیگر گفت:«زمانی خوشحال خواهم شد که رژیم کوبا برچیده شود، و در کوبای آزاد، از کاسترو خبری نباشد. من آن زمان شادی خواهم کرد.»