افغانهایی که با نیروهای نظامی بین المللی همکاری کردند، پس از پایان جنگ چه وضعیتی دارند؟
- 8 years ago
افغانهای زیادی طی مدت جنگ افغانستان (۲۰۰۱-۲۰۱۴) بعنوان مترجم با سربازان فرانسوی همکاری می کردند. با وجود پایان جنگ، این افراد گاهی از سوی طالبان تهدید به مرگ می شوند. عده ای از آنها سعی می کنند به فرانسه بروند. در این گزارش در کابل، پایتخت افغانستان به سراغ کسانی می رویم که طی مدت حضور سربازان فرانسوی در افغانستان بعنوان مترجم با آنها همکاری می کردند و امروز جانشان در خطر است.
فرانسه بعد از ایالات متحده امریکا، بریتانیا، آلمان و ایتالیا، پنجمین کشوری بود که بیشترین نیروی نظامی را طی جنگ افغانستان داشته است. هارون ۲۵ سال دارد و بمدت چهار سال مترجم ارتش فرانسه در افغانستان بوده است.
بالاخره پس از یکسال ویزای فرانسه او آماده شده و قرار است تا چند روز دیگر به این کشوربرود. او می گوید: «هیچوقت روزهایی را که با نیروهای نظامی فرانسه کار می کردم فراموش نمی کنم . یاد آن روزها همیشه در خاطرم می ماند.»
هارون روزی که با کاروان سربازان فرانسوی برای تجدید آذوقه و مهمات روانه یکی از پایگاه های فرانسه بود جنگ واقعی را تجربه کرده است. او می گوید: «یک لحظه فکر کردم همه مان مرده ایم. چون نیروهای طالبان بالای کوه بودند و ما پایین کوه بودیم. خیلی خطرناک بود. ترسیده بودم. همه فریاد می زدند. خوشبختانه ما هم توانستیم به مواضع آنها حمله کنیم. تا اینکه بالاخره ارتش ملی افغانستان به کمک ما آمد و همه چیز به خیر گذشت.»
فرانسه تا پایان سال ۲۰۱۴ تمامی سربازان خود را از افغانستان خارج کرد. با وجود پایان جنگ و خروج نیروهای نظامی بین المللی از افغانستان، صلح و امنیت هنوز در این کشور برقرار نشده و نیروهای طالبان همچنان به حملات خود ادامه می دهند. هارون می گوید: «به خودم می بالم که توانستم به سربازان فرانسوی کمک کنم. من مسئولیت داشتم به آنها کمک و با نیروهای ناتو همکاری کنم. به خودم افتخار می کنم و افسوس نمی خورم.»
اما هارون برای این کمکها هزینه سنگینی پرداخته است: او مجبور است کشورش را ترک کند. وی می گوید: «چاره دیگری نداریم. زندگی مان در خطر است. اگر روزی صلح در افغانستان برقرار شود، ما هم بر می گردیم و کشور را دوباره می سازیم. آن روز کی فرا می رسد؟ نمی دانم.»
نجیب در آن سوی کابل، چندان خوش اقبال نبوده است. او برای رادیو «امید» کار می کند که ارتش فرانسه در شهر کاپیسا به راه انداخت. نجیب تا به حال چندین بار از سوی طالبان تهدید شده است. او با همسر و دو فرزندش در پایتخت افغانستان زندگی می کند. آنها در رفت و آمدهایشان محتاطند و خیلی از منزل خارج نمی شوند. نجیب می گوید که احساس می کند در کابل زندانی شده است.
او درباره تهدیدهای که از سوی طالبان دریافت می کند می گوید: «نیروهای طالبان به ما می گویند: -شما کافر هستید و اگر شما را بگیریم، شما را خواهیم کشت، یا سرتان را می بریم، یا زنده زنده شما را می سوزانیم_ آنها به دفتر رادیو زنگ می زنند، تهدیدمان می کنند و می گویند که ما را شناسایی کرده اند.»
اما نجیب تنها شهروند افغانستان نیست که با سربازان فرانسوی همکاری می کرده و با وجود تهدیدهایی که از سوی طالبان دریافت می کند، هنوز موفق به دریافت ویزای فرانسه نشده است. عده ای از دوستان و همکاران سابق نجیب هم که طی جنگ افغانستان مترجم فرانسوی ها در این کشور بوده اند، هنوز نتوانسته اند ویزای فرانسه بگیرند.
از میان ۳۰۰ نفر شهروند افغانستان که در سال ۲۰۱۵ مترجم سفارت فرانسه بودند، حدود یکصد نفر موفق شدند به همراه خانواده شان از کشور خارج شوند. با تقاضای اقامت بقیه این افراد در فرا
فرانسه بعد از ایالات متحده امریکا، بریتانیا، آلمان و ایتالیا، پنجمین کشوری بود که بیشترین نیروی نظامی را طی جنگ افغانستان داشته است. هارون ۲۵ سال دارد و بمدت چهار سال مترجم ارتش فرانسه در افغانستان بوده است.
بالاخره پس از یکسال ویزای فرانسه او آماده شده و قرار است تا چند روز دیگر به این کشوربرود. او می گوید: «هیچوقت روزهایی را که با نیروهای نظامی فرانسه کار می کردم فراموش نمی کنم . یاد آن روزها همیشه در خاطرم می ماند.»
هارون روزی که با کاروان سربازان فرانسوی برای تجدید آذوقه و مهمات روانه یکی از پایگاه های فرانسه بود جنگ واقعی را تجربه کرده است. او می گوید: «یک لحظه فکر کردم همه مان مرده ایم. چون نیروهای طالبان بالای کوه بودند و ما پایین کوه بودیم. خیلی خطرناک بود. ترسیده بودم. همه فریاد می زدند. خوشبختانه ما هم توانستیم به مواضع آنها حمله کنیم. تا اینکه بالاخره ارتش ملی افغانستان به کمک ما آمد و همه چیز به خیر گذشت.»
فرانسه تا پایان سال ۲۰۱۴ تمامی سربازان خود را از افغانستان خارج کرد. با وجود پایان جنگ و خروج نیروهای نظامی بین المللی از افغانستان، صلح و امنیت هنوز در این کشور برقرار نشده و نیروهای طالبان همچنان به حملات خود ادامه می دهند. هارون می گوید: «به خودم می بالم که توانستم به سربازان فرانسوی کمک کنم. من مسئولیت داشتم به آنها کمک و با نیروهای ناتو همکاری کنم. به خودم افتخار می کنم و افسوس نمی خورم.»
اما هارون برای این کمکها هزینه سنگینی پرداخته است: او مجبور است کشورش را ترک کند. وی می گوید: «چاره دیگری نداریم. زندگی مان در خطر است. اگر روزی صلح در افغانستان برقرار شود، ما هم بر می گردیم و کشور را دوباره می سازیم. آن روز کی فرا می رسد؟ نمی دانم.»
نجیب در آن سوی کابل، چندان خوش اقبال نبوده است. او برای رادیو «امید» کار می کند که ارتش فرانسه در شهر کاپیسا به راه انداخت. نجیب تا به حال چندین بار از سوی طالبان تهدید شده است. او با همسر و دو فرزندش در پایتخت افغانستان زندگی می کند. آنها در رفت و آمدهایشان محتاطند و خیلی از منزل خارج نمی شوند. نجیب می گوید که احساس می کند در کابل زندانی شده است.
او درباره تهدیدهای که از سوی طالبان دریافت می کند می گوید: «نیروهای طالبان به ما می گویند: -شما کافر هستید و اگر شما را بگیریم، شما را خواهیم کشت، یا سرتان را می بریم، یا زنده زنده شما را می سوزانیم_ آنها به دفتر رادیو زنگ می زنند، تهدیدمان می کنند و می گویند که ما را شناسایی کرده اند.»
اما نجیب تنها شهروند افغانستان نیست که با سربازان فرانسوی همکاری می کرده و با وجود تهدیدهایی که از سوی طالبان دریافت می کند، هنوز موفق به دریافت ویزای فرانسه نشده است. عده ای از دوستان و همکاران سابق نجیب هم که طی جنگ افغانستان مترجم فرانسوی ها در این کشور بوده اند، هنوز نتوانسته اند ویزای فرانسه بگیرند.
از میان ۳۰۰ نفر شهروند افغانستان که در سال ۲۰۱۵ مترجم سفارت فرانسه بودند، حدود یکصد نفر موفق شدند به همراه خانواده شان از کشور خارج شوند. با تقاضای اقامت بقیه این افراد در فرا